Από την Ολυμπιάδα στη… χημειάδα!

16:30 22/7/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Γράφει η ΑΡΤΖΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
«Αξίζει, τελικά, να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012;» αναρωτιούνται πολλοί χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι αυτή η απορία τους που μας προβλημάτισε, γιατί μετά από σκέψη καταλήξαμε ότι αξίζει μόνο για εκείνους τους λίγους που βγάζουν ένα σκασμό λεφτά από αυτή την κορυφαία αθλητική διοργάνωση.
Πρώην διευθυντής του τμήματος μάρκετινγκ της ΔΟΕ, ο Μάικλ Πέιν, χαρακτήρισε

τους Ολυμπιακούς Αγώνες «το μεγαλύτερο σε διάρκεια τηλεοπτικό σποτ στον πλανήτη». Τυχαίο; Όχι, βέβαια! Για πολλούς, και όχι άδικα, είναι η πιο ορθή και, παράλληλα, λακωνική ερμηνεία του τι είναι πια οι Ολυμπιακοί Αγώνες. 
Έχουν καμία σχέση οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες με τους αρχαίους από τους οποίους προήλθαν; Όχι, βέβαια! Δεν έχουν καν σχέση με τους πρώτους σύγχρονους του 1896. Τότε ο Κωστής Παλαμάς επικαλέστηκε στον ύμνο του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο να κατέβει και να δώσει τη δύναμή του στους αθλητές και το εξυμνούσε που χάρη σε αυτό λάμπει ο τόπος που φιλοξενεί τους Αγώνες, στον οποίο τρέχουν προσκυνητές όλοι οι λαοί. Σήμερα, το επίσημο τραγούδι των Ολυμπιακών Αγώνων είναι το «Survival», δηλαδή «η επιβίωση», ένα ροκ τραγούδι που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ατομική διάκριση και την με κάθε θυσία νίκη «Ι’m gonna win». Αυτή η απόσταση στο νόημα των στίχων δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά αντίθετα αποκαλύπτει το νόημα που δίνεται στους κορυφαίους αθλητικούς αγώνες. Το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο του πολίτη είναι εκείνο που έρχεται από την αρχαιότητα. Που μιλά για την ευγενή άμιλλα, για τη δόξα του αθλητή που διακρίνεται με έπαθλο απλώς τον κότινο, αλλά και που είναι εκείνο που θα φέρει τους λαούς πιο κοντά και θα συμβάλει στη συναδέλφωση και στην κατίσχυση της ειρήνης, γιατί προς τιμή του παύει κάθε πολεμική σύρραξη.

Χρήμα
Αντίθετα, από τους πρώτους σύγχρονους αγώνες διάφοροι, που έχουν για θεό τους το χρήμα και μόνο, έχουν επιδοθεί σε μια κούρσα για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλουτισμό από αυτήν τη διοργάνωση, με αποτέλεσμα το νόημά της να έχει αλλοιωθεί τελείως. Οι αθλητές δεν αγωνίζονται για τη νίκη, για το κλαδί ελιάς. Στεφάνι μπορεί να παίρνουν, όταν ανέβουν στο βάθρο, αλλά περισσότερο έχουν μεγαλώσει και έχουν προπονηθεί προκειμένου να πετύχουν τη νίκη πάση θυσία, γιατί γι’ αυτούς σημαίνει πλούτος, και μάλιστα μεγάλος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από τους διακριθέντες σύγχρονους ολυμπιονίκες είναι από φτωχογειτονιές, που η ατυχία της ζωής δεν τους έχει δώσει τα εφόδια να μπορούν να κρίνουν και να προβληματιστούν για εκείνους που τους πλησιάζουν, αναγνωρίζοντας δήθεν το ταλέντο τους, αλλά έχουν απώτερο στόχο να θησαυρίσουν από αυτούς. Δεν τους πλησιάζουν τυχαία. Γνωρίζουν ότι θα βρουν μικρές αντιστάσεις, όταν θα τους προτείνουν να πάρουν δήθεν βιταμίνες και συμπληρώματα, ενώ ουσιαστικά πρόκειται για ντόπινγκ. Είναι πολλοί πικρόχολοι ή κατ’ άλλους ρεαλιστές που αποκαλούν τους αγώνες «αγώνες χημείας» που, ουσιαστικά, αντανακλούν τον ανταγωνισμό μεταξύ εταιρειών, οι οποίες