Τι ν' αλλάξω, τον μονάρχη ή την ενδεκάδα;

09:00 21/6/2014 - Πηγή: Matrix24

Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, απ’ τη μία. Μπορεί ν’ αλλάξεις σπίτι, επάγγελμα, γυναίκα κι αυτοκίνητο, ομάδα όμως δεν αλλάζεις, απ’ την άλλη. Στην πρώτη περίπτωση αποφασίζει η επιτυχία, στην δεύτερη επικρατεί η ιδεολογία. Σε πείσμα της τεχνολογίας, των συστημάτων, των ύποπτων στοιχημάτων ή των εξελιγμένων σκευασμάτων, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο εξακολουθεί ν’ αναπτύσσεται εντός των κλασσικών δογμάτων. Ας κλονίζονται οι θεσμοί κι οι βεβαιότητες, αρκεί να παραμένει ο βασιλεύς όλων των αθλημάτων. Τι σύμπτωση εξαιρετική, ωστόσο, για τους ιστορικούς αναλυτές: τη μέρα που ορκίζεται ο Φίλιππος βασιλιάς

της Ισπανίας, η παγκόσμια πρωταθλήτρια αποκλείεται από το Μουντιάλ με τρόπο ταπεινωτικό. Σε πόλεμο χαρακωμάτων με τον χρόνο και την αμφισβήτησή της, η μοναρχία επιχειρεί να επιβιώσει αποσύροντας τον Χουάν Κάρλος. Επιπλέον υπογραμμίζει το πνεύμα της προσαρμογής, αφού η λαμπερή βασίλισσα Λετίθια δεν είναι μια γαλαζοαίματη αλλά μια πρώην δημοσιογράφος, συνάδελφος της επίσημης και διάσημης συνοδού του Ίκερ Κασίγιας, αρχηγού της Ρεάλ Μαδρίτης.

Όταν ο Ζοσέ Μουρίνιο τον άφησε εκτός ενδεκάδας πρόπερσι, πλήρωσε πανάκριβα την τόλμη του, καθώς τ’ αποδυτήρια τον υποχρέωσαν να εγκαταλείψει το Μπερναμπέου για να επιστρέψει στο Λονδίνο. Πώς να τολμούσε κάτι ανάλογο ο Ντελ Μπόσκε, προπονητής των Φούριας Ρόχας; Αυτούς ήξερε τους θριαμβευτές του 2010 δηλαδή, αυτούς εμπιστεύτηκε. Ως πότε οι Τσάβι, Τόρες, Ινιέστα, Ράμος και Πικέ;

Καθώς οι έρωτες της Γκρέις του Μονακό ή της λαίδης Νταϊάνα μεταφέρονται στον κινηματογράφο, οι περιπτύξεις του Πικέ με τη Σακίρα και των υπόλοιπων μ’ ανάλογες υπάρξεις ή μοντέλες πλημμυρίζουν της ιλουστρασιόν εκδόσεις. Κουρασμένα παλληκάρια, πάμπλουτα επίσης, πώς ν’ αντισταθούν στην επίθεση των Ολλανδών και στη δίψα των Χιλιανών; Ούτε ο χειρότερος εχθρός του δεν θα φανταζόταν παρόμοιο διασυρμό για τον Ισπανό τερματοφύλακα. Ίσως ολομόναχος, κάπου ο Μουρίνιο ν’ απολάμβανε την απόλυτη εκδίκησή του. Για τους γνήσιους εραστές της μπάλας, πάντως, κανένας θρήνος. Ύστερα από την κατάρρευση της Μπαρτσελόνα, φινάλε και για μια ολόκληρη εποχή του Ισπανικού ποδοσφαίρου, που ανανέωσε το ύφος και την τακτική, απειλώντας το ίδιο του το πνεύμα. Πολλά λέγονται και γράφονται ύστερα από την κηδεία, στην Ισπανία, στην Βραζιλία και αλλού. Ευτυχώς , το μπιλιάρδο πέθανε, ζήτω το ποδόσφαιρο. Νέοι παίκτες και νέες υποψήφιες πρωταθλήτριες, δεν νιώθουν ντροπή να πηδούν για κεφαλιά, να εκτοξεύουν σουτ από μακρινή απόσταση και να μην μονοπωλούν την κατοχή της μπάλας. Επιμύθιο; Πιο εύκολα αλλάζεις μονάρχη και πρωθυπουργό παρά τερματοφύλακα στη «βασίλισσα» Ρεάλ ή την ενδεκάδα της Εθνικής Ισπανίας.

Σύμπτωση δεύτερη μ’ αρκετές, μάλιστα, αναλογίες; Τη μέρα που επισκέπτεται την Αθήνα πρωθυπουργός της Κίνας, η Εθνική μας ομάδα αντιμετωπίζει την Ιαπωνία σ’ αγώνα χωρίς αύριο. Σαμουράι εσείς, καμικάζι εμείς. Πίεση ασφυκτική, συνθήκη ιδανική, έξοδος ηρωική. Μ’ έναν παίκτη λιγότερο, λευκή ισοπαλία. Μήπως δεν μπορούμε, αιώνες τώρα, ν’ απελευθερωθούμε απ’ το αρχαίο σύνδρομο του περιούσιου λαού, του αδικημένου όμως και κατατρεγμένου, που χρειάζεται να επιστρατεύσει κάθε ικμάδα υπό καθεστώς ακραίας απειλής, λίγο πριν απ’ την οριστική καταστροφή, ακριβώς στην εκπνοή του (ημι)χρόνου; Ναι, χρειαζόταν στο εναρκτήριο παιχνίδι ο Καραγκούνης προς ενίσχυση των συμβολισμών κι ας βρισκόμαστε μια δεκαετία αργότερα απ’ το 2004. Ναι, χρειαζόταν απ’ την άλλη μια ορισμένη ανανέωση της ενδεκάδας. Ναι και στις υπόλοιπες επιμέρους αιτιάσεις και παρατηρήσεις, σχετικά με τ’ αποδυτήρια, την εμμονή του Φ. Σάντος σε κάποιους παίκτες και στην επικείμενη αποχώρησή του.

Αν η ενδεκάδα αλλάζει, η ψυχολογία δεν αλλάζει. Αντί, επομένως, να χάνουμε πολύτιμο έδαφος κι ύστερα ν’ αναπτερώνεται το ηθικό μας, γιατί δεν φροντίζουμε να «σκηνοθετούμε» εγκαίρως το απαραίτητο σημείο εκτόξευσης; Σύμφωνα μ’ επιστημονική μελέτη, εξάλλου, η επιτυχία οποιαδήποτε ομάδας στηρίζεται μόνον κατά 40% στην ποιότητα των αθλητών και κατά 20% στην διδασκαλία και εφαρμογή στημένων φάσεων. Το σημαντικό υπόλοιπο 40% ανήκει στον τομέα του ψυχισμού. Εδώ ίσως να κρύβεται το μυστικό για την τριπλή αποτυχία της Ολλανδίας σε τελικούς και, αντιστρόφους, για την διαχρονική διάκριση της Ουρουγουάης, με παίκτες γεμάτους πείσμα κι αυταπάρνηση. Δεν πρόκειται για χαρακτηριστικά των Πορτογάλων, σαν τον επερχόμενο προπονητή της εθνικής μας…