Βάναυση εφηβεία και ανεξέλεγκτες συμμορίες

07:18 3/4/2013 - Πηγή: Matrix24

Είναι γνωστό ότι η εφηβεία αποτελεί φροντιστήριο σκληρότητας. Το ξέρουμε από προσωπική πείρα, το έχουμε διαβάσει στη λογοτεχνία (Το κουρδιστό πορτοκάλι) όπως και στον καθημερινό Τύπο. Το διάστημα από τον ντροπαλό ή περίφοβο έφηβο ίσαμε εκείνον που παίζει ξύλο για ψύλλου πήδημα και προβάλλει ένα πρόσωπο που εμπνέει φόβο δεν είναι και τόσο μεγάλο. Αν θυμηθούμε τους μαθητές των αμερικάνικων κολεγίων που οπλίζονται με τα όπλα του μπαμπά και αφήνουν πίσω τους αθώα θύματα καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια κρίσιμη

φάση του έφηβου. Πιο απλά, θέλει να είναι κάτι που δεν είναι και δεν θέλει να είναι κάτι που είναι.

Γενικά το εγώ και η εν γένει προσωπικότητα του έφηβου δεν έχουν σχηματισθεί ακόμη, οπότε η επιθετικότητα καλείται πομπωδώς να συγκαλύψει τις όποιες άλλες ελλείψεις. Οι επιθέσεις, οι ξυλοδαρμοί, οι ταπεινώσεις των αντιπάλων, ενίοτε οι φόνοι και οι λογής λογής βαναυσότητες ενσαρκώνουν κάτι σαν τη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα» όπου το μόνο που έχει νόημα και κύρος είναι η ταπείνωση του καθηγητή και ο εξευτελισμός του καλού παιδιού που εξ ορισμού είναι «βουτυρόπαιδο». Η βία καλύπτει τα πάντα, ενισχύει τους δεσμούς της συμμορίας και επιτρέπει στον διαμαρτυρόμενο έφηβο να αγκυροβολεί μακριά από την οικογένεια.

Συχνά στον Τύπο διαβάζουμε για επεισόδια σε αγωνιστικούς χώρους, σε πάρκα, σε σταθμούς του ηλεκτρικού, σε αγώνες γυναικών και εφήβων, σέ κάθε τόπο όπου για τον έναν ή για τον άλλον λόγο μπορεί να ξεσπάσει ένας τσαμπουκάς που ενδέχεται να έχει δαρμένους και αιμόφυρτους χωρίς να αποκλείεται και ο σοβαρότατα τραυματισμένος. Ο «δημόσιος κίνδυνος» στον οποίο μεταμορφώνεται η ομάδα των ξεκαπίστρωτων εφήβων αρχίζει να αποκτά φήμη, να σκορπά τον τρόμο και συνάμα να αναδεικνύει τους αρχηγούς που δεν κάνουν πίσω, που γυμνάζονται στην πάλη, την πυγμαχία και το ζίου ζίτσου ώστε να είναι προστάτες του εαυτού τους και των φίλων και συνάμα δημόσιος κίνδυνος.

Η στροφή προς την πολιτική, πιο σωστά η συγκρότηση συμμορίας που μάχεται την έννομη τάξη και κατά παράδοση ανήκει στην Αριστερά (κοινοβουλευτική ή εκτός νόμου), είναι η πιο προχωρημένη μορφή νεανικής βίας. Τότε οι νεαροί επιχειρούν ληστείες σε τράπεζες, κλοπές απαραιτήτων εφοδίων (από τρόφιμα μέχρι όπλα, αυτοκίνητα και ειδικές τηλεφωνικές συσκευές). Η παράνομη δράση τους χαρίζει φήμη και δόξα στην οργάνωση, με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για κάποια μορφή ζωής που έχει μέλλον. Ουσιαστικά η οργάνωση αποτελεί μια δράκα αποφασισμένων που έχουν δώσει όρκο θανάτου.