ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

07:00 10/10/2012 - Πηγή: Matrix24

Για τα πανηγύρια 

Μπορεί στη χώρα της φαρδιάς πορτοκαλέας να περισσεύει η μεγαλοστομία , η φανφάρα και η κωλοτούμπα, αλλά και η πατρίδα της μπίρας δεν πάει πίσω. Η γερμανική πολιτική σκηνή είναι τίγκα από παραστάσεις στόμφου, κομπασμού, και πομπώδους δονκιχωτισμού.

Όταν ο πρώτος Καγκελάριος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ο θλιβερός σοσιαλδημοκράτης Φίλιπ Σάιντεμαν έμαθε τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, με υπεροψία εκστόμισε την κατάρα “Είθε να παραλύσει το χέρι που θα υπογράψει αυτό το κείμενο”. Ένα μήνα αργότερα τον Μάιο του 1919 το υπέγραψε ο ίδιος και με τα δυο χέρια χωρίς

να καταφύγει σε εξορκισμούς τόσο για την αρτιμέλεια όσο και για την αδιαντροπιά του.

Έχοντας υπ’ όψη αυτό το χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα θεωρώ ότι η πρόσληψη της μετρητοίς κάθε Γερμανικής δήλωσης που αφορά την Ελλάδα – είτε της Μέρκελ ή του Σόιμπλε, είτε ακόμα των Βεστερβέλε και Ρέσλερ – αποτελεί δυσάρεστη υπεραπλούστευση. Κοινώς, τις ακούω βερεσέ. Ήδη η εμμονική, πεισματική και επιθετική Γερμανική πολιτική σε ότι αφορά την Ευρωζώνη έχει φρακάρει. Αναγκαστικά, η Γερμανία δεν μπορεί πλέον να επενδύει με παχιά λόγια τις ταπεινότερες ορμές και νευρώσεις της.

Εξάλλου μετά από παλινωδίες και ταλαντεύσεις, η Άνγκελα Μέρκελ ανακάλυψε πρόσφατα την ανάγκη να υπάρξει «περισσότερη Ευρώπη». Αφενός, για να απαντήσει στις προκλήσεις της κρίσης του ευρώ, αφετέρου για να κατευνάσει, εν’ όψη εγχώριων εκλογών, την εσωτερική διαμάχη στον κυβερνητικό της συνασπισμό. Εξ’ου και έντονη απαξιωτική ρητορική του Βερολίνου σε βάρος της Αθήνας και τα σενάρια εκπαραθύρωσης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, μαλάκωσαν.

Άκουσα άλλωστε, την ίδια τη καγκελάριο να δηλώνει κανά δύο φορές, τελευταία, πόσο «ματώνει η καρδιά της» για τους Έλληνες που υποφέρουν. ¨Όπως και διάβασα, επίσης, να λέει ότι για τους αποτυχημένους της νότιας Ευρώπης το πρότυπο θα έπρεπε να είναι η Ινδονησία! Ανάμεσα στο ψυχική ευαισθησία και τον κυνικό ζηλωτισμό της προτιμώ το βολικό «παραμύθι» της πρόσφατης αποκατάστασης εμπιστοσύνης και του συντονισμού , προφανώς ισότιμου, διαλόγου ανάμεσα στις κυβερνήσεις Γερμανίας και Ελλάδας.

Κακά, όμως, τα ψέματα. Πόσο μάλλον όταν αυτά είναι τοκισμένα; Η Μέρκελ, δεν «τόλμησε να εμφανιστεί στο πιο ταλαιπωρημένο θύμα της λιτότητας», όπως την αβαντάρισε το περιοδικό Spiegel. Ούτε, φυσικά, έκανε το χατίρι του σοσιαλδημοκράτη Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ που της πρότεινε να επισκεφθεί τη χώρα μας, όπως έγραψε η εφημερίδα Die Zeit. Ήρθε με το βεραμάν σακάκι της ανέμελης πυγμής να πατήσει στο κόκκινο χαλί του βουβού δέους όσων την υποδέχτηκαν, για να επιδείξει τη πίστη της στο ευρω-ηγεμονικό της πεπρωμένο.

Ωστόσο, σαφώς και δεν θα ερχόταν σε μια χώρα που θα ήθελε να τη ξεφορτωθεί από το κλαμπ του ευρώ. Ήρθε να διαμηνύσει στις αγορές την, λόγω υπέρογκου κόστους εξόδου, παραμονή μας στο ευρώ. Να αποφύγει τη περίπτωση ατυχήματος και, ταυτόχρονα, να επιβεβαιώσει αυτό που ήδη κάνει : αξίωση τήρησης του προγράμματος λιτότητας και επιμονή στη πρόοδο των διαρθρωτικώ