Δύσκολη η… γέννα

23:23 13/1/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Δεν βρισκόμαστε κοντά σε λύση…» ήταν η απάντηση κορυφαίας διπλωματικής πηγής στο ερώτημα αν ο νέος περίπατος του Μάθιου Νίμιτς στα Βαλκάνια σηματοδοτεί τον τελευταίο γύρο του εικοσαετούς μαραθωνίου του Σκοπιανού και ήταν αποστομωτική, δεν σήκωνε παρερμηνείες.
Λίγες ώρες νωρίτερα, ο σλαβογενής Αμερικανός διπλωμάτης είχε φύγει από την Αθήνα, όπου έφερε πάλι «ιδέες», συνάντησε τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, και τον υπουργό

Εξωτερικών, Δημήτρη Αβραμόπουλο, «σε πολύ καλό κλίμα», αλλά μάλλον παραδέχθηκε πως το τέλος της διαδρομής είναι ακόμη μακριά. Και τούτο διότι στην αδιαλλαξία των Σκοπίων έρχεται να προστεθεί και μια πολιτική κρίση που μοιάζει χαοτική και κάνει τον Νίκολα Γκρούεφσκι να παίζει πιο βαριά τώρα το χαρτί του εθνικισμού.
Γι’ αυτό, την ίδια στιγμή, κατά την οποία πηγές του υπουργείου Εξωτερικών κάνουν λόγο για «καλό κλίμα και αναγνώριση της αξιοπιστίας της Ελλάδας» κατά τη συνάντηση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με τον Μάθιου Νίμιτς, το πλαίσιο των ζυμώσεων δεν είναι ίδιο με πριν.
Σήμερα, η Ελλάδα στη δίνη μιας πανευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης δεν θέλει, περισσότερο από ποτέ, έναν ανιστόρητο κακό γείτονα στα βόρεια σύνορά της, διότι η τακτική αυτή των Σκοπίων δημιουργεί συνθήκες απομονωτισμού για το πρώην γιουγκοσλαβικό κρατίδιο, σε σχέση με όλες τις γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία και η Αλβανία και αυτό κάνει τα αντανακλαστικά των κρατούντων στα Σκόπια ακόμη πιο ακραία.

Δεν αλλάζει
Η Αθήνα, ωστόσο, διαπιστώνει πως είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει η πολιτική πραγματικότητα στο γειτονικό κρατίδιο, αφού όπως εκτιμούν πηγές του ελληνικού ΥΠΕΞ «η ομαλή εναλλαγή στην εξουσία δεν είναι μέσα στην κουλτούρα ενός λαού χωρίς δημοκρατική εμπειρία». Για τους Σκοπιανούς, «κερδίζω τις εκλογές» σημαίνει τα σαρώνω όλα και ο Γκρούεφσκι ακόμη δεν έχει φτάσει την κοινωνία του στα όριά της… Μια κοινωνία διαπαιδαγωγημένη να βλέπει τους Έλληνες σαν εχθρούς. Και τούτο, την ώρα που οι Αλβανόφωνοι είναι στα όρια της ρήξης, αλλά το αντιπολιτευόμενο σοσιαλιστικό κόμμα φαντάζει ακόμη «αναιμικό». Έτσι, λοιπόν, το πολιτικό τοπίο καθίσταται πιο προβληματικό από ποτέ άλλοτε στο πολυφυλετικό μωσαϊκό της γειτονικής χώρας.
Όμως, και στην Αθήνα τα πράγματα είναι διαφορετικά και τα δεδομένα πρωτόγνωρα εδώ και πολλά χρόνια στην εγχώρια πολιτική σκακιέρα. Ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, έχει ταυτίσει την πολιτική του διαδρομή με το Σκοπιανό και η λύση με βάση το ιστορικό δίκαιο συνιστά γι’ αυτόν σίγουρα υψηλή προτεραιότητα. Αυτό σηματοδότησε και η συνάντησή του με τον Μάθιου Νίμιτς, που φαίνεται ότι αιφνιδίασε τους Σκοπιανούς, οι οποίοι προανήγγειλαν ότι θα τον σνομπάρει».
Από αυτήν την άποψη, μπορεί να έχουμε μπροστά μας μια ευκαιρία που διανθίζεται και από την παρουσία τριών κομμάτων στην κυβέρνηση, τα οποία ομονοούν σε μια κοινή φόρμουλα λύσης, σε μια πάγια εθνική γραμμή, αλλά και από το ότι αν ο κ. Τσίπρας απεμπλακεί από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, που καθήλωναν τη ριζοσπαστική Αριστερά σε ανιστόρητα ιδεολογήματα, μπορεί να αποτελεί έναν πόλο συνεννόησης.
Πολλώ δε μάλλον που αφενός έχει δεσμευτεί ο ίδιος προεκλογικά στην εθνική «κόκκινη γραμμή» –γεωγραφικός προσδιορισμός erga omnes– αφετέρου, δε, θεωρητικά είναι ένας εν δυνάμει πρωθυπουργός που δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα εθνικά θέματα ως πεδίο έκφρασης μιας μειοψηφικής, όχι αριστερής, αλλά αριστερίστικης λογικής.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει εξάλλου πως ο κ. Τσίπρας θα βιώσει σύντομα την ιστορικά πρωτόγνωρη για ηγέτη τής καθ’ ημάς ριζοσπαστικής Αριστεράς εμπειρία της μετάβασης στις ΗΠΑ, όπου λογικά τα εθνικά θέματα δεν θα λείπουν από την ατζέντα των υψηλών επαφών.
Είναι, όμως, πιθανό να βρισκόμαστε και προ μιας περίτεχνα στημένης παγίδας. Και τούτο γιατί ναι μεν ο αδιάλλακτος Νίκολα Γκρούεφσκι βρίσκεται στη δίνη μιας εσωτερικής κρίσης που μοιάζει με λαβύρινθο, αλλά και η κρίση που έχει βαρύνει τον δικό μας ουρανό δεν συστήνεται ως ασφαλής αφετηρία.
Και τούτο, διότι οι έξωθεν πιέσεις που ασκούνται σε άλλα επίπεδα στην Ελλάδα, τώρα που για παράδειγμα μπαίνουν τα τρυπάνια εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου, ή χαρτογραφείται οσονούπω η ελληνική ΑΟΖ, είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε ένα αθέμιτο παζάρι. Στο παζάρι αυτό, το αντάλλαγμα που εμείς θα πιεστούμε να δώσουμε είναι πιθανόν να είναι απολύτως ουσιαστικό και να αφορά, για παράδειγμα, την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου μας, ενώ τα οφέλη να είναι χρήσιμα μόνο για πρόσκαιρη επικοινωνιακή αξιοποίηση.
Αυτό είναι βεβαίως κάτι που αποκλείουν κατηγορηματικά οι Έλληνες αξιωματούχοι, αποσυνδέοντας αυτή την εξέλιξη, όχι μόνο από το Σκοπιανό, αλλά και από το σύνολο των εθνικών μας θεμάτων…