Τρύπιες σημαίες και σημαδεμένα τραπουλόχαρτα

07:32 12/11/2013 - Πηγή: Matrix24

Όσοι παρακολούθησαν- δε έσπασε δα και ρεκόρ τηλεθέασης - τη κοινοβουλευτική συζήτηση αναφορικά με τη πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα διαπίστωσαν το προβλέψιμο αλλά και το προφανές. Άγονο τακτικισμό, διασταυρούμενα πυρά, επικοινωνιακές κορόνες, ασύμπτωτες ιδεοληπτικές τροχιές, δεικτική ρητορική κακία, σε ατμόσφαιρα διαρκώς εντεινόμενης δυσπιστίας. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο, πλην μιας Θεοδώρας Τζάκρη που υπογράμμισε τις εύθραυστες ισορροπίες

στο ασταθές κυβερνητικό στρατόπεδο. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Διότι αν όλος αυτός ο ντόρος έγινε για να εκδηλωθεί η γενναιότητα ή ο πολιτικός αριβισμός της βουλευτού Πέλλας με το ΠΑΣΟΚ, χάνεται η ουσιαστική επισήμανση. Και το κυρίαρχο της προχθεσινής συζήτησης στη Βουλή ήταν ο αλληλοτροφοδοτούμενος διπολισμός τόσο από τη κυβέρνηση όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση. Μια οξύτατη, σχεδόν διχαστική, αντιπαράθεση με εκατέρωθεν μετωπικές επιθέσεις, η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκη αποπροσανατολιστική αλλά υιοθετεί στην προοπτική της ένα εξαιρετικά αδύναμο υποθετικό μέλλοντα. Κυρίως, επειδή υποβαθμίζει συμβολικά το ρόλο της τρόικας και των δανειστών για το αύριο της χώρας ενώ παραβλέπει βολονταριστικά το μέχρι τώρα έλλειμμα πολιτικής διαχείρισης από ένα ανεπαρκές πολιτικό σύστημα.

Από τη μια η κυβέρνηση καμώνεται ότι αποτελεί το μόνο και μάλιστα αναντικατάστατο πυλώνα σταθερότητας και ομαλότητας για τη χώρα, που εγγυάται την έξοδο από την κρίση. Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση ανιχνεύει την ανάγκη υπέρβασης της κρίσης απαιτώντας εκλογές ως αφορμή πολιτικής εξυγίανσης με ολίγη κινηματική γαρνιτούρα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, υποστηρίζουν και οι μεν και οι δε. Το κακό είναι ότι αμφότεροι επενδύουν στη πολυπόθητη ανάπτυξη η οποία δεν φαίνεται αμυδρώς ορατή ούτε καν στο, βυθισμένο σε φαύλο κύκλο ύφεσης, διεθνές επίπεδο. Το χειρότερο, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους ελπίζουν ότι Ευρωπαίοι θα μας ραίνουν αενάως με δανεικά είτε λόγω υποχωρητικότητας, είτε εξαιτίας αδιαλλαξίας.

Υπάρχει, όμως, και το ολέθριο. Οι μεν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μετακινούνται δήθεν από την απόλυτη μοιρολατρική ηττοπάθεια προς ότι ονομάζουν διαπραγματευτικό συμβιβασμό,ο δε ΣΥΡΙΖΑ από το ταμπούρι της ρήξης μετακομίζει παραπλανητικά στο σαλόνι της συμφιλίωσης με το ευρώ. Και οι δυο αποκαλούν τις πολιτικές μπλόφες και τις εκλογικές καντρίλιες τους ρεαλισμό, με στόχο να κερδίσουν χρόνο στους μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Το μεν Μαξίμου ανεμίζοντας τη τρύπια σημαία της αντίστασης στη τρόικα ελπίζει να πείσει μερίδα της κοινωνίας ότι διαπραγματεύεται σκληρά με τους δανειστές. Η δε Κουμουνδούρου ποντάροντας στο σημαδεμένο χαρτί της Ευρωζώνης προσδοκά προσέλευση εκλογικής πελατείας που διστάζει να προσεγγίσει φετιχιστικούς κινηματισμούς και παλαιοαριστερές καθηλώσεις

Πρακτικά, ωστόσο, αμφότεροι επιχειρούν να κρύψουν πίσω από ελιγμούς και πολώσεις τα αδιέξοδα των πολιτικών τους. Γιατί η μεν συντηρητική συγκυβέρνηση είναι εμμονικά προσκολλημένη σε ένα καταστροφικά άστοχο δημοσιονομικό σχέδιο που απορυθμίζει την οικονομία και ερειπώνει την κοινωνία. Η δε ριζοσπαστική αξιωματική αντιπολίτευση δεν προσφέρει παρά ένα κούφιο εναλλακτικό σχέδιο υιοθετώντας ασμένως και κυρίως άκριτα κάθε λαϊκό αίτημα ανεξαρτήτως δυνατοτήτων ή ορθότητας ικανοποίησής του.

Δυστυχώς, η μουδιασμένη κοινωνία δεν καλείται να επιλέξει μόνο μεταξύ δύο ανεπαρκών στρατηγικών πακεταρισμένων σε διχαστικό περιτύλιγμα. Μετά από 48 ώρες και μετά από δεκάδες ομιλητών στη Βουλή προκύπτει ότι οφείλει να προσέλθει στο νέο διπολισμό χωρίς διακριτά ιδεολογικά περιγράμματα ή πολιτικά αναγεννητικές λύσεις.. Απλά υπό τον εκατέρωθεν εκβιασμό: «Ή εμείς ή το χάος».