Από ’δώ ο δήμαρχος, από ’κεί τα καρτέλ…

15:24 3/2/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ

Είναι δύο εξίσου σημαντικές δίκες. Ο Παπαγεωργόπουλος από τη μία, το καρτέλ από την άλλη. Η πρώτη πήρε μεγάλη δημοσιότητα εξαιτίας της διασημότητας του κατηγορουμένου και της εικόνας του στο εδώλιο. Ως προς το αντικείμενό τους, όμως, είναι διαφορετικές. Η πρώτη φαίνεται, αλλά δεν είναι πιο σοβαρή. Είναι πιο γκλαμουράτη, αλλά το αντικείμενό της είναι υποπολλαπλάσιο της δεύτερης. Στη δεύτερη είναι το πανίσχυρο καρτέλ. Αυτό που κάνει την Ελλάδα

να γονατίζει σε όλα τα επίπεδα. Στο εδώλιο κάθεται ο πρόεδρος της Επιτροπής Ανταγωνισμού, Ζησιμόπουλος. Παρακολουθούμε και τις δύο δίκες εκ του σύνεγγυς και προκαλούμε τόσο τις ελληνικές δικαστικές αρχές σε επίπεδο επιθεώρησης όσο και τις πολιτικές και τις τροϊκανές να κάνουν τις κρίσεις και συγκρίσεις τους.
Στις δύο δίκες φαίνεται ότι υπάρχουν πολλές διαφορές. Στην πρώτη δίκη το δικαστήριο έκανε δίκη πολύμηνη, αλλά δεν άφησε τίποτα στη σκιά και μπροστά στην ανάγκη της Δικαιοσύνης γκρέμισε και τον ανδριάντα του πρωταθλητή Ευρώπης. Ο εισαγγελέας της έδρας υπήρξε καταπέλτης. Με πολύωρη αγόρευση, εκεί που όλοι περίμεναν να πει ότι ο παντοδύναμος πρωταθλητής, βουλευτής, υφυπουργός και δήμαρχος απλώς αμέλησε τον έλεγχο των κατωτέρων του, οι οποίοι τα έκαναν μαντάρα, είπε το ακριβώς αντίθετο. Ότι η πολύχρονη λεηλασία των ταμείων του δήμου, η δομή και ιεραρχία, η διοίκηση, τα πολλά ρεπορτάζ που μαρτυρούσαν το έγκλημα που γινόταν είχαν «εγκέφαλο» που σκέπαζε και κατηύθυνε τα πάντα. Και αυτός ήταν η κορυφή. Ο προεδρεύων των υπηρεσιών. Ο δήμαρχος. Και αν δεν του αναγνωρίσουν ελαφρυντικά, ως είθισται, αντιμετωπίζει τα ισόβια. Χωρίς, μάλιστα, να είναι η σημαντικότερη δίκη, καθώς ακολουθεί κι άλλη με περισσότερα εκατομμύρια.
Αυτά τα ποσά είναι αστεία μπροστά στο αντικείμενο της δίκης των καρτέλ που γίνεται στο Πλημμελειοδικείο της Αθήνας. Το καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου έχει βγάλει πολλά εκατομμύρια και, λόγω της αμέλειας των πολιτικών και της θεατρικής δομής των διωκτικών αρχών, δεν έχει πληρώσει ούτε με χρήμα, ούτε με φυλακίσεις τίποτα.
Τι έκανε, λοιπόν, το δικαστήριο ουσίας στο καρτέλ; Έδωσε μια σφαλιάρα στο… θύμα! Έδιωξε τους δικηγόρους του από τη δίκη, γιατί νομολόγησε, λέει, ο Άρειος Πάγος. Νόμιμο, ναι. Ηθικό είναι; Ας το καταπιεί κανείς, έστω και αν θεωρεί ότι ΔΕΝ είχαν καμία υποχρέωση απολύτως να εφαρμόσουν μια απόφαση του Αρείου Πάγου για άλλο θέμα σε άλλη και όχι στη σημερινή ματωμένη εποχή μας. Το θύμα επιχείρησε να δώσει στο δικαστήριο έγγραφα που να δικαιώνουν όσα είπε.
Κανονικά, σε τέτοιες δίκες, οι εισαγγελείς θα έπρεπε να φωνάζουν από την έδρα προς το ακροατήριο: Ξέρει κανείς τίποτα για το επικίνδυνο καρτέλ, να τον προτείνουμε να καταθέσει τώρα και να τον προστατεύσουμε; Αντί αυτού το δικαστήριο έριξε κι άλλη σφαλιάρα στο θύμα: Δεν λαμβάνουμε υπόψη τα έγγραφα, γιατί είσαι μάρτυρας, δεν έχεις δικηγόρους να τα καταθέσουν, αφού τους αποβάλαμε και, άρα, είτε τα έφερες τα έγγραφα, είτε όχι, το ίδιο είναι! Νόμιμο είναι. Αν θέλει ο εισαγγελέας τα παίρνει και τα δίνει στο δικαστήριο. Ηθικό είναι;
Δεν μας εξέπληξε το γεγονός ότι και τους δυο μάρτυρες, τους οποίους πρότεινε το θύμα, το δικαστήριο ΔΕΝ τους κάλεσε. Μπορούν αυτήν τη ματωμένη εποχή να έχουν τέτοια μεταχείριση τα θύματα των καρτέλ, τα οποία –κατά τα άλλα– κυνηγούν οι συντεταγμένες Αρχές μας;
Έχουμε την απόλυτη βεβαιότητα ότι όποια απόφαση και αν βγει για τον κατηγορούμενο πρόεδρο της Επιτροπής Ανταγωνισμού, θα είναι άδικη υπέρ του. Και αν καταδικαστεί, που δεν το πιστεύουμε, τα κρίσιμα έγγραφα στη δικογραφία ΔΕΝ θα είναι. Αυτή είναι η ουσία. Και αυτό ΔΕΝ είναι κράτος, αλλά οπερέτα! Και να μη φταίει το δικαστήριο, να κόψουν το λαιμό τους να κάνουν δίκες σοβαρές, όταν το αντικείμενο είναι τόσο σοβαρό…