ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ …ΠΟΥ ΕΔΥΣΕ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ

11:46 30/4/2013 - Πηγή: Matrix24

Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου στις εκκλησίες θα ψάλλουν το «Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί· Πάσχα, Κυρίου Πάσχα». Πόσοι όμως αντί για το «Χριστός Ανέστη» δεν θα συνεχίσουν να επαναλαμβάνουν το «Η ζωή εν τάφω»;

Φοβούμαι ότι θα είναι οι περισσότεροι. Και δεν θα το κάνουν επειδή σε εμάς τους Έλληνες αρέσουν ή ταιριάζουν καλύτερα στην ψυχοσύνθεσή μας ακούσματα της Μεγάλης Παρασκευής, αλλά γιατί η… σταύρωσή τους θα συνεχιστεί και μετά τη Λαμπρή. Ξέρω πολλούς που φέτος δεν θα κάνουν Πάσχα.

Κι ακόμη περισσότερους που θα αναρωτιούνται… πού έδυσε το κάλλος.

Και δεν αναφέρομαι στους φτωχούς και τους ανέργους. Αυτοί την ξέρουν τη μοίρα τους σε μια κοινωνία που συνεχώς διευρύνει τις ανισότητες και γεμίζει, καθημερινά, το καλάθι των νεόπτωχων με καινούργια σφαχτάρια.

Ούτε αναφέρομαι στους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους απόκληρους και τους κατατρεγμένους. Κι αυτοί την ξέρουν τη μοίρα τους. Στιγματισμένοι από τη λέπρα του αποκλεισμού, θα συνεχίσουν να κινούνται στο λυκόφως της κοινωνίας του ρατσισμού.

Ούτε αναφέρομαι στους κοινωνικά, πολιτισμικά και σεξουαλικά διαφορετικούς. Κι αυτοί την ξέρουν τη μοίρα τους. Θα συνεχίσουν να παίζουν το κρυφτό με τη μη ανεκτική κοινωνία.

Ούτε αναφέρομαι στους φθισικούς θεσμούς της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας, και πρώτα απ’ όλα στα κόμματα. Αποστεωμένοι μηχανισμοί νομής και κατοχής εξουσίας, με τις δυσπλασίες της διαφθοράς να κατατρώνε το σαρκίο τους, θα συνεχίσουν να πορεύονται τον ολισθηρό κατήφορό τους.

Ούτε αναφέρομαι στα θύματα των πολέμων και στα παιδιά του πάσης φύσεως δουλεμπορίου. Κι αυτά την ξέρουν τη μοίρα τους. Θα συνεχίσουν να υφίστανται τον βιασμό του μέλλοντος και της αθωότητάς τους από τους κάθε λογής ισχυρούς και διεστραμμένους.

Ούτε αναφέρομαι στη γη που αργοπεθαίνει, στα ματωμένα ποτάμια, στον μολυσμένο αέρα, στον βαρέως ασθενούντα πλανήτη μας. Η πορεία προς τον όλεθρο μοιάζει προδιαγεγραμμένη.

Ούτε αναφέρομαι σε όσους και ό,τι κακό και απεχθές μπορεί να σας έρχονται αυτομάτως στον νου. Δεν αναφέρομαι στον «κοινό τόπο» της γκρίζας πλευράς της ανθρωπότητας. Αυτόν τον ξέρουμε και όλοι στοιχηματίζουμε πως οι μέρες της Λαμπρής παρήλθαν ανεπιστρεπτί.

Αναφέρομαι σ’ αυτούς που ζουν με την ψευδαίσθηση ότι «πάτησαν τον θάνατο», ότι οι ίδιοι διάβηκαν οριστικά τον Ρουβίκωνα της θλίψης, ότι η σταυρωμένη Παρασκευή είναι γι’ αυτούς μια πολύ μακρινή υπόθεση και μια φευγαλέα σκιά μνήμης.

Στους χορτασμένους και τους κοιλαράδες του νεοπλουτισμού και της ακαλαισθησίας αναφέρομαι.

Για τα σαπρόφυτα της εξουσίας λέω, που ενώ βυζαίνουν αχόρταγα τους χυμούς της (γ)Ελλάδας, δεν δίνουν ούτε ένα δράμι από το λίπος τους γι’ αυτήν.

Επειδή όμως έχω βαρεθεί να γράφω για τα κακώς κείμενα και επειδή δεν θέλω να μου κολλήσετε, μέρες που ’ναι, τη ρετσινιά του καθ’ έξιν γκρινιάρη, κυρίως όμως επειδή, όλως περιέργως, αρχίζω να βαριέμαι με όλη αυτή την ιστορία της χώρας, η οποία όσο θυμάμαι τον εαυτό μου βρίσκεται πάντα ένα βήμα πριν από τον γκρεμό και δεν λέει ακόμη να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς τα μπρος, σταματώ εδώ. Και τα λέμε πάλι αύριο…