Το θρίλερ μιας ανασκαφής

07:58 17/8/2014 - Πηγή: Matrix24

Είναι φανερό ότι κάθε Έλληνας κρύβει μέσα του ένα ερευνητικά περιπετειώδη Ιντιάνα Τζόουνς ή έναν τυχοδιωκτικά ρομαντικό Ερρίκο Σλήμαν. Αρκούσαν οι πράγματι σπουδαίες ανασκαφές της Αμφίπολης για να εξάψουν την φαντασία, να πυροδοτήσουν την περιέργεια και κυρίως να κεντρίσουν την ανυπομονησία όλων μας για το «μυστήριο» που κρύβει στο εσωτερικό του ο τύμβος.

Προφανώς κανείς μας δεν έχει την ανθεκτικότητα ή την καρτερία να περιμένει τις επίσημες ανακοινώσει της αρχαιολογικής έρευνας, η οποία πρόλαβε να εκθρέψει ικανές δόσεις εικασιών, υποθέσεων και πρόχειρων συμπερασμάτων. Το σίγουρο είναι

ότι ένας αρχαίος τάφος που άντεξε χιλιάδες χρόνια μακριά από κάθε αδιάκριτο βλέμμα, έγινε κιόλας τόπος ξενάγησης από τους επικοινωνιολόγους του Μεγάρου Μαξίμου και πεδίο αινιγματικών συστάσεων από το πρωθυπουργό.

Επί της ουσίας, όμως, η πολιτική ατζέντα πολύ δύσκολα θα μετατοπισθεί εξ’ αιτίας της σημαντικής αυτής ανακάλυψης. Είτε η αρχαιολογική σκαπάνη φέρει στο φως το τάφο της Ρωξάνης και όλου του Βακτριανού σογιού της, είτε το μνήμα του Μεγαλέξανδρου και ενός τσούρμου πολεμικών ελεφάντων του Πώρου, ούτε το παρελθόν πρόκειται να αλλάξει ούτε το παρόν.

Το πολύ πολύ να σπεύσουμε σύσσωμοι οι χρεωμένοι Έλληνες να επισκεφτούμε και να βγάλουμε περήφανα μια φωτογραφία πλάι στα ένδοξα και προς διεθνή τουριστική αξιοποίηση αυτά ερείπια. Πράγμα που δεν κάνουμε για τα μοντέρνα ερείπια του σύγχρονου νεκροταφείου των Ολυμπιακών ακινήτων. Αυτούς τους υπερκοστολογημένους αθλητικούς καθεδρικούς τους οποίους χρυσοπληρώσαμε.

Και σήμερα, 10 ακριβώς χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας στέκουν εγκαταλελειμμένοι, χορταριασμένοι, παραδομένοι στα στοιχεία της φύση, έρμαια της αδιαφορίας της πολιτείας. Αυτές οι ρημαγμένες, άλλοτε υπερπολυτελείς, εγκαταστάσεις που είτε χρησιμοποιούνται πλέον ως κέντρα κράτησης μεταναστών, είτε ενοικιάζονται για συναυλίες και εκδηλώσεις από δημοτικούς και τοπικούς φορείς αντί ευτελούς τιμήματος, είτε, τέλος, λειτουργούν ως κέντρα αξιόποινων και κακουργηματικών πράξεων.

Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι συγκεκριμένες αναξιοποίητες εγκαταστάσεις περιγράφουν από μόνες τους ένα θρίλερ αντίστοιχο με το «μυστήριο» του ανασκαφέντος τύμβου της Αμφίπολης. Αν όμως ο τελευταίος θάφτηκε επί 23 αιώνες, βορά των καπρίτσιων της φύσης, των βαρβαρικών ορδών και του θρησκευτικού φανατισμού, η εγκατάλειψη των ολυμπιακών ακινήτων είναι έργο ανευθυνότητας συγκεκριμένων πολιτικών αδράνειας, νωθρότητας και αδιαφορίας.

Να συμφωνήσω ότι οι υποτιθέμενοι σχεδιασμοί αξιοποίησής τους έμειναν στα χαρτιά. Να παραδεχτώ ακόμη ότι αποτελούν μία αρκετά δαπανηρή υπόθεση όσον αφορά τη συντήρησή τους. Αλλά μπροστά στο αλλόκοτα ανεξήγητο ζήτημα ότι μια ευρωπαϊκή χώρα επί δέκα ολόκληρα χρόνια δεν έχει προσδιορίσει επακριβώς το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, το αίνιγμα του αρχαίου θαμμένου στην Αμφίπολη μοιάζει κωμικό .

Φαντάζομαι ότι τη ταυτότητα του ενταφιασμένου αργά ή γρήγορα θα τη μάθουμε. Αμφιβάλλω ωστόσο αν θα πληροφορηθούμε ποτέ πόσο μας στοίχισε το Ολυμπιακό πάρτι. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι στους κληρονόμους του πολιτισμού μας να γνωστοποιηθεί μετά από 2500 χρόνια-όταν η σκαπάνη ων μελλοντικών αρχαιολόγων ανακαλύψει τις παρεμβάσεις Καλατράβα - γιατί για τις επισκέψεις τουριστών του 2014 στο Ολυμπιακό Στάδιο απαιτείτο ειδική άδεια!