ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΕ ΜΠΑΡΟΥΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΥΤΗ ΒΑΜΒΑΚΙ

07:00 26/9/2012 - Πηγή: Matrix24

Στη Μαδρίτη, χθες, διαδηλωτές πολιόρκησαν το κοινοβούλιο. Συγκρούσεις. Πλαστικές σφαίρες. Γενικευμένη αναστάτωση. Σήμερα, το ίδιο αναμένεται να κάνουν και οι Έλληνες. Η μέρα μυρίζει μπαρούτι.

Η κοινωνία μετεωρίζεται ανάμεσα στην οργή και το φόβο. Προχθές ήταν οι Πορτογάλοι, αύριο θα ‘ναι οι Ιταλοί και μεθαύριο οι Γάλλοι. Ο Νότος της Ευρώπης κοχλάζει. Ο Βορράς, κουνάει το δάχτυλο στους απελπισμένος. Οι δημοσιονομικοί δεσμοφύλακες τούς βάζουν στη γραμμή. Ο ένας πίσω από τον άλλον. Για το κρεματόριο.

Της λιτότητας. Της ανεργίας. Της φτώχειας. Της εξαθλίωσης. Οι άνθρωποι γίνονται κτήνη. Μαρκαρισμένοι. Με αριθμούς και ποσοστά. Του χρέους. Των ελλειμμάτων. Της ύφεσης. Των επιτοκίων. Η κοινωνία  γίνεται αγέλη. Κίνηση βουστροφηδόν. Κλαυθηρμοί και βογγητά. Ζωή σε δόσεις. Σέμπρα. Στους ισχυρούς και τις αγορές. Πολλοί πεθαίνουν επειδή δεν μπορούν να μην πεθάνουν. Το να θέλεις από μόνος σου να παραμείνεις συνετός είναι επικίνδυνο. Συνιστά τρέλα. Το ρολόι της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Γηραιάς Ηπείρου χτυπά μεσάνυχτα. Κάποιοι είναι κουφοί. Δεν το ακούν. Το βουητό απ’ τα έγκατα της κοινωνίας. Έχουν τη μύτη βουλωμένη. Με βαμβάκι βουτηγμένο στην περιφρόνηση. Έτσι δεν μυρίζουν τις αναθυμιάσεις. Της τυφλής εξέγερσης. Και βάζουν το κεφάλι στην άμμο. Όπως η ανόητη στρουθοκάμηλος.

Όπως στη «Ζωολογία» του Ματσόουρεκ. Απολαύστε την…

Η στρουθοκάμηλος έχει πολύ μακριά κανιά κι όταν βρεθεί σε κίνδυνο το βάζει στα πόδια και γίνεται καπνός. Τρέχει πολύ γρήγορα, απίστευτα γρήγορα, αλλά καμμιά φορά η συφορά έχει μακρύτερα πόδια κι απ’ τη στρουθοκάμηλο. Υπάρχουν ποικίλα είδη συφοράς, άλλα έχουν κοντά, ατροφικά πόδια, κι άλλα έχουν ψιλά και λιγνά, κι απ’ αυτά, τα τελευταία, κι η στρουθοκάμηλος ακόμη δεν μπορεί να ξεφύγει. Όταν η στρουθοκάμηλος διαπιστώσει πως δεν μπορεί να ξεφύγει από τη συφορά της, ρίχνει μια γρήγορη ματιά γύρω της, βάζει στο μάτι κάποιον αμμόλοφο, ορμάει πάνω του και χώνει μέσα το κεφάλι της. Έλα όμως που υπάρχει άφθονη άμμος στον κόσμο, άμμος σαν την άμμο, που λένε, κι αυτό, καμμιά φορά, έχει δυσάρεστες συνέπειες, αφού η στρουθοκάμηλος δεν μπορεί πάντα να θυμάται σε ποιόν απ’ όλους τους αμμόλοφους έκρυψε το κεφάλι της. Μπορείτε μ’ ευκολία να αναγνωρίσετε μια τέτοια στρουθοκάμηλο καθώς περιπλανιέται ακέφαλη, άυπνη και θεονήστικη, σκαλίζοντας κάθε σωρό άμμου, είσαι μάτην, όμως, μιας και δεν μπορεί πια να χρησιμοποιήσει το νιονιό της. Στο μεταξύ, το κεφάλι της χαμογελάει με ικανοποίηση, χαμογελάει καθώς σκέφτεται: ωραία, ωραία, κατάφερα εν τέλει να γλιτώσω από τη συφορά μου, μία χαρά τα κατάφερα, τι έξυπνο κεφάλι που είμαι, αληθινό σοφό κεφάλι! Δεν ξέρει τίποτε γι’ αυτά που συμβαίνουν έξω, κάτω από τον έναστρο ουρανό, ούτε καν υποψιάζεται πως η στρουθοκάμηλος πλανιέται σε όλη την ύπαιθρο, η άτυχη η στρουθοκάμηλος που δεν κατάφερε να αποφύγει τη συφορά.