Υποχώρηση ή επιστροφή στην «επάρατο»;

07:27 16/6/2013 - Πηγή: Matrix24

Πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση. Δεν γίνεται ξαφνικά ο πρωθυπουργός μιας καταπονημένης χώρας να ταλαντεύεται μεταξύ πολιτικού αυτογκόλ και ξαφνικού κυβερνητικού θανάτου. Είναι παρακινδυνευμένο, αν όχι απαράδεκτο, να χρησιμοποιεί μια διχαστική ρητορική και να ασκείται σε χειρισμούς πυγμής που καταρρακώνουν τη διαφάνεια, ποδοπατούν τη συναίνεση και αντιμάχονται την κοινή λογική. Δεν μπορεί, κάτι συμβαίνει.

Ακούω διάφορα κλισέ ψυχολογικού τύπου τα οποία προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις πρόσφατες πολιτικές του επιλογές, από τη στάση του στο αντιρατσιστικό έως το αιφνίδιο λουκέτο στην ΕΡΤ.

Λένε, πχ, ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι αψίκορος, βαριέται γρήγορα και τα γυρίζει γρηγορότερα, εξηγώντας τη μετάβασή από την αντιμνημονιακή του στάση στη μνημονιακή ταύτιση. Ισχυρίζονται ακόμα ότι είναι ρισκαδόρος διότι όπου νομίζει ότι έχει το πάνω χέρι τα κάνει μπάχαλο, όπως προ εικοσαετίας με τη πολιτική αναβάθμιση του «Μακεδονικού» και τη ρήξη του με το τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη.

Υποστηρίζεται ακόμα, δια στόματος Άδωνη Γεωργιάδη μάλιστα, ότι είναι πεισματάρης και εκδικητικός καθώς έκλεισε την ΕΡΤ για ένα γινάτι , αφού η δημόσια τηλεόραση απεργούσε όταν τον επισκεπτόταν εκάστοτε κάποια διεθνής πολιτική προσωπικότητα. Παρομοίως, ο Μίμης Ανδρουλάκης διατείνεται ότι πάσχει από το « σύνδρομο ματαίωσης» αφού μόλις προσεγγίζει την επιτυχία χύνει τη καρδάρα με το γάλα. Τέλος, ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης επιμένει ότι ο πρωθυπουργός είναι διχασμένος, αφού δεν έχει επιλέξει ακόμα (δηλαδή στα 62 του) αν θα ακολουθήσει τη προοδευτική κατεύθυνση της μητέρας ή τη συντηρητική του πατέρα του

Προφανώς και όλα τα ανωτέρω, παρά το σεβασμό μου προς όσους τα εκφέρουν, τα ακούω βερεσέ. Ακριβώς γιατί υποθέτω ότι η σφοδρότητα των γεγονότων , όπως το φιάσκο της ΔΕΠΑ και οι πιέσεις της τρόικας για απολύσεις, μπορούν να θολώσουν την κρίση. Επίσης υποψιάζομαι ότι τα διθυραμβικά σχόλια των διεθνών ΜΜΕ, η κατάπληξη για τη διαχειριστική αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης καθώς και η ικανοποίηση για την έως τώρα αμυντική στάση των ευάλωτων λοιπών εταίρων της, μπορεί να οδηγούν σε υπερεκτίμηση δυνατοτήτων και ικανοτήτων του Σαμαρά

Πιθανολογώ, ότι δεν υπάρχει πιο ολισθηρό μονοπάτι για βιαστικά συμπεράσματα, ισοπεδωτικές αποφάσεις, εγωιστικές απορρίψεις και άλλα λάθη. Τερατώδη, ολέθρια ή μοιραία, αναλόγως. Ωστόσο, γι αυτό που σιγουρεύομαι μέρα με τη μέρα είναι ότι το στενό πολιτικό περιβάλλον, οι κοντινοί σύμβουλοι και συνεργάτες του πρωθυπουργού περιπλέκουν βλαβερά µια ήδη σύνθετη κατάσταση.

Με τις επινοήσεις και τις πρωτοβουλίες τους σοκάρουν τη κοινωνία, διασύρουν διεθνώς τη χώρα και αναστατώνουν την εύθραυστη πολιτική της ζωή. Δεν είναι τόσο ότι με το τσαμπουκά της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου κατέβασαν το διακόπτη της δηµόσιας ραδιοτηλεόρασης. Είναι ότι τα θέλουν όλα δικά τους. Και με τρόπο που παραπέμπει στην αυτάρεσκη, ξεροκέφαλη, επαρχιώτικη και εμμονική παλαιά δεξιά.

Μια συντηρητική κάστα στελεχών παλαιάς κοπής που κολακεύουν τη χαρισματική προσωπικότητα του αρχηγού-όπως και κάθε αγέρωχου ή ναρκισσιστή αρχηγού τους- , εμπνέονται από την αποδοτικότητα της πυγμής και ποντάρουν στην ανασημασιοδότηση μιας παρωχημένης αυταρχικής ταυτότητας. Και καθώς επιμένουν ασυμφιλίωτοι με κάθε νεωτερικότητα, εξαντλούνται στη διαχείριση μιας φθαρμένης πολιτικής και ξεθωριασμένης πελατειακής ατζέντας.

Αυτής που δεν θέλει να μοιράζεται ή να χαρίζεται. Μόνο να διαχωρίζεται προνομιακά καθώς δεν βολεύεται σε σχήματα συνεργασίας με «αδειανά κομματικά πουκάμισα». Και που θεωρεί «αμαρτωλές» τις δημόσιες επιχειρήσεις, περιττό μπελά τους εργαζόμενούς τους και «παράσιτα», «λουφαδόρους» και «κοπρίτες» τα συνδικάτα τους.

Η πιο πρόσφατη «μεταρρυθμιστική» τους πράξη κατά της αδιαφάνειας της κοµµατικής κακοδιαχείρισης, τη γραφειοκρατικής αδράνειας και της συντεχνιακή λογικής ήταν να πετάξουν τα δικά τους κρατικοδίαιτα βρομόνερα, όπως αυτά της ΕΡΤ, στα μούτρα των άλλων. Και ονομάζοντας αυτό κάθαρση και εξυγίανση να επιχειρήσουν , παράλληλα, να αποδιοργανώσουν , να ρευστοποιήσουν και να κατακερματίσουν την έννοια του θεσμού του δημόσιου συμφέροντος.

Τα αποτελέσματα είναι τα γνωστά καταστροφικά και κυρίως πολιτικά αυτοκτονικά για τους θερμοκέφαλους εμπνευστές των συγκεκριμένων αφρόνων μονοκομματικών επιλογών και ενεργειών. Το ζήτημα, όμως, δεν οι ιδεοληπτικές φαντασιώσεις και οι τυποποιημένες «αλήθειες» κάθε κομματικού υπολείμματος του παρελθόντος. Πρόταγμα για τη χώρα είναι η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων, η λογική, η σωφροσύνη και , οπωσδήποτε, οι αμοιβαίοι συμβιβασμοί μεταξύ των κυβερνητικών συμπαικτών.

Τη μεγαλύτερη και πιο γενναία υποχώρηση οφείλει ,κατά τη γνώμη μου να τη κάνει, ο πρωθυπουργός. Αν, φυσικά, δεν έχει προσχωρήσει πέραν της ρητορικής, και στην ουσία του αυτοκαταστροφικού κατήφορου των αμήχανων παλαιοδεξιών κομματαρχών του. ‘Όσων, δηλαδή, μηχανεύονται πολιτικούς εκβιασμούς επί των κυβερνητικών συνεταίρων τους για να διασκεδάσουν την ηγεμονική τους χαύνωση.

Ο τόπος, δυστυχώς, δεν έχει τη πολυτέλεια να δοκιμασθεί και πάλι ως πεδίο πολιτικών υπερβάσεων και ιστορικών ρήξεων από δήθεν ασυμβίβαστους εξυγιαντές . Εξάλλου επειδή ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς έχει πικρή πείρα απ΄αυτές, δεν έχει κανένα δικαίωμα να βάλει την Ελλάδα σε περιπέτεια για τα καπρίτσια μιας δράκας αλλοπρόσαλλων και παραληρηματικών «ιδεολόγων».