Επανεκκίνηση του κοινοβουλευτισμού

21:05 29/4/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Της Δέσποινας-Βασιλικής Μπακάλη, Υποψήφιας βουλευτή Β΄ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που ανέδειξε η οικονομική κρίση είναι η πλήρης απαξίωση των πολιτικών, μέσα από μία ισοπεδωτική λογική του «όλοι ίδιοι είναι». Το φαινόμενο αυτό έφτασε να εκφράζεται και μέσα από ακραίες βίαιες αντιδράσεις των πολιτών (αβγά, γιαούρτια) αγγίζοντας ακόμη και τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ένα πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση

του προβλήματος θα μπορούσε να είναι η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού με άτομα νέα και άφθαρτα, που δεν είχαν στο παρελθόν σχέση με τη δημόσια διοίκηση.

Από την άλλη πλευρά, και η επίσημη πολιτεία θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει στις θεσμικές αυτές αλλαγές που θα ενισχύσουν τον «αυτοέλεγχο» του συστήματος, ενώ παράλληλα θα δώσουν το ισχυρό μήνυμα στον πολίτη ότι τα πράγματα αλλάζουν.

Η θεσμοθέτηση του ασυμβίβαστου μεταξύ βουλευτή και υπουργού/ υφυπουργού, η πλήρης διάκριση δηλαδή της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία, είναι –κατά τη γνώμη μου– επιτακτική ανάγκη, καθώς θα επιτρέψει την ενίσχυση του κοινοβουλευτισμού, όπως άλλωστε ρητά προβλέπει το Σύνταγμά μας.

Ο ελεγκτής (κοινοβουλευτικός) θα πάψει να ελέγχει τον εαυτό του (κυβερνητικός). Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο κόβεται ο ομφάλιος λώρος των πελατειακών σχέσεων, ενώ αναβαθμίζεται η ποιότητα του νομοθετικού ρόλου και ο έλεγχος της κυβέρνησης από τη Βουλή.

Ο θεσμός της βουλευτικής ασυλίας, που ενώ αποτελεί θεμελιώδη έκφραση της αρχής της ελευθερίας έκφρασης του βουλευτή (άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο θεσπίστηκε είναι να αποτρέψει τη μετατροπή του πολιτικού βίου σε ένα απέραντο δικαστήριο, μέσω της άσκησης προπετών και αβάσιμων μηνύσεων), έχει μετατραπεί σε μηχανισμό συγκάλυψης και ιδιότυπης προστασίας του πολιτικού κόσμου από άσχετα με τη βουλευτική ιδιότητα αδικήματα (λ.χ. τροχαία, ιδιωτικές συναλλαγές κ.λπ.). Το ιδιότυπο αυτό ακαταδίωκτο των βουλευτών έχει συμβάλει τα μέγιστα στην καταρράκωση του κύρους τόσο του κοινοβουλίου, όσο και της ίδιας της βουλευτικής ιδιότητας και πρέπει άμεσα να αναπροσδιοριστεί.

Η θεσμοθέτηση χρονικού ορίου, που θα περιορίζει το λειτούργημα του βουλευτή σε δύο συνεχόμενες κοινοβουλευτικές θητείες, θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, να ενισχύσει τον ρόλο του κοινοβουλευτισμού. Ο πολιτικός (αλλά και το επιτελείο του) θα πάψει να βλέπει την πολιτική ως διά βίου καριέρα, θα υποχρεώνεται να διατηρεί τη σχέση του με το επάγγελμά του και, συνεπώς, τη σχέση του με την πραγματική κοινωνία και τα ουσιαστικά – καθημερινά προβλήματά της.

Τέλος, με μεγάλη προσοχή πρέπει να επανεξεταστούν και να αναθεωρηθούν τα λεγόμενα «βουλευτικά προνόμια». Κατ' αρχάς, με την καταμέτρηση του χρόνου άσκησης του βουλευτικού αξιώματος στα συντάξιμα χρόνια του αρχικού επαγγελματικού ταμείου του βουλευτή (μία σύνταξη για όλους), αλλά και τα λοιπά επιδόματα, αυτοκίνητα κ.λπ.

Οι θεσμικές αλλαγές είναι απαραίτητες για την ανάκτηση του κύρους των θεσμών στη χώρα μας. Χωρίς θεσμούς δεν υφίσταται πολιτε