Τάξη και αναξιοπρέπεια

07:26 7/2/2013 - Πηγή: Matrix24

Πόσο ωραία λοιπόν, τα χουν πει οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί, οι ποιητές και εκείνοι που τα χαν όλα αυτά μαζί παλιά. Που να ψάχνεις τις λέξεις και να σπας το κεφάλι σου και να τις έχουν καπαρώσει. Οι φωτογραφίες των δαρμένων, γρονθοκοπημένων, τσακισμένων στο ξύλο 20αρηδων. Οι επιτάξεις των απεργών. Τα μόνιμα χαράτσια και τα ενοίκια στα σπίτια μας, με συνιδιοκτήτη το Κράτος – Ηγεμόνα και τελευταίο Ιεροφάντη σαν τον Ευμολπίδη Νεστόριο, στα Ελευσίνα του τέλους, έτοιμου να αναγγείλει, ανά πάσα στιγμή, «την αρχή της μεγάλης πνευματικής νύχτας για την ανθρωπότητα» έτσι και δεν πληρώσουμε φόρους και

έκτακτες εισφορές. Αστυνομοκρατία, απαγορεύσεις, κραυγές, ουρές για μια σακούλα ντομάτες και κουνουπίδια να πετιούνται πάνω από κεφάλια. «Παίρνω 300 ευρώ σύνταξη, έχω γιο άνεργο να ζήσω και δυο εγγόνια φοιτητές. Πως θα γίνει;» λέει μια γυναίκα βουρκωμένη μπροστά στη κάμερα – εξομολογητή. «Με αυτή τη σακούλα ντομάτες θα περάσω μια εβδομάδα» λέει ένας άλλος άνθρωπος, με τα μάτια να κοιτάνε κάτω, όλο συστολή και κρυμμένη ντροπή. Ο Μάνος Ορφανουδάκης, ξεχωρίζει κείμενα του σύγχρονου σοφού, του όλο πάθη στα όρια της αγιοσύνης Μάνου Χατζιδάκι, από την εκπομπή του «Πέμπτο Πρόγραμμα» στον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι 100.4. Και ήταν 1989! Και ήταν αυτό που λέμε «δεξιός» πριν η παράταξη των αστών –όταν υπήρχαν- αγκαλιάσει ασφυκτικά τον φιλελευθερισμό. Η χαρακτηριστική χαμηλών τόνων φωνή, που έκανε γάμα το ρο, χαιρετούσε τους ακροατές. Ήταν Κυριακή, ήταν 1η Οκτωβρίου και ήταν δώδεκα η ώρα μεσημέρι. Ήταν παρέα:

«… με τον Σείριο που σχολιάζει εθνικώς, όπως και λίαν κοινωνικώς μετά μουσικής γνησίως λαϊκής ή και συμφωνικής μηδέποτε, όμως ελαφράς ή ελαφρολαϊκής την οποίαν ο Σύριος και οι παρεπιδημούντες εις αυτόν απεχθάνονται λίαν εντόνως. Όπως απεχθάνονται τους οδηγούς ταξί, την πλειοψηφία τους δηλαδή. Τους φανατικούς οπαδούς ομάδων ποδοσφαίρου, όλους, χωρίς εξαίρεση. Τους μυστικούς αστυνόμους που ενεργούν δήθεν για την ασφάλειά μας αλλά βυσσοδομούν πίσω απ’ αυτήν…

Αλήθεια, αναρωτήθηκε το κράτος κατά πόσο ευνοούν τη δημιουργία ελευθέρων δημοκρατικών πολιτών οι συμπεριφορά της αστυνομίας, του στρατού, πολλών δασκάλων και των δημοσίων υπηρεσιών απέναντι στου νέους;

Γιατί έτσι παιδία είναι και το κατηχητικό σχολείο που παράγει αυνανιζόμενους νέους. Παιδεία είναι και η βασική εκπαίδευση στους στρατώνες που εκμηδενίζει την αξιοπρέπεια των νέων στο όνομα μίας αμφισβητήσιμης ετοιμότητας για αντιμετώπιση ενός εχθρού που ελλοχεύει σε όλη μας τη ζωή κι ίσως δεν εμφανίζεται ποτέ.

Αλήθεια λοιπόν, τι εννοούμε σαν λέμε παιδεία και δημοκρατία; Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο»…

Να χε ο σοφός Μάνος Χατζιδάκις το χάρισμα της μαντείας, της οιωνοσκοπίας, της προφητείας, η απλά να ένιωθε ένα τόπο που τα ελαττώματα του, οι εσωτερικοί εχθροί του, οι ύπουλοι, κατακτητές Δαναοί του κρύβονται μέσα στη κοιλιά του ίδιου τους το δώρου και ποτέ του δεν αλλάζει; Πολίτικος ο ερωτικός Μάνος Χατζιδάκις, τόσο που ανέλυε και πρόβλεπε, ως τα πολικά όντα οφείλουν να κάνουν! Πολιτικός και ο λόγος του. Πολιτική η μουσική. Όχι όμως επικά όλα αυτά. Επικοί ήταν μονό οι χαμηλόφωνοι, οι ψιθυριστοί σας ανάσες έρωτες που έβαζε στα τραγούδια του! Τόσο ηρωικά καθημερινοί που γίνονταν θρύλος. Και;

Και να μαστε τώρα χωρίς Χατζιδάκι, με τελευταίο μουσικό «δεξιό» και μετά φιλελεύθερο που έρχεται στο νου, πιο πρόσφατο, τον Παϊτέρη και σε εικόνισμα τον Μίκη Θεοδωράκη διπλά απ τον Αι Γιώργη να σκοτώνει το δράκο και τον Αι Δημήτρη τον ληστή, σαν να ακούσματα των δυο τάχα συνθετών που ακούγονται ακόμα μέσα στα χαλάσματα και θεωρούν εαυτούς Μότσαρτ του μπουζουκιού και Μπετόβεν του μπαγλαμά. Και να ψάχνεις για βάλσαμο ψυχής στο λόγο και στον έργο των σπουδαίων σύγχρονων και να βρίσκεις ερημιά και σκιές πεθαμένων. Και γύρω πρόσωπα με βουβές κραυγές και έντρομα μάτια σαν χιλιάδες ζωντανά αντίγραφα της Κραυγής του Μουνγκ. Παρηγοριά; Και πάλι ο λόγος του Χατζιδάκι πως…

«… Ανέκαθεν υπήρχε η ωραιότης πλάι στην ασχήμια, η χυδαιότης πλάι στην ευγένεια, η βαρβαρότης πλάι στην ευαισθησία και καθώς φαίνεται ποτέ δε θ’ απαλλαγούμε απ’ αυτήν την έκρυθμη συνύπαρξη γιατί εμείς οι ίδιοι περιέχουμε μέσα μας και μεταφέρουμε στους αιώνες και τα δύο: το θύμα της ιερής εξετάσεως και τον ιεροεξεταστή, το βασανιζόμενο και το βασανιστή, τον χίτη και τον ηθικό ΕΑΜίτη στην κατοχή, τον ρατσιστή και τον καταδιωκόμενο μαύρο… είμαστε το ίδιο πρόσωπο..

Κατά πάσα πιθανότητα σύντομα θα έχουμε πολιτική κρίση. Τι άλλο θέλουμε; Γεια σας ως αύριο…»… ναι! Αύριο!

Υστερόγραφο: Ευχαριστώ Μάκη Π. που μου τα είπες όλα αυτά, για να αισιοδοξήσω αν και μάλλον στεναχώρια και μια αίσθηση ανημποριάς με πήρε και με σήκωσε…