«Το ελληνικό μου δράμα»

18:53 12/4/2013 - Πηγή: Matrix24

Μάλιστα προπωλήσεις του βιβλίου γίνονται ήδη μέσω του amazon. To βιβλίο θα πωλείται έναντι 23,77 δολαρίων, ενώ κατόπιν παραγγελίας η τιμή θα είναι 25 δολάρια.

Οι ανυπόμονοι μπορούν να πάρουν μια πρόγευση από το πόνημα της κ. Αγγελοπούλου από τα αποσπάσματα που δημοσιεύει ο ιστότοπος iefimerida.gr

Αναπόφευκτα η κ. Αγγελοπούλου δεν θα μπορούσε να μην ξεκινήσει από τη γενέτειρά της την Κρήτη

και τη σχέση με τον πατέρα της που σύμφωνα με τα λεγόμενά της δεν χρειαζόταν κανέναν γιο αφού είχε εκείνη.

«Ο πατέρας μου -που ήταν αρχηγική φυσιογνωμία- ήταν ο κυρίαρχος. Αλλά εξαιτίας των πολλών ωρών που περνούσε στην εργασία του και των επαγγελματικών ταξιδιών έλειπε συχνά, με αποτέλεσμα να είναι η μητέρα μας η αρχηγός στο σπίτι. Ηταν από τη φύση της μια γλυκιά γυναίκα, απολύτως αφοσιωμένη στις κόρες της. Ομως ήταν και αμετακίνητη στην άποψή της ότι τόσο η Ελένη όσο κι εγώ πρέπει να εφοδιαστούμε με τα απαραίτητα για να ανταποκριθούμε στον παραδοσιακό ρόλο των Ελληνίδων γυναικών.

Φρόντιζε να περνάμε πολλές βαρετές ώρες στις καλοκαιρινές μας διακοπές μαθαίνοντας πώς να ράβουμε, να καθαρίζουμε και να μαγειρεύουμε. Ενώ τα άλλα παιδιά στη γειτονιά έπαιζαν, εμείς μαθαίναμε να ράβουμε. Ευτυχώς αυτά τα μαθήματα γίνονταν στη βεράντα και μπορούσαμε να κοιτάμε πάνω από τις βελόνες και τα νήματα τον ένδοξο κήπο μας. Γεμάτος με λουλούδια και βότανα ο κήπος μας έστελνε στον αέρα αρώματα τόσο γοητευτικά που θα μπορούσαν να συγκριθούν με τον Κήπο της Εδέμ.

Με βάση τα κρητικά δεδομένα, η οικογένειά μου ήταν τυχερή. Η καριέρα του πατέρα μου άνθιζε και ζούσαμε άνετα, αλλά ποτέ επιδεικτικά. Το γεγονός ότι κληρονόμησα τη διανοητική περιέργεια του πατέρα μου με ωφέλησε σαφώς περισσότερο από την επαγγελματική του επιτυχία. Εξαιτίας των ταξιδιών του, του εντατικού διαβάσματος και της εξυπνάδας του, ήταν περισσότερο ανοιχτόμυαλος από τον τυπικό Ελληνα πατέρα των ημερών του – τουλάχιστον σε σχέση με συγκεκριμένα θέματα. Ενθάρρυνε εμένα και την Ελένη να επιδιώξουμε να μορφωθούμε και να υλοποιήσουμε τις επαγγελματικές φιλοδοξίες μας, καθώς πίστευε ότι είχαμε τα ίδια δικαιώματα που θα είχε και ο γιος οποιουδήποτε άντρα. Οταν ο πατέρας μου άκουγε φίλους του να μιλάνε για τα κατορθώματά τους απαντούσε: «Δεν χρειάζομαι κανένα γιο. Εχω τη Γιάννα».

Το πέρασμα από το Χάρβαντ και πως ο Μπιλ Κλίντον της άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεται

«Οταν άρχισα να ασχολούμαι με το Kennedy School του Harvard, ένιωθα μεγάλη έμπνευση από το μότο του: «Διαμορφώνουμε τους ηγέτες που θα αλλάξουν τον κόσμο». Με παρακίνησε όμως και ο Μπιλ Κλίντον, που άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι για τη δημόσια διοίκηση και τον ρόλο που μπορεί να παίξει μέσω του Harvard και του Kennedy School. (…) Είμαι περήφανη που πριν από δέκα χρόνια έγινα πρότυπο ηγεσίας για τη χώρα μου, σε μια προσπάθεια που ένωσε το έθνος μπροστά στο κοινό συμφέρον. Ομως οι κυβερνήσεις, κυρίως με τους σκληρούς οικονομικούς περιορισμούς που υπάρχουν σήμερα, είναι συχνά πολύ αναποτελεσματικές και πολιτικά ανασφαλείς για να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους για το δημόσιο καλό και για όσους υποφέρουν. Ο Μπιλ Κλίντον με ενέπνευσε να βρω ένα νέο μονοπάτι και ελπίζω ότι το πρόγραμμα θα εμπνεύσει και άλλους να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Η δημόσια διοίκηση ήταν το ονειρό μου σαν παιδί και η δουλειά μου ως ενήλικας. Επέστρεψα σε αυτή την αρένα λίγο τραυματισμένη αλλά σοφότερη από τις εμπειρίες μου. Είμαι σίγουρη ότι όχι μόνο μπορώ να κάνω τη διαφορά αλλά και ότι μπoρώ να κάνω τη διαφορά στις ζωές των εξαιρετικών ηγετών που με τη σειρά τους θα κάνουν τη διαφορά στις ζωές των ανθρώπων».

Και η μεγάλη βραδιά των Ολυμπιακών Αγώνων

«Μετά την τελετή έπρεπε να δώσω μια συνέντευξη τύπου και δεν ήξερα τι να πω. Η μοναδική τελετή είχε μιλήσει από μόνη της. Ο,τι και να έλεγα εγώ δεν θα προσέθετε τίποτα σε αυτό που ένιωθε η κοινή γνώμη. Τότε θυμήθηκα τη συμβουλή που μου είχε δώσει ο George Stephanopoulos πριν κερδίσουμε τους Αγώνες στη Λωζάνη. Ηταν η συμβουλή που είχε δώσει και στον Κλίντον πριν κερδίσει τις πρώτες προεδρικές εκλογές. Αφού κερδίσεις, πες τους ό,τι θέλεις. Και εκείνο το βράδυ είπα αυτό που ένιωθα: Η Ελλάδα είχε αναμφίβολα κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο».