Ο συνήθης θλιβερός απολογισμός

18:08 9/4/2018 - Πηγή: NewsAuto

Ο μιθριδατισμός είναι αυτή η διαδικασία κατά την οποία, παίρνοντας λίγο-λίγο το δηλητήριο στο τέλος αποκτάς ανοσία. Την ίδια περίπου ανοσία που έχουμε αποκτήσει όλοι στο άκουσμα του αριθμού των θανάτων που προκλήθηκαν από τροχαία ατυχήματα. Δεν αφορούν την συντριπτική πλειονότητα από εμάς, επομένως νιώθουμε μεν ένα μικρό τσίμπημα και συνεχίζουμε τη ζωή μας.

Του ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Η εξοικείωση με το αυτοκίνητο, η τεράστια εξάρτηση που έχομε από αυτό και η σχεδόν μηδενική αγωγή που λάβαμε όλοι μας σε σχέση με την αυτοκίνηση, λειτουργούν υπνωτιστικά. Κι έτσι ο αριθμός που

θα γράψω αμέσως μετά μάλλον δεν θα επιφέρει κάποια συγκλονιστική αλλαγή στάσης σε κάποιον που με διαβάζει. Εντούτοις θα το γράψω: 730. Τόσοι είναι οι νεκροί από συνολικά 679 δυστυχήματα που συνέβησαν πέρσι. Το ξαναγράφω: 730. Να γράψω πάλι τα αφόρητα κλισέ τύπου «μια μικρή όλη ξεκληρίζεται κάθε χρόνο»; Θα έχει νόημα; Θα αντιληφθεί κανείς την κρισιμότητα του ίδιου του αριθμού, σε σχέση με την επαναληψιμότητά του; Ο οποίος μειώθηκε σε σχέση με τον αντίστοιχο του 2016, αλλά μήπως μειώθηκε έτσι και η βαρύτητα του θέματος;

Δεν θέλω να επισημάνω εκ νέου πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί, δεν θέλω να γράψω ένα ακόμα πύρινο «κατηγορώ» εναντίον της οδηγικής συμπεριφορά δεκάδων χιλιάδων συμπατριωτών μου, την οποία ζω εδώ και χρόνια. Μπορεί να έχω υποκύψει κι εγώ στον ίδιο μιθριδατισμό. Αλλά δεν μπορείς ν’ αγανακτείς διαρκώς, να κάνεις συστάσεις ή να μαλώνεις. Νεότερος είχα περισσότερο ζήλο και εισέπραττα κατά δεκάδες τα «κοιτά τη δουλειά σου», συνοδευόμενα συνήθως με ένα «ρε μαλάκα», κάθε φορά που έλεγα σε κάποιον ότι τα ασύδοτα παιδιά στο πίσω κάθισμα είναι υποψήφια θύματα, κάθε φορά που ρωτούσα κάποιον γιατί μπαίνει στη ΛΕΑ, κάθε φορά που επεσήμανα σε κάποιον αναβάτη ότι ο αγκώνας του δεν είναι το πιο ζωτικό μέρος του σωματός του για να το προφυλάσσει με το κράνος. Δεν γίνεται να παριστάσεις τον μοναχικό σταυροφόρο. Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου στην κοινωνία άλλωστε. Ο δικός σου ρόλος είναι να συμμορφώνεσαι με κάποιους στοιχειώδεις κανόνες και να προστατεύεις τον εαυτό σου, την οικογένειά σου και τους γύρω σου. Και αυτό, προφανώς, στην Ελλάδα είναι δύσκολη υπόθεση. Χρειάζεται εσωτερική δύναμη για να μην παρανομήσεις όταν βλέπεις ότι πολλοί γύρω σου το κάνουν και ελάχιστοι τιμωρούνται. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως δηλαδή ενώ είναι αρκετοί αυτοί που τιμωρούνται η κατάσταση, εντούτοις, δεν βελτιώνεται;

Διαβάζω και πάλι την αναφορά της Τροχαίας για τις βεβαιωμένες παραβάσεις του 2017, οι οποίες έφτασαν συνολικά τις 439.265. Σύμφωνα με αυτή την αναφορά λοιπόν βεβαιώθηκαν 214.132 παραβάσεις του ορίου ταχύτητας. Κι όμως από τα 719 δυστυχήματα τα 84 προκλήθηκαν από υπερβολική ταχύτητα. Επεβλήθησαν 32.500 πρόστιμα για μη χρήση ζώνης (αλλά μόνο 876 για μη χρήση παιδικού καθίσματος). Κι όμως, από αυτά τα δυστυχήματα τα 262 αφορούν σύγκρουση, τα 230 εκτροπή και τα 53 αφορούν σε πρόσκρουση. Γράφτηκαν 60.142 πρόστιμα για μη χρήση κράνους κι ας υπάρχουν αποδείξεις ότι το 80% των θανατηφόρων ατυχημάτων με μοτοσυκλέτα θα είχε ευτυχέστερη κατάληξη αν οι επιβαίνοντες φορούσαν το κράνος. Είναι τόσο αυτονόητο σαν να λες σε κάποιον ότι αν πέσει με το κεφάλι από τον δεύτερο όροφο θα το σπάσει. Επεβλήθησαν 33.620 πρόστιμα για οδήγηση υπό την επήρεια μέθης κι όμως η περισσότερα από τα μισά περσινά (314) οφείλονται σε αίτια που έχουν να κάνουν με την οδηγική συμπεριφορά, κυρίως τη μέθη. Τέλος 24.197 συμπολίτες μας (μόνο) πλήρωσαν πρόστιμο για χρήση κινητού, τη στιγμή που 69 θανατηφόρα ατυχήματα οφείλονται σε απόσπαση της προσοχής. Είναι πολλές ή λίγες οι κλήσεις; Το κυριότερο, είναι αποτελεσματικές; Συνετίζουν; Αποσύρουν από την κυκλοφορία επικίνδυνους οδηγούς; Και επίσης μια ακόμα σημαντική παράμετρος: Τι γίνεται με τους επικίνδυνους (για τους εαυτούς τους) πεζούς; Σύμφωνα με την Τροχαία, 80 από τα θανατηφόρα δυστυχήματα πέρσι αφορούν πεζούς. Και μη μου πείτε, με βάση όσα βλέπετε γύρω σας, ότι πολλοί από αυτούς δεν ήταν υπεύθυνοι για ένα δυστύχημα που τελικά οδήγησε στον θανάσιμο τραυματισμό τους.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω, λοιπόν, είναι το βαθύτατο έλλειμμα παιδείας όσον αφορά στην αυτοκινητική κουλτούρα στην Ελλάδα. Ένα έλλειμμα που θα διαιωνίζεται όσο τα παιδιά συνεχίζουν να μην φοράνε ζώνες, να καβαλάνε τα μηχανάκια των μπαμπάδων και των μανάδων τους χωρίς κράνος, να τραβολογιούνται από το χεράκι για να περάσουν έναν δρόμο εκτός διάβασης ή φαναριού, να βλέπουν τους γονείς τους να πίνουν κάνα δυο ποτηράκια (έλα μωρέ τώρα…) και μετά να τα φορτώνουν για να γυρίσουν σπίτι, να παρακολουθούν από το πίσω κάθισμα τη μαμά ή τον μπαμπά να παραβιάζουν την προτεραιότητα έχοντας μεταξύ μάγουλου και ώμου το κινητό, να ακούνε τα περήφανα λόγια του «αδούλωτου» γονιού: «σιγά μην κάτσω να περιμένω με τους μ…», καθώς κόβει το τιμόνι δεξιά στη ΛΕΑ και επιταχύνει με αυτάρεσκο χαμόγελο. Τα πρόστιμα του νέου ΚΟΚ θα έρθουν λοιπόν. Κάποια –δικαίως- είναι πολύ πιο αυστηρά. Αλλά η αστυνόμευση δεν μπορεί να είναι πανταχού παρούσα. Η κοινωνία ρυθμίζει πολύ πιο ομαλά τέτοιες καταστάσεις όταν έχει εμπεδώσει κάποιους στοιχειώδεις κανόνες. Και πολύ φοβάμαι ότι ελάχιστα έχουν γίνει προς αυτή την κατεύθυνση. Και στο μεταξύ «οι μικρές πόλεις» θα συνεχίζουν να ξεκληρίζονται σε έναν ασύμμετρο πόλεμο που έχουμε κηρύξει εναντίον των εαυτών μας.