Υποκλοπές: Τραβώντας τον Ομπάμα από το αυτί

15:43 16/5/2013 - Πηγή: Matrix24

Το πράγμα γίνεται πιο ενοχλητικό καθώς αυτή την διαπίστωση δεν την κάνουν συντηρητικοί αντίπαλοι ή φανατικοί πολέμιοι του Προέδρου των ΗΠΑ. Την κάνουν αξιόπιστοι δημοσιογράφοι, έντυπα, ιστοσελίδες και τηλεοπτικά δίκτυα, “τραβώντας τα αυτιά” του Ομπάμα

Αφορμή η αποκάλυψη ότι οι αμερικανικές αρχές παρακολουθούσαν 20 διαφορετικές τηλεφωνικές γραμμές του ειδησεογραφικού πρακτορείου Associated Press. Υπηρεσίες του υπουργείου Δικαιοσύνης

αποκτούσαν κρυφά επί δύο μήνες , τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2012, πληροφορίες καταγράφοντας τις τηλεφωνικές επικοινωνίες των δημοσιογράφων και των συντακτών του συγκεκριμένου διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου.

Ο ακριβής αριθμός των δημοσιογράφων που χρησιμοποίησαν τις στοχευμένες γραμμές των τηλεφώνων είναι άγνωστος , αλλά περισσότερο από εκατό δημοσιογράφοι εργάζονται στη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον και Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, και στα γραφεία της Βουλής των Αντιπροσώπων έπεσαν θύματα αυτής της παράνομης μεθόδευσης. Και μαζί τους όλες οι ιδιωτικές εμπιστευτικές πηγές που χρησιμοποιούσαν για τη συλλογή ειδήσεων.

Από τη πλευρά της κυβέρνησης ς ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, Ερικ Χόλντερ υπεραμύνθηκε της αμφιλεγόμενης επιχείρησης υποστηρίζοντας γενικόλογα ότι ήταν απαραίτητη για να διερευνηθεί το ποιος έδινε πληροφορίες στο πρακτορείο αναφορικά με την απόρρητη επιχείρηση της CIA στην Υεμένη το 2012 η οποία φέρεται να απέτρεψε τρομοκρατικό χτύπημα της Αλ Κάιντα εναντίον των ΗΠΑ.

Ωστόσο δεν διευκρίνισε , όπως όφειλε, ποιες εταιρείες τηλεφωνίας εμπλέκονται στη παρακολούθηση, σε σχέση με ποιες ποινικές έρευνες διενεργήθηκαν αυτές και τέλος , το σημαντικότερο δεν έκανε γνωστό στο κοινό αν η συγκεκριμένη διαδικασία είχε προσωπικά εγκριθεί από το Γενικό Εισαγγελέα. Εν τω μεταξύ ο Λευκός Οίκος μέσω του εκπροσώπου του του απέρριψε τις κατηγορίες, υποστηρίζοντας ότι από τις ενδελεχείς έρευνες των αρχών για τον εντοπισμό όσων καταδίδουν κρατικά μυστικά δεν εξαιρούνται ούτε τα μέσα ενημέρωσης.. Πάνω από όλα , δηλαδή, η υπεράσπιση της εθνικής ασφάλειας. Άρα η δημοκρατία στο καλάθι των αχρήστων.

Αναπόφευκτα ξέσπασε σάλος με τα ΜΜΕ στη πλειονότητα τους να κάνουν λόγο για «σκάνδαλο» εκφοβισμού του Τύπου. Και να αντιδρούν χαρακτηρίζοντας την υπόθεση ως «απροκάλυπτη παρέμβαση στην ελευθερία του Τύπου» που αναδίδει ανατριχιαστικά δυσώδεις οσμές «Γουότεργκέιτ». Καπάκι ακολούθησε δήλωση του “αναμάρτητου” Ομπάμα πως «αν οι κατηγορίες είναι αληθινές και είχαν στοχευμένη επιδίωξη, είναι κάτι το απαράδεκτο και καταδικαστέο». Γεγονός που αντί να ξεκαθαρίσει, μάλλον περιέπλεξε τα πράγματα

Και ένα γρήγορο μάθημα ιστορίας: Το 1972, το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να έχουν κάποια νομική προστασία ώστε να διατηρούν τις πηγές τους εμπιστευτικές. Αφορμή έδωσε ο δημοσιογράφος Paul Branzburg όταν αρνήθηκε τότε να αποκαλύψει στις αρχές τα ονόματα των χρηστών ναρκωτικών από τους οποίους είχε πάρει συνέντευξη. Με μια κατά πλειοψηφία απόφαση 5 υπέρ και 4 κατά, το δικαστήριο τάχθηκε με το μέρος του, διατυπώνοντας ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να τυγχάνουν κάποιας, αν και όχι στο σύνολό τους, προστασίας για τη διασφάλιση της ελευθερίας του Τύπου.

Ωστόσο, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έκτοτε δεν εισήγαγε ποτέ ένα νομοσχέδιο που να κωδικοποιεί την απόφαση του Ανώτατου δικαστηρίου. Η Δικαστική Επιτροπή της Γερουσίας αξιώθηκε μόλις το 2009 να εγκρίνει ένα προτεινόμενο νόμο, που ονομάζεται ελεύθερη ροή πληροφοριών που σκάλωσε στην ολομέλεια της Γερουσίας εν μέσω μιας φλύαρης συζήτησης για τον ορισμό του «δημοσιογράφου». Η παραπομπή στις καλένδες οφειλόταν και στο ξεκατινίασμα όλου του συστήματος από τις αποκαλύψεις των WikiLeaks που έβγαζε τα άπλυτα της κυβέρνησης στο αέρα .

Υπό τη σημερινή κατακραυγή η προεδρία των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι θα κατατεθεί νομοσχέδιο στην αμερικανική Γερουσία για την ενίσχυση της προστασίας των πηγών των δημοσιογράφων. Το ζήτημα είναι αν μπορεί η κυβέρνηση να προστατεύσει αυτό το δικαίωμα και πότε μπορεί να το ξεπεράσει προσφέροντας μια «λογική» και νόμιμη δικαιολογία. Γιατί πίσω από αυτή τη λεπτή γραμμή ισορροπίας κρύβεται έντονη η δυσπιστία προς τη κυβέρνηση και με το πρόσχημα της δικής της αμέλειας ή της επίδειξης αλαζονείας μεγενθύνεται στο φόντο η (διε)φθαρμένη σκιά του άλλοτε προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον που καταπάτησε κάθε νομιμότητα, της ελευθεροτυπίας συμπεριλαμβανομένης.