Γιώργος Χατζηνάσιος: «H ενδεκάτη εντολή είναι η ελευθερία»!

15:24 13/1/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

ΜΕ ΤΗN ΚΛΕΛΙΑ ΧΑΡΙΣΗ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΤΖΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

H πάλη κάθε δημιουργού είναι να ξεπερνάει τον εαυτό του, να μη μοιάζει με «κουρασμένο, σκυφτό ανθρωπάκο», ακόμη και όταν η επικαιρότητα δεν του βγάζει καμία μουσική!
Ο Γιώργος Χατζηνάσιος, παρέα με το εξώπλασμα της ζωής του, όπως μας εκμυστηρεύεται, το πιάνο, από πολύ νεαρή ηλικία, μιας και δόκιμος τότε συνθέτης, αναγκάστηκε ν’ ανακαλύπτει στιχουργούς κάνοντας «μάθημα σολφέζ» μιλώντας με μόνο κώδικα τις νότες!
Διαθέτοντας το άγγιγμα του Μίδα στα ακροδάχτυλά του, «επιτίθεται με αγάπη» τόσο στην προσωπική

του ζωή, όντας ζευγάρι με τη Μαρία από τα πολύ τρυφερά του χρόνια, όσο και στις συνεργασίες του.
Το ανάστημα του μεγάλου συνθέτη δεν τον εμποδίζει να τοποθετηθεί πολιτικά λέγοντας πως το 70% των καλλιτεχνών «είναι κολλημένοι» σε παρατάξεις με δεκανίκια στην πολιτική!
«Στην εποχή μου, ο δίσκος ήταν μια γιορτή συντροφικότητας, ενώ σήμερα η επαφή μέσω e-mail για να συνεργαστείς σε κάνει να ζεις χωριστά…» μας λέει αυτός που «τον λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάει».
Οι μουσικές του με τις πολυάριθμες συνεργασίες μεγάλων επιτυχιών στη μουσική σκηνή, τη δισκογραφία, τον κινηματογράφο, το θέατρο και όχι μόνο… ίσως μας βοηθούν να «σπάσουμε τις αλυσίδες της στασιμότητας», αφού αγγίζουν πολλές διαφορετικές φόρμες πέρα από το τραγούδι, όπως η Ωδή στον Μέγα Αλέξανδρο, η όπερα του Ελ Γκρέκο, η μελοποίηση του μονογράμματος του Ελύτη, το ορατόριο της Άλωσης!
Μας χαρίζει μέσα από τα λόγια του μια ανάσα για «το φιλί της ζωής», ελπίζοντας ότι δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, όταν επανέλθουμε στους παλιούς καλούς ρυθμούς, περιμένοντας να συμπληρωθεί το παζλ, όταν τα Ελληνόπουλα επιστρέψουν.
Γι’ αυτό και μέσα από «το χρονικό της Αλώσεως των αξιών», ο μεγάλος συνθέτης Γιώργος Χατζηνάσιος μάς παραπέμπει στην «ενδεκάτη εντολή» που την ξέρουν μόνο οι τρελοί και όλης της γης οι σκλάβοι…

Το ορατόριό σας το «χρονικό της Αλώσεως» απευθύνεται στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης… Πιστεύετε ότι ζούμε ένα άλλο «χρονικό Αλώσεως» στις ημέρες μας;
Από εμάς τους Έλληνες είναι μια κατοχή περισσότερο και όχι ένα χρονικό αλώσεως. Εγώ είδα την καλλιτεχνική πλευρά της Άλωσης, η οποία με ενέπνευσε με την ιστορία της και την έκανα μουσική. Τώρα η επικαιρότητα δεν μου βγάζει καμία μουσική. Δεν εκπλήσσομαι, βέβαια, από αυτό… Δεν έγινε ξαφνικά, μην τρελαθούμε! Χρόνια βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, απλά τώρα έσπασε το απόστημα. Απλά τώρα φαίνονται όλες οι αδυναμίες και οι πολιτικοί είναι αναγκασμένοι να τις λένε ανοιχτά, ενώ πριν τις κρύβανε… Αυτή είναι η διαφορά!

Έχουμε κουραστεί λίγο από αυτή την κατάσταση; Έχουμε γίνει «φτωχά, κουρασμένα, σκυφτά ανθρωπάκια»;
Η κούραση είναι μια ευνοϊκή λέξη γι’ αυτό που συμβαίνει. Στην Ελλάδα το τραγούδι αυτό δεν έπαψε ποτέ να είναι επίκαιρο, μιας και δεν έπαψαν η μιζέρια και η ανέχεια να υπάρχουν. Πάντοτε, όταν το έπαιζα και το τραγουδούσε ο κόσμος, ακολουθούσε ένα ξέσπασμα. Τώρα, ήρθε και έδεσε το πράγμα και δικαιώνεται για άλλη μια φορά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος…

Ο Χατζηνάσιος του χτες είναι ο Χατζηνάσιος του σήμερα; Ή πιστεύει ότι «δεν έχει να πει τίποτα με τη νέα γενιά της μουσικής»;
Οι δημιουργοί δεν γηράσκουν ποτέ… Η πάλη κάθε δημιουργού είναι να ξεπερνάει τον εαυτό του, δεν είναι οπωσδήποτε να κάνει κάτι. Αν αρχίσω να γράφω όπως έγραφα πριν από τριάντα χρόνια, δεν θα έχει κανένα νόημα… Για να το ξεπεράσω πήγα σε άλλες φόρμες: στην Άλωση, στην Ωδή στον Μέγα Αλέξανδρο, στον Ελ Γκρέκο, την όπερα αυτή που δουλεύω ακόμη από το 1985. Το να γεννάς κάτι καινούργιο δεν σημαίνει πάντα ότι είναι και κάτι μεγάλο!

«Επιτίθεστε με αγάπη» στη ζωή σας και στις συνεργασίες σας;
Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλο πρόβλημα συνεργασιών! Πάντοτε είχαμε… Ενώ μπορεί σε σχέση με ένα τραγούδι να δουλέψουν μαζί ένας συνθέτης, ένας στιχουργός, ένας ερμηνευτής, αν πρόκειται για μια παράσταση με καλλιτεχνική αξία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Έτυχε να συνεργαστώ με πολύ μεγάλα ονόματα, όπου επιτέθηκα με «ευγενή ανταγωνισμό». Μου αρέσει να δουλεύω με προκλήσεις όπως στο Μισέλ, τότε που πρότεινα συνεργασία δυο συνθετών, εμένα και του Γιάννη Σπανού σε δυο πιάνα.
Στην προσωπική μου ζωή επιτίθεμαι «ζευγάρι» από τα τρυφερά μου χρόνια. Με τη Μαρία ζούμε μαζί, δεν υπάρχει η μοναδικότητα. Όλες τις αποφάσεις τις παίρνουμε μαζί… Μόνο στη μουσική είμαι μόνος, γιατί όταν γράφω θέλω αυτό που κάνω να μη μοιάζει ή να θυμίζει τίποτα…

Ποιον ή ποιους θα κατηγορούσατε λέγοντάς τους «κρίμα το μπόι σου»;
Τον Αντώνη Αντωνιάδη που δεν παίζει, μήπως και βάλει ο Παναθηναϊκός κανένα γκολ! Αν και ο πιο ψηλός πολιτικός είναι ο Μητσοτάκης μέχρι στιγμής, δεν είναι λίγοι αυτοί που ξαφνικά «πήραν μεγάλο ανάστημα» μέσα από τα έδρανα της εξουσίας δίχως να διαθέτουν το γονίδιο του αναστήματος! Προσωπικά, ποτέ δεν ήμουν ενεργός πολιτικά σε κάποιο προοδευτικό κόμμα, παρόλο που το 70% των καλλιτεχνών είναι «κολλημένοι» σε παρατάξεις με δεκανίκια στην πολιτική!

Έχετε πει ότι το διάστημα που συνεργάζεστε με κάποιον «ζείτε μαζί του». Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με τους έξω για να ζήσουμε μαζί τους, ή αξίζει περισσότερο να μάθουμε να ζούμε μόνοι μας;
Στην εποχή μου ο δίσκος ήταν γιορτή, ένα πανηγύρι. Η συντροφικότητα μεταξύ των ανθρώπων, προκειμένου να γίνει η δουλειά, σε έκανε να ζεις… να βιώνεις μαζί τους! Σήμερα, η επαφή μέσω e-mail είναι αυτή που σε κάνει να ζεις χωριστά… Άσε που τότε, ο καθένας είχε τον ρόλο του… ο συνθέτης, ο στιχουργός, ο ενορχηστρωτής, ο ερμηνευτής. Τώρα τα κάνει όλα ένας! Απορροφάται έτσι η αξία των τεσσάρων!

«Την ενδεκάτη εντολή την ξέρουν μόνο οι τρελοί και όλης της γης οι σκλάβοι». Υπάρχει «ενδέκατη εντολή»;
Όταν ρώτησα τον Γκάτσο ποια είναι η ενδεκάτη εντολή, μου απάντησε: «Δεν θα σου πω, θα τη βρεις εσύ»! Πιστεύω πως, αν αναλύσεις καλά τη φράση «οι τρελοί που την κυνηγούν και οι σκλάβοι που την ψάχνουν… την έχουν βρει», είναι η Ελευθερία!

Ο δάσκαλος Χατζηνάσιος είναι και μαθητής του εαυτού του;
Το μόνο χάρισμα που δεν έχω όσον αναφορά στην τέχνη είναι η διδασκαλία, γιατί δεν έχω υπομονή. Είμαι γεννημένος performer… «To πιάνο είναι το εξώπλασμα της ζωής και του εαυτού μου»!

Φοβάστε μήπως ο χρόνος είναι ο «μόνος δικαστής»;
Τελικά, υπάρχει θεία δίκη… Αυτό λέει ο ποιητής. Δεν μπορείς συνέχεια να βλάπτεις δίχως να τιμωρείσαι. Πιστεύω ότι ο μόνος δικαστής που υπάρχει είναι αυτός που ζει μέσω του εαυτού μας, οι ενοχές μας!

«Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες, δεν έχουμε καιρό γι’ άλλες ελπίδες». Έχετε πει ότι η νεολαία έχει ξεχάσει τους παλαιότερους. Με ποιον κώδικα επικοινωνίας θα σπάσουν αυτές οι αλυσίδες τις επικοινωνίας πριν να είναι αργά και για τους δύο;
Οι μεγάλοι δεν έχουν καμία ενημέρωση για το τι βγαίνει και το τι ακούγεται. Δεν έχουν ιδέα. Όταν γινόταν μια επιτυχία, την τραγουδούσε όλο το κοινό, όλες οι ηλικίες και όλες οι κοινωνικές τάξεις. Γινόταν επιτυχία από όλο τον κόσμο. Σήμερα δεν ενημερώνεται ο κόσμος. Υπάρχει το Διαδίκτυο όπου κάποια παιδιά, που έχουν πρόσβαση, ακούνε κάποια κομμάτια. Οι υπόλοιποι δεν έχουν άλλον τρόπο για να τα μάθουν.

«Τι να σου χαρίσω όπως το ’χουν κάνει το φεγγάρι Ρώσοι Αμερικάνοι»; Υπάρχουν, κατά τη γνώμη σας, «υπερδυνάμεις» που οφείλουν να χρεωθούν την… πανσέληνο της οικονομικής κρίσης;
Εμείς αισθανόμαστε αυτήν τη στιγμή παραπεταμένοι και απομονωμένοι, αυτό είναι το μεγάλο παράπονο του Έλληνα. Και μάλιστα μας λοιδορούν και μας κοροϊδεύουν με λογοπαίγνια. Όπως συζητάνε και λένε ποντιακά ανέκδοτα, έτσι συζητάνε τώρα και για τους Έλληνες. Και αυτό μας ενοχλεί πολύ. Δεν έπρεπε να φτάσει σε αυτό το σημείο ο Ελληνισμός. Σε πέντε με έξι χρόνια από τώρα, όμως, θα ξαναβρούμε τον δρόμο μας. Αρκεί να μην υποπέσουμε στην ίδια παγίδα λαθών.

Ποιες είναι οι αξίες εκείνες όπως η έννοια της αγάπης που χάθηκαν «σαν ένα καράβι», στις οποίες πρέπει ξανά να δοθεί «το φιλί της ζωής»;
Κάνεις τραγουδάκια και εσύ με τα τραγούδια μου! Οι Έλληνες δεν έχουμε πρόβλημα επιβίωσης και διαχρονικότητας του λαού. Αυτό το έχουμε αποδείξει αιώνες. Απλούστατα, πρέπει όταν φτάσουμε ξανά στους «παλιούς μας ρυθμούς», μιλώντας και μουσικά, να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Εκεί είναι το μυστικό! Και, μάλιστα, αν επιστρέψουν από το εξωτερικό και τα Ελληνόπουλα για να ξανάρθουν τα μυαλά που φύγανε, με μια α΄ οικονομική άνεση, θα συμπληρωθεί το παζλ και θα γίνουμε μια κοινωνία όπως αξίζει στη μητέρα Ελλάδα!

«Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο, άστε με ήσυχο όλοι… Θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια»!