Αμπού Κατάντα: Ο ισλαμιστής που δολοφονούσε μουσουλμάνους

15:03 14/7/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Επιμέλεια: Παναγιώτης Αλιμήσης

Η βρετανική Δικαιοσύνη κατάφερε να νικήσει τις αναστολές της και να δώσει τελικά την άδεια για απέλαση του φανατικού ισλαμιστή κληρικού Αμπού Κατάντα στην πατρίδα του, την Ιορδανία. Σε μια χώρα, όπως η Βρετανία, όπου σε πολλά θέματα μετανάστευσης – απέλασης επικρατεί η λογική της παράνοιας, η απόφαση για τον Κατάντα είναι ιστορική. Μέχρι τώρα, στο όνομα του διαστρεβλωμένου ανθρωπισμού, φανατικοί ισλαμιστές προστατεύονταν από τον νόμο και ας κήρυτταν το μίσος στη μέση του δρόμου.
Ποιος ήταν, όμως, ο Κατάντα; Η αλήθεια είναι ότι δεν

πρόκειται απλά για έναν ακόμα φανατικό ισλαμιστή. Ο ίδιος, παλαιστινιακής καταγωγής, βρισκόταν πίσω από πολλές αιματοχυσίες, κυρίως στην Αλγερία, όπου είχε σκοτώσει πολλά γυναικόπαιδα σε βομβιστικές επιθέσεις στο όνομα της «πνευματικής καθοδήγησης…». Η διαφορά με τους άλλους φανατικούς ομοϊδεάτες του ήταν ότι τα ισλαμικά γκρουπ, τα οποία ήλεγχε ή στα οποία ασκούσε επιρροή σε Αφρική και Μέση Ανατολή, είχαν σκοπό να σκοτώνουν μουσουλμάνους και όχι αλλόθρησκους.
Ισως να ακούγεται περίεργο, ωστόσο, ένα τμήμα της ιδεολογίας των φονταμεταλιστών αποσκοπεί πρωτίστως στην εγκαθίδρυση του νόμου της σαρίας στις μουσουλμανικές κοινότητες παγκοσμίως και, φυσικά, όποιος δεν υπάκουει δεν είναι «καλός» μουσουλμάνος. Η τακτική αυτή δεν διαφέρει πολύ από την καθολική εκκλησία του μεσαίωνα που έκαιγε τους «αιρετικούς».
Οι περισσότερες βομβιστικές επιθέσεις που διέταξε ο Κατάντα στόχευαν «αποστάτες» μουσουλμάνους -δημοκρατικούς και μετριοπαθείς, δηλαδή- καθώς πίστευε ότι με τον φόβο και τις απειλές θα μετέστρεφε τη βάση των μουσουλμανικών κοινοτήτων προς μια περισσότερο εξτρεμιστική κατεύθυνση. Ο καθηγητής Μουζαντίρ Αζαγιάτ στο βιβλίο του «Ο δρόμος προς την Αλ Κάιντα» κάνει λόγο για τη διαστρέβλωση της έννοιας του τζιχάντ από ιμάμηδες, οι οποίοι προπαγανδίζουν την κάθαρση από τα φιλοδυτικά ισλαμικά στοιχεία και δευτερευόντως τον προσηλυτισμό των «απίστων». Ο φανατικός ισλαμιστής κληρικός και μέντορας του Κατάντα, Αιμάν αζ Ζαουαχίρι είχε γράψει το 1995 στο ισλαμικό περιοδικό «Αλ Μουτζαχεντίν» ότι «δεν θα κατακτηθούν οι άπιστοι, αν πρώτα δεν κατακτηθεί το Κάιρο και η Αλγερία…». Ο Κατάντα δεν μισούσε τη Δύση μόνο επειδή επεμβαίνει στη Μέση Ανατολή και σκοτώνει -είναι η αλήθεια- αθώα γυναικόπαιδα. Μισούσε αυτούς που συνεργάζονταν μαζί της και αυτούς που έχουν διάθεση για ανανέωση.

Αποτροπή
Εκμεταλλευόμενος ο Κατάντα την ανοχή της κοινωνίας στο Λονδίνο όπου ζούσε τα τελευταία είκοσι χρόνια και απολαμβάνοντας και το πολιτικό άσυλο(!) που του είχε δοθεί, διαλαλούσε κάθε μέρα στα τζαμιά της πόλης το τελικό του «σχέδιο» για τη μεταφορά του τζιχάντ στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτοί, όμως, που τον έβγαλαν στη φόρα εκτός από τις μυστικές υπηρεσίες ήταν και ομάδες φιλήσυχων μουσουλμάνων που είδαν τη θέση τους μέσα στη βρετανική κοινωνία να κλονίζεται.
Η μεταστροφή της Δικαιοσύνης δεν προήλθε εξ ολοκλήρου από πολιτική πίεση. Η αυξημένη ανασφάλεια της βρετανικής κοινωνίας και η άνοδος της ακροδεξιάς (BNP) ώθησε τους δικαστές να κρίνουν με βάση την κοινωνική βούληση και όχι την πολιτική ορθότητα. Μπορεί η απέλαση του Κατάντα να έδωσε «πόντους» στην κυβέρνηση Κάμερον, αν και σε άλλα θέματα μίσους και τρομοκρατίας που ευδοκιμούν στη βρετανική κοινωνία έχει να κάνει ακόμα πολλά.

Μια απόφαση δεν λύνει το πρόβλημα
Η απέλαση του Κατάντα από τη Βρετανία ήταν η σημαντικότερη μετά από αυτή του Αμπού Χάμσα. Μπορεί στο μέλλον να ακολουθήσουν και άλλες, ωστόσο, το πρόβλημα της «νέας» τρομοκρατίας δεν λύνεται έτσι απλά. Η δημόσια ασφάλεια εξασφαλίζεται ουσιαστικά από τους θεσμούς και τις αρχές της πολιτικής και τις αξίες της κοινωνίας. Οι πολιτικοί στη δυτική Ευρώπη πρέπει στο σύνολό τους να απαγκιστρωθούν από ιδεολογικές αγκυλώσεις και να φανούν συνεπέστεροι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας.
Η τρέχουσα φάση της διεθνούς τρομοκρατίας είναι σοβαρότερη από αντίστοιχα τρομοκρατικά κινήματα του παρελθόντος. Και αυτό γιατί πρώτον έχει αναβαθμιστεί η ισλαμική τρομοκρατία, η οποία δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ φύλου, ηλικίας και καταγωγής και, δεύτερον, οι τρομοκράτες δεν διαλέγουν πλέον συγκεκριμένο μέρος που θα χτυπήσουν παρά βάζουν τις βόμβες παντού. Ο Κατάντα ήταν ένας «σύγχρονος» τρομοκράτης, ο οποίος, με τη βοήθεια της τεχνολογίας χάρη στην οποία δίνονται εντολές σε όλο τον κόσμο μέσα σε λίγα λεπτά, μπόρεσε να λειτουργήσει κάτω από τη μύτη των αρχών για 20 χρόνια…
Η απέλαση του Κατάντα δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το πρόβλημα λύθηκε με το μαγικό ραβδί. Αυτοί που απελαύνονται θα συνεχίσουν ανενόχλητοι το «έργο» τους σε μια ισλαμική χώρα. Σκοπός, λοιπόν, είναι οι χώρες που φιλοξενούν αλλόθρησκους μετανάστες να είναι σε θέση να προλαμβάνουν τα φαινόμενα πριν αυτά πολλαπλασιαστούν. Οι δημοκρατικές κοινωνίες δεν μπορούν να ανέχονται μεθοδεύσεις και, μάλιστα, με την ανοχή -πέρα από τις ηγεσίες- μη κυβερνητικών οργανώσεων που στις μέρες μας «λύνουν και δένουν». Κατά δεύτερο λόγο, η Δύση πρέπει να αναθεωρήσει την πολιτική της στη Μέση Ανατολή, αφού δεν μπορεί να έχει και την πίτα ολόκληρη (ειρήνη στο εσωτερικό) και τον σκύλο χορτάτο (εκμετάλλευση των ισλαμικών χωρών).

Σε κίνδυνο η συνοχή
Τέθηκε πολλές φορές από τότε που άρχισε η επανάσταση στην Αίγυπτο το ερώτημα «θα υπάρξει ποτέ δημοκρατία στη χώρα;». Πλέον, το πρόταγμα δεν είναι μόνο η δημοκρατία, αλλά και η συνοχή. Η Αίγυπτος γύρισε σε χειρότερη κατάσταση από αυτή που ήταν επί Μουμπάρακ είτε μας αρέσει είτε όχι, ενώ βρίσκεται μπροστά στη «συριοποίηση». Από εδώ και στο εξής, κάθε ηγεσία θα βρίσκεται μεταξύ φωτιάς και γκρεμού, αφού η διχασμένη αιγυπτιακή κοινωνία δεν φαίνεται να είναι σε θέση να βρει μια ισορροπία, δηλαδή μια συναίνεση.
Εφόσον η κύρια αραβική δύναμη δεν κατάφερε να αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί στη Mέση Aνατολή, τίποτα δεν είναι σίγουρο για τις άλλες αραβικές χώρες. Οσοι, δε, πιστεύουν ότι το πολιτικό Ισλάμ ηττήθηκε κάνουν λάθος. Η απότομη κατάρρευση και, μάλιστα, με ταπεινωτικό τρόπο από την εξουσία θα το κάνει πιο σκληρό και ίσως οι τελευταίοι μετριοπαθείς ισλαμιστές να προσχωρήσουν σε πιο εξτρεμιστικές ιδεολογίες. Και, φυσικά, την υποστήριξη οι ισλαμιστές πολιτικοί του Μορσί θα τη βρουν στους συσπειρωμένους όσο ποτέ οπαδούς τους, οι οποίοι θα νιώθουν με τη σειρά τους ότι περιθωριοποιούνται. Και όσοι μπαίνουν στο περιθώριο η ιστορία έχει δείξει ότι αναπτύσσουν εξτρεμιστικές συμπεριφορές, ακόμα και ιντιφάντες…
Ο στρατός, από την πλευρά του, πήρε το ρίσκο και εμφανίστηκε ως η δύναμη που ανέτρεψε την επικείμενη τυραννία. Για μια μεγάλη μερίδα Αιγυπτίων αυτή είναι η πραγματικότητα. Ομως, σχεδόν ποτέ στην ιστορία μια στρατιωτική επέμβαση δεν είχε καλό τέλος. Γι’ αυτό τώρα, ο στρατός καλείται να αποτρέψει περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση των οπαδών του Μορσί και των άλλων ισλαμιστών, δείχνοντας τον δρόμο προς τον εκδημοκρατισμό, με μια ακόμα μεταβατική κυβέρνηση ευρύτατης συναίνεσης.

«Δημοκρατικό χάος»
Δυστυχώς, όσοι πίστεψαν στον εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής με δυτικά πρότυπα διαψεύστηκαν. Ακόμα και αν ανέβει στην Αίγυπτο ένα φιλοαμερικανικό δημοκρατικό κόμμα στο μέλλον, τίποτα δεν προμηνύει ότι θα υπάρξει πολιτική ομοφωνία από όλες τις παρατάξεις για πραγματική δημοκρατία. Ταυτόχρονα, ας μην ξεχνάμε ότι η πολιτική ανωμαλία έχει ήδη σοβαρές συνέπειες και στην οικονομία, την οποία απειλεί με χάος.
Ο αμερικανικός παράγοντας φαίνεται να αλλάζει στάση, αφού από εδώ και στο εξής για να στηρίξει οικονομικά αραβικές χώρες πρέπει να υπάρχει εκλεγμένη δημοκρατική ηγεσία. Και σε αυτήν τη στρατηγική βρίσκουν κοινό έδαφος δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι, παρά το διαφαινόμενο ρίσκο που έχει αυτή η πολιτική. Οπως και να έχει, πάντως, οι τίτλοι τέλους έπεσαν. Από τις χώρες που επαναστάτησαν, μόνο η Τυνησία μπορεί να λεχθεί ότι λειτουργεί με κάποια πολιτική σταθερότητα…

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Γιατί τα παιδιά σκέφτονται την αυτοκτονία;
Περίπου ένα στα τρία παιδιά στη Βρετανία, ηλικίας 12 με 16 χρονών, έχουν σκεφτεί σοβαρά την αυτοκτονία, ενώ περίπου το 32% των νέων μέχρι 20 χρονών έχει τάσεις αυτοκτονίας. Σε αυτή την περίπτωση, τίθεται το ερώτημα γιατί να σκέφτονται κάτι τέτοιο τόσο νέοι και, μάλιστα, σε μια χώρα ανεπτυγμένη; Ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι προπηλακισμοί στα σχολεία και στον περίγυρο είναι μερικές από τις αιτίες. Ωστόσο, το κύριο αίτιο είναι, δυστυχώς, «το κάτι παραπάνω από όσο πρέπει» που ζητούν οι νεότερες γενιές.
Ο Πίτερ Ουίλσον, διευθυντής του οργανισμού για την παιδική ψυχική υγεία, συμπέρανε σε παλαιότερη μελέτη του, το 2000, την αιτία στον τεχνολογικό τομέα. Είχε διαπιστώσει ότι τα παιδιά «βομβαρδίζονται» από το Διαδίκτυο με προσφορές, ψεύτικες ευκολίες και υποσχέσεις για μια ζωή ανώτερη από αυτήν που ζουν. Βλέποντας ότι δεν μπορούν να τα αποκτήσουν στον χρόνο και στο μέγεθος που επιθυμούν, διαταράσσεται η ψυχική τους υγεία και βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η μελέτη αυτή φυσικά δεν άφησε έξω και το οικογενειακό περιβάλλον που συνήθως είναι διαλυμένο και ανήμπορο να ανταποκριθεί.

Αυτοκαταστροφή
Υπάρχει, όμως, και η μερίδα εκείνων που πιστεύουν ότι οι αυτοκτονίες δεν προέρχονται πάντα από τα συνηθισμένα αίτια. Η αυτοκαταστροφή είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται στη Βρετανία έντονα τις τελευταίες δεκαετίες και προέρχεται συνήθως από την αγωνία των παιδιών να μεγαλώσουν γρήγορα, αφού η αθωότητα της παιδικής ηλικίας έχει χαθεί. Με βάση αυτά τα δυσάρεστα ποσοστά για μια χώρα του «1ου κόσμου» πολλοί αναρωτιούνται αν οι νεότερες γενιές χτίζουν μια κοινωνία «αρρώστων».
Οδηγείται η νέα γενιά προς τον γκρεμό; Το μέλλον σίγουρα τρομάζει, αφού τα διαταραγμένα αυτά παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες που θα κάνουν τις δικές τους οικογένειες και πιθανόν να αναλάβουν τις τύχες της χώρας τους. Μιας χώρας με 400 άτομα στα 100.000 να υποφέρουν από κατάθλιψη και άλλες ψυχικές ασθένειες, σύμφωνα με το βρετανικό ινστιτούτο ψυχικής υγείας. Το ινστιτούτο προβλέπει ότι με τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες η κατάσταση θα χειροτερέψει.

ΙΑΠΩΝΙΑ: Ανοίγουν πολλά εσωτερικά μέτωπα
Κόντρα μεταξύ ιαπωνικής κυβέρνησης και λαού φαίνεται να αρχίζει, καθώς το Τόκιο αποφάσισε την επαναλειτουργία των πυρηνικών σταθμών που είχαν κλείσει μετά το ατύχημα της Φουκουσίμα από το τσουνάμι του 2011. Η πλειονότητα των πολιτών, μετά το ατύχημα, άρχισε να πιστεύει λιγότερο στην πυρηνική ενέργεια και να αναζητά εναλλακτικές πηγές.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, που έχει θέσει χρονοδιάγραμμα παύσης των μισών πυρηνικών σταθμών της μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, το Τόκιο από το 1973 έχει κάνει την πυρηνική ενέργεια στρατηγική επιλογή. Τώρα, μάλιστα, που οι ανάγκες της οικονομίας σε καύσιμα αυξάνονται, θα ήταν δύσκολη -αν και όχι ακατόρθωτη- μια ολική αναθεώρηση.

Διχασμός
Η γενική δυσαρέσκεια, όμως, δεν σταματά μόνο στο περιβαλλοντικό. Οι πολίτες διχάζονται για το αν η χώρα πρέπει να προχωρήσει στη στρατιωτικοποίηση της πυρηνικής ενέργειας. Παρότι η Ιαπωνία έχει από το 1976 υπογράψει τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών, ήδη υπάρχουν φωνές για αναθεώρηση αυτής της θέσης. Η αυξημένη κινεζική στρατιωτική δραστηριότητα στην περιοχή και η επικείμενη αλλαγή των συσχετισμών ίσως θέσουν προς συζήτηση το θέμα της απόκτησης πυρηνικών όπλων. Μάλιστα, για την Ιαπωνία δεν θα είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, καθότι έχει και την υποδομή και την τεχνογνωσία να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα μέσα σε λίγους μήνες. Αλλωστε, η επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος ακούγεται ότι θα περιλαμβάνει και την ενίσχυση του στρατού.
Το βασικό επιχείρημα των κυβερνώντων είναι ότι, αφού η χώρα είναι φτωχή σε ορυκτά και πηγές, χρειάζεται την πυρηνική ενέργεια για να μειώνει το κόστος από άλλες πιο ακριβές πηγές. Παρ’ όλα αυτά, μόνο το 30% είναι πυρηνική ενέργεια, ενώ το υπόλοιπο προέρχεται από φυσικό αέριο και άνθρακα. Εκεί που χάνει η κυβέρνηση είναι στο ότι δεν έχει κάνει εκτενές σχέδιο για τις ανανεώσιμες πήγες, όπου και μπορεί να χτίσει σε μικρό διάστημα και με σχετικά μικρό κόστος, αντί να χρησιμοποιεί ως συμπλήρωμα τον άνθρακα που μολύνει.
Η καλύτερη ενεργειακή λύση για μια τόσο μεγάλη χώρα θα ήταν ο εξορθολογισμός της ενέργειας από πολλαπλές πηγές. Η ποιότητα ζωής είναι ένας συνδυασμός ευημερίας και υγιούς περιβάλλοντος, κάτι που οι πολιτικές δυνάμεις στο Τόκιο δεν έχουν αντιληφθεί πλήρως.