Το τρύπιο παπούτσι και η νέα Αμερική

07:05 21/5/2014 - Πηγή: Matrix24

Δεν ξέρω αν είναι η μετεκλογική κατάθλιψη της Τετάρτης μετά της Κυριακή του Α’ Γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, η κούραση από τα ξενύχτια των προηγούμενων πολλών ημερών ή το «όλα έχουν διατυπωθεί, αναλυθεί, γραφτεί»...

Δεν ξέρω επίσης αν έχουν τόσο πολύ κατακάτσει τα πρώτα συνθήματα και οι επικοινωνιακές τακτικές των προηγούμενων εβδομάδων, από τα οποία το μόνο που μου μένει ως αξιομνημόνευτο είναι η ευφυής «υποκλοπή» και αριστουργηματικά οικειοποιημένη φράση «Νέα Ελλάδα» του Σαμαρά από τον ΣΥΡΙΖΑ,

μία πραγματική βιρτουοζιτέ με τη βοήθεια των Νέων Μέσων...

Υποκλοπή που μου θύμισε τον μύθο του Αισώπου για το πως η αλεπού άρπαξε το τυρί που κρατούσε με το ράμφος του ο κόρακας...

Κι επειδή η κούραση με ταξιδεύει είτε σε τόπους άλλους είτε σε κείμενα άλλων, όπου αναζητώ τόσο την απόλαυση του περιπάτου/ανάγνωσης είτε την έμπνευση για το επόμενο βήμα, δεν θα σας γράψω κάτι δικό μου.

Το κείμενο που ακολουθεί, γραμμένο το Φεβρουάριο του 2008 από τον σαλονικιό δημοσιογράφο και συγγραφέα Πάνο Θεοδωρίδη (γνωστό στα blogs ως «Πετεφρή») νομίζω ότι αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας. Αφορά το Ατλάι Στίβενσον, τηο πρόγραμμά του για τη «Νέα Αμερίκη» και το τρύπιο παπούτσι του.

Γράφει λοιπόν, στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 –πριν ξεσπάσει η κρίση, δηλαδή- ο Πάνος Θεοδωρίδης στο http://petefris.blogspot.gr/:

«Μπορεί σήμερα τα σχετικά βιαστικά αρχεία να σημειώνουν ότι σκοτώθηκε ο Αλή πασάς αλλά το μάτι μου έμεινε στο 1900: σάν σήμερα γεννήθηκε ο Αντλάι Στίβενσον.Έζησε έως τη μέρα της Βαστίλης του 1965.Ένα βιβλίο γι΄αυτόν έχει τίτλο «Η Οδύσσεια ενός φιλελευθέρου σε εποχή Ψυχρού πολέμου».Μερικοί τίτλοι είναι τόσο επιτυχείς,που δε χρειάζεται να διαβάσεις καν το βιβλίο.

Ο Στίβενσον υπήρξε ένας καλός πολιτικός,καλός γιά την Αμερική εννοω(αυτή η πρόταση δεν θα είχε νόημα σε καμία άλλη γλώσσα εκτός της ελληνικής!).Συνετέλεσε στη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών,υπήρξε αντιπρόσωπος της χώρας του,υπήρξε κυβερνήτης και συνεργάστηκε με την εκπληκτική εκείνη EX-COMM, την επιτροπή που διαχειρίστηκε την κρίση της Κούβας.Αλλά στην ιστορία έμεινε ως ο αντίπαλος του Ντουάιτ Αιζενχάουερ σε δύο προεδρικές εκλογές, το 1952 και το 1956.Δεν υπάρχει ιστορικός που να μή συμφωνεί ότι ήταν σαφώς πιό αξιόλογος υποψήφιος.Απέτυχε παταγωδώς και στις δύο προσπάθειες,άν και το πρόγραμμά του γιά μιά «Νέα Αμερική» διαχύθηκε στα χρόνια του Κένεντι και εφαρμόστηκαν πολλές ιδέες του σε ολόκληρη τη χώρα.

Μιά δεκαετία που θαύμαζε τους στρατηγούς και έφερε τον Ντεγκόλ, τον Αιζενχάουερ και τον Παπάγο στην εξουσία,δεν ήταν δυνατόν να εμπιστευτεί τις τύχες της σε έναν μπεκιάρη.Το 1952 πάνω στην ακμή της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Αντλάι Στίβενσον κάθησε σε μία δερμάτινη πολυθρόνα Τσέστερφιλντ,δίπλωσε το δεξί πόδι,στήριξε με το αριστερό χέρι το σημειωματάριο στο γόνατο και κράτησε μερικές σημειώσεις, ενώ δίπλα του ένας έγχρωμος υποστηρικτής τον κοίταζε. Ήταν εκεί, την ώρα που έπρεπε, ο Ουίλιαμ Γκάλαχερ,φωτογράφος και τράβηξε μιά φωτογραφία.Γι αυτήν την φωτογραφία πήρε το βραβείο Πούλιτζερ την άλλη χρονιά.Είχε τίτλο «Άνδρας με τρύπα στη σόλα».Όντως, μερικές φορές δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από έναν καλό τίτλο.Η Αμερική είδε με φρίκη ότι ο άνθρωπος που ήθελε να την κυβερνήσει δεν είχε κανέναν να πάει τα σκαρπίνια του στον τσαγκάρη.Ήταν ένας εργένης.Ήταν μόνος, δεν πρόσεχε τα ρούχα του και την εμφάνισή του.Οι χιλιάδες μετέπειτα «γυναίκες του αστροναύτη» και οι μανάδες τους έπεσαν πάνω στους καλοσιδερωμένους άντρες τους.Ο Στίβενσον έχασε την εκλογή του 1956 από αυτήν την φωτογραφία, όπως ο κρύος ιδρώτας του Νίξον, με εκείνο το ανοιχτόχρωμο κοστούμι στο debate με τον Κένεντι, τον ανάγκασε να αναβάλλει το Γουότεργκέιτ κατά δώδεκα χρόνια.

Έχασε μόνον γι΄αυτό; όχι βέβαια! Ο Αιζενχάουερ ήταν καρδιακός.Μπορούσε να δουλέψει ελάχιστες ώρες την εβδομάδα.Τα ψεύτικα ιατρικά ανακοινωθέντα θα είχαν σαρωθεί, άν ο Στίβενσον, αντί να λέει συνθήματα του τύπου «θα πούμε την αλήθεια κι άς πονέσει ο λαός» έπιανε την υγεία του Ντουάιτ και την έκανε βούκινο και σύνθημα της εκστρατείας του.Αρνήθηκε κατηγορηματικά.Ήταν από εκείνους που δεν έκλεβαν τη νίκη.Ίσως γι άυτό δεν τη γεύτηκε ποτέ.Πάνω στην κρίση του Σουέζ,οι εκλογείς δεν ρισκάρισαν αλλαγή σκηνικού.Ο Άβερελ Χάριμαν,ο Τρούμαν και ο Κιφόβερ δεν ρισκάριζαν γιά τον Αντλάι.

Φυσικά, άπαντες τον εκτιμούσαν,ως αδιάβλητο πρόσωπο, ως έμπειρο διαχειριστή, ως πολιτικό ρήτορα.

Κακώς ασχολούμαι».

Κλείνοντας κρατώ τη φράση: «Πάνω στην κρίση του Σουέζ,οι εκλογείς δεν ρισκάρισαν αλλαγή σκηνικού». Τουλάχιστον μέχρι την Κυριακή το βράδυ...