ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

07:50 27/6/2012 - Πηγή: Matrix24

Πόσο θα κρατήσει η νέα ισορροπία;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το εγχώριο και ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα το βράδυ της 17ης Ιουλίου έβγαλε στεναγμό ανακούφισης. Μια κατάσταση που τους είχε ολοκληρωτικά ξεφύγει, δεν έφτασε  τελικά στο καθοριστικό όριο. Μια ανατρεπτική πιθανότητα που δεν την είχαν καν φανταστεί όταν ξεκινούσε η πρώτη προεκλογική περίοδος, έσπειρε μεν τον πανικό αλλά στο τέλος δεν επιβεβαιώθηκε. Μια από αυτές τις απρόβλεπτες φάρσες που επιφυλάσσει η δημοκρατία δεν είχε το δραματικό αποτέλεσμα με το οποίο φλέρταρε.

Ο

ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές και να βρεθούν στην κυβέρνηση. Όμως ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι ίδια. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο ίδιος (για καλό όλων μας πιθανόν) ούτε το σύστημα θα είναι απαρασκεύαστο. Θα έχει προεξοφλήσει και θα έχει προετοιμαστεί για μια τέτοια αλλαγή. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πώς  οι κρατούσες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, από τον πανικό και τη βαθιά αβεβαιότητα, δείχνουν να έχουν  βρει μέσα σε λίγες ημέρες  μια νέα ισορροπία.

Ωστόσο τα προβλήματα και τα αδιέξοδα που οδήγησαν στην εκθετική αλλαγή των πολιτικών δεδομένων, συνεχίζουν να υπάρχουν και να οξύνονται. Η βαθιά ύφεση θα συνεχίσει να κατατρώγει θέσεις εργασίας, να κλείνει επιχειρήσεις, να γεννά ανέργους και να υπονομεύει τα δημόσια οικονομικά, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις χρηματοδοτικές δυνατότητες.

Συνεπώς το εγχώριο πολιτικό σύστημα πέραν της νέας ισορροπίας πρέπει να βρει τις διεξόδους από το αδιέξοδο. Καθόλου εύκολη δουλειά: Ακόμα και με τις αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο να είναι περισσότερο κοντά από ποτέ, οι προοπτικές δεν φαντάζουν ευοίωνες. Μετά τη συνάντηση των «τεσσάρων» στη Ρώμη την προηγούμενη Παρασκευή, και τη συμφωνία που επετεύχθη για αναπτυξιακό πακέτο 130 δισ. ευρώ, φαίνεται πιθανή μια αλλαγή στην κατεύθυνση της ευρωζώνης κατά τη Σύνοδο Κορυφής στις 28 και 29 Ιουνίου. Ακόμα και ο περίφημος φόρος στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (ένα είδος φόρου Τόμπιν) θεωρείται πλέον μια πολύ πιθανή εξέλιξη.

Όμως, ο εμπλουτισμός της ευρωπαϊκής πολιτικής με τον αναπτυξιακό αυτό πυλώνα δεν σημαίνει ότι χαλαρώνει ούτε κατ΄ελάχιστον η σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή. Αντίθετα θεωρείται το «αντάλλαγμα» που δίνει η Γερμανία για να πάρει τη δημοσιονομική ενοποίηση. Συνεπώς η χώρα μας, με το δεύτερο μνημόνιο να έχει εκτροχιαστεί, θα βρεθεί, πιθανότατα το Σεπτέμβριο, μπροστά στην ανάγκη λήψης νέων σκληρών μέτρων προκειμένου να κρατηθεί εντός του πλαισίου της ευρωζώνης. Αυτό το «τρίτο μνημόνιο» που θα κληθεί να υπογράψει και να εφαρμόσει η «τρισυπόστατη»  κυβέρνηση θα είναι, προφανώς, ο καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων και ο παράγοντας που θα καθορίσει το πόσο σταθερή θα αποδειχθεί η νέα ισορροπία.