Τελευταίο αντίο στο Νίκο Σταυρίδη

07:42 12/12/2013 - Πηγή: Matrix24

Βρέθηκε στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και δούλεψε σε μια αποθήκη υλικού πολέμου στον Πειραιά. Δουλειά του ήταν να συνδυάζει αρβύλες κατά μέγεθος. Το μεροκάματό του έφτανε ίσα για μερίδα φασόλια. Από την Αθήνα που έμενε πήγαινε με τα πόδια μέχρι τον Πειραιά.

Από μικρός έδειξε τις καλλιτεχνικές

ανησυχίες του και ασχολήθηκε νωρίς με την υποκριτική. Άγνωστος ακόμη ηθοποιός έψαχνε δουλειά στο θέατρο κι έλεγε τραγούδια. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1929 με την παράσταση Λοβιτούρα και συμμετείχε στο μουσικό θέατρο και σε βαριετέ.

Σε μια από τις πρώτες παραστάσεις που συμμετείχε του ζήτησαν να κάνει ένα νούμερο με την Κούλα Γκιουζέπε , στο οποίο όμως δεν τα πήγε καλά. Απογοητευμένος πήρε ένα μπουκάλι ούζο και ανέβηκε στην Ακρόπολη για να αυτοκτονήσει. Ευτυχώς όμως από το μεθύσι ξέχασε τι ήθελε να κάνει και δεν επεχείρησε να πέσει.

Το 1939 ασχολήθηκε με την οπερέτα και στη συνέχεια με την επιθεώρηση. Τη δεκαετία του 1940 άρχισε να φτιάχνει δικούς του θιάσους και να συνεργάζεται με σπουδαίους ηθοποιούς του, όπως η Ρένα Βλαχοπούλου, οι αδελφές Καλουτά, η Καίτη Ντιριντάουα, η Μαρίκα Νέζερ, η Καίτη Μπελίντα, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Σοφία Βέμπο (1959) Κώστας Χατζηχρήστος κ.ά.

Μεσολάβησε ένα διάστημα (1954-55) κατά το οποίο ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Μηλιάδη και τη Νανά Σκιαδά το θίασο «Ελληνική Μουσική Κωμωδία», στον οποίο ανέβασε επιθεωρήσεις αλλά και έργα πρόζας, όπως η κωμωδία «Δέκα μέρες στο Παρίσι» (με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο το 1960).

Στο σινεμά

Διακρίθηκε ιδιαίτερα και για τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Έπαιξε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1950 στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου «Έλα στο θείο» και συνέχισε να εμφανίζεται σε ταινίες του ίδιου (Η ωραία των Αθηνών, 1953), του Ορέστη Λάσκου (Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, 1957, Φτωχαδάκια και λεφτάδες, 1960, Τρίτη και 13, 1963, Ο χαζομπαμπάς, 1967), του Πάνου Γλυκοφρύδη (Δουλειές με φούντες,1958), του Αλέκου Σακελλάριου (Τα κίτρινα γάντια , 1960), του Γρηγόρη Γρηγορίου (Διαβόλου κάλτσα, 1960), του Κώστα Ανδρίτσου (Ευτυχώς τρελάθηκα, 1961) και σε πολλές άλλες.

Σαν άνθρωπος ο Νίκος Σταυρίδης ήταν απλός, προσιτός και προτιμούσε να βλέπει τις ταινίες του σε θερινά σινεμά μαζί με το κοινό, παρά να πηγαίνει σε επίσημες πρεμιέρες. Ήταν επίσης φανατικός Ολυμπιακός.

Πέθανε στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Σάμο, στις 12 Δεκεμβρίου του 1987, σε ηλικία 77 ετών, και κηδεύτηκε στην Κηφισιά.