Ασύμμετρη χώρα

23:04 26/7/2018 - Πηγή: NewsAuto

Από την πρώτη μέρα που ανέλαβα τον συντονισμό του περιοδικού car, που το βγάζουμε με μια ομάδα ανθρώπων που θεωρώ πρωτίστως φίλους, προσπάθησα να αποφύγω την ανούσια πολιτικολογία. Ο καταγγελτικός λόγος, η γκρίνια και η απορριπτική στάση (σε οτιδήποτε) αποτελούν το προνομιακό πεδίο όποιου θέλει να απεραντολογήσει και να φτιάξει κουτσά στραβά ένα γονατογράφημα για να βγάλει την υποχρέωση.

Του ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Υπό αυτό το πρίσμα ήθελα να επιμείνω στο «έκαστος εφ ω ετάχθη». Όχι επειδή δεν έχω άποψη ή ότι κάποιος μου επιβάλλει τη

σιωπή αλλά διότι ο ίδιος έχω κουραστεί τόσα χρόνια να αρθρογραφώ για τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας η οποία, άλλωστε, έχει μακρά παράδοση σε αυτά. Αλλά η πρόσφατη ανείπωτη εθνική τραγωδία δεν με αφήνει να κοιμηθώ μέρες τώρα. Ίσως να φταίει που έγινα πρόσφατα πατέρας και κάπου μέσα μου αναβλύζει εκ νέου μια πηγή ενσυναίσθησης που κάποτε έρεε άφθονη αλλά σιγά σιγά έφτασε ίσα να σταλάζει. Ίσως επειδή η πανοπλία του κυνισμού ταιριάζει καλύτερα σε άλλους κι εμένα μου πέφτει κάπως στενή.

Την ώρα που γράφω τούτα τα λόγια οι νεκροί από τη μεγάλη φωτιά στο Μάτι είναι πάνω από 80. Ένας αριθμός ο οποίος απλώς κηλιδώνει ακόμα περισσότερο τη συνείδησή μας. Οφείλει να την κηλιδώνει, να την έχει κάνει μια τεράστια μουτζούρα. Αλλιώς η λέξη «φιλότιμο» για την οποία μας καταλαμβάνει εθνική υπερηφάνεια ότι δεν υπάρχει -τάχα μου- σε άλλη γλώσσα είναι μια τεράστια μπούρδα. Ένας πρόστυχος φερετζές που κρύβει όλες τις παθογένειες μιας παρηκμασμένης κοινωνίας. Το φιλότιμο δεν σώζει ζωές τελικά. Η οργάνωση και η επιβολή των νόμων το κάνουν. Και αυτό το κράτος (δεν εννοώ την εκάστοτε κυβέρνηση, εννοώ το κράτος) αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ο μεγαλύτερος ασύμμετρος κίνδυνος για τις ζωές των πολιτών του. Το κράτος είναι μαζί το χέρι, το σπίρτο και ο φονικός αέρας. Το κράτος είναι και όλες οι δικαιολογίες του κόσμου μαζί. Διότι μπορεί, όντως, τα καιρικά φαινόμενα να είναι ακραία, αλλά ακόμα πιο ακραία είναι η ελληνική κοινωνία και το κράτος που αυτή έχει συστήσει. Η ελληνική κοινωνία που εδώ και δεκαετίες μετέτρεψε την ανάγκη(;) του αυθαίρετου στη φιλοτιμία της νομιμοποίησής του. Σε αγαστό κλείσιμο του ματιού προς τις υπηρεσίες που ανέχτηκαν, δεκαετίες πριν, την ανέγερση οικισμών μέσα στο δάσος, μετά «επέτρεψαν» το κάψιμο του παρακείμενου δάσους, μετά επέτρεψαν το χτίσιμο στο παρακείμενο καμένο κ.o.κ. Και λες, καλά, ο «επικοισμός» είναι αναπόφευκτος. Ας τον οργανώσουμε. Λογικό; Ε, λοιπόν, όχι, ας μην τον οργανώσουμε! Ας αφήσουμε το πράγμα να πάει σύμφωνα με τους κανόνες της εντροπίας: ας φτάσει στην μέγιστη αταξία που ισοδυναμεί με την παύση της ζωής. Ας αφήσουμε τους ακάλυπτους χώρους γεμάτους σκουπίδια, ας αφήσουμε τους πυροσβεστικούς κρουνούς χωρίς νερό, ας αφήσουμε μια ολόκληρη συνοικία με στενά δρομάκια να είναι κατάφυτη με τα πιο εύφλεκτα δέντρα του κόσμου, ας μην έχουμε ούτε υποψία σχεδίου εκκένωσης, ας μην ανοίξουμε ούτε μια στοιχειώδη αντιπυρική ζώνη.

Και φυσικά ας αφήσουμε ασύδοτο τον πολίτη να πετά τα σκουπίδια όπου θέλει, να ανάβει κάρβουνα για μπάρμπεκιου με 10 μποφόρ, να παρκάρει το αυτοκίνητό του μέσα στο δάσος, να χτίζει μέσα στο ρέμα, να μπαίνει στη ΛΕΑ για να κάνει σκριν στα πυροσβεστικά και τα νοσοκομειακά ή να τα αφήνει ίσα για να του ανοίγουν δρόμο. Οι ασύμμετρες απειλές προέρχονται πρωτίστως από μια ασύμμετρη χώρα, η οποία στρέφεται εναντίον των πολιτών της και –το χειρότερο- τους μαθαίνει να στρέφονται και οι ίδιοι εναντίον όλων. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, γίνεται κάτι εκπληκτικό: άφησα λίγο το πληκτρολόγιο για να πάρω αέρα. Δίπλα στα γραφεία της εφημερίδας είναι το ΚΕΕΛΠΝΟ. Και από κάτω ο δρόμος είναι γεμάτος από δεκάδες αυτοκίνητα ανθρώπων που σπεύδουν να φέρουν είδη πρώτης ανάγκης για να βοηθήσουν. Αυτή είναι η βαθιά και γλυκόπικρη σχιζοφρένεια της Ελλάδας. Η αλληλεγγύη που φωτίζει τις πιο μαύρες ώρες της, που όμως προσπαθεί να απαλύνει (σαν αλοιφή πάνω σε έγκαυμα) την πρότερη αναλγησία. Μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που βλέπω τώρα από κάτω να προσέρχεται γεμάτος σακούλες και ανθρωπιά να ήταν ο χθεσινός οδηγός που έκλεινε τη ΛΕΑ. Μπορεί να είναι η προσωποποίηση της Ελλάδας…