Η απόφαση Μπερλουσκόνι

16:30 16/12/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΗΛΙΑ Δ. ΚΑΛΛΙΩΡΑ

Οι εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία μοιάζουν με φθινοπωρινή καταιγίδα. Η απόφαση του κ. Μπερλουσκόνι να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία, μόλις δεκατρείς μήνες αφού την εγκατέλειψε, επηρεάζει ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο. Αυξάνει την πολιτική ένταση και επηρεάζει ταυτόχρονα την πολιτική σταθερότητα. Μέσα σε λίγες μέρες, άλλαξαν πολλά μέσα στο ευρωπαϊκό σκηνικό. Για παράδειγμα,

η πορεία του ευρώ επηρεάστηκε άμεσα, τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια είχαν απώλειες και τα περίφημα spread πήραν την ανιούσα. Παλαιότερα, σας θυμίζω ότι ο κ. Μπερλουσκόνι είχε κάνει αναφορά για «έξοδο της Ιταλίας» από τη ζώνη του ευρώ. Τις προάλλες έκανε επιπλέον δημόσια «έγκληση» για τα γνωστά «διεθνή κοράκια», που θέλουν να κατασπαράξουν τον πλούτο της Ιταλίας.
Πριν από λίγες μέρες, ο ίδιος έκανε επίσης δηλώσεις-καταγγελία για το ότι η Γερμανία σπρώχνει την Ελλάδα στα «πρόθυρα» μιας εμφύλιας σύρραξης. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί ήταν αυτοί που (όπως και εγώ) τον χειροκρότησαν ως μη Γερμανό «εθελόδουλο», ή για το ότι ο ίδιος έχει «γράψει» την κα Μέρκελ στα παλαιά του υποδήματα. Πράγματι, με τις εν λόγω δηλώσεις του και μόνο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να του αποδοθεί ο τίτλος του όποιου «εντολοδόχου». Όμως, όλα αυτά μέχρι εδώ. Ωστόσο, ο 76χρονος πολιτικός μάλλον δεν θα πρέπει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Άλλα πράγματα και σκέψεις πρέπει να έχει στον νου του, που ίσως τον βασανίζουν. Το πολιτικό «κρυφτούλι» των τόσων μηνών δεν είναι σε καμία αντιστοιχία με τη βαριά δήλωσή του ότι «επιστρέφω με λύπη στη δημόσια ζωή».
Ο άνθρωπος, που για δικούς του λόγους χαρακτήρισε «ανεύθυνους» τους δικαστές της χώρας του, λέει τώρα ότι «μπαίνω στον αγώνα για να κερδίσω», αφού πρώτα τόνισε ότι «ψάξαμε στην παράταξη για έναν αρχηγό, αλλά δεν τον βρήκαμε». Σύμφωνα, μάλιστα, με τον ίδιο «ήταν ένας από τους δύο με τρεις πιο έγκυρους αρχηγούς κυβερνήσεων της Ευρώπης». Όλα αυτά μοιάζουν μάλλον με ατυχείς προσωπικές ευλογίες «καθαγίασης», που δεν κάνουν καλό τόσο στον ίδιο όσο και στην Ευρώπη, τη στιγμή μάλιστα που η ίδια δοκιμάζεται από την πρωτόφαντη κρίση χρέους. Κατά συνέπεια, τα σχετικά δημοσιεύματα και οι μετέπειτα δημόσιες αντι-δηλώσεις, σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο, ήταν σκληρές και καταιγιστικές κατά της απόφασης του πρώην πρωθυπουργού.
Μάλιστα, ακόμη και ο επικεφαλής των Ιταλών ευρωβουλευτών του κόμματός του, κ. Μάριο Μάουρο, κράτησε μεγάλες αποστάσεις. Ο ίδιος τόνισε πως «αν οι εκλογές είναι ένα δημοψήφισμα για την Ευρώπη, τότε είμαστε με την πλευρά της Ευρώπης». Ο ίδιος καταλήγει, λέγοντας ότι «ήταν μια τρέλα (για τον Μπερλουσκόνι) να κάνει να πέσει η κυβέρνηση του Μόντι. Μάλλον η προσωπική διαδρομή και τα πολύ ιδιαίτερα προβλήματα του κ. Μπερλουσκόνι έγιναν το ‘‘εφαλτήριο’’ για να περιπέσει σε αχρείαστη εποχική δίνη το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και πορεία».
Η απόφαση-έκπληξη του κ. Μπερλουσκόνι δείχνει ότι ακόμη και αυτοί οι αρχηγοί των μεγάλων κρατών-μελών της ΕΕ δεν έχουν πλήρη συναίσθηση της σπουδαιότητας της δημιουργίας της πλήρως ενωμένης Ευρώπης: που, κυρίως, μηδενίζει τις πιθανότητες μελλοντικών πολεμικών συρράξεων στο έδαφός της. Οι δικές τους ατομικές δυσκολίες (δικαστικοί αγώνες) και διαδρομές (τύπου «μπούγκα-μπούγκα») «μετατίθενται εσωτερικά» και μετατρέπονται ακολούθως σε (δήθεν) καταγγελίες για τον κίνδυνο της φτωχοποίησης των Ευρωπαίων. Αυτό πράγματι είναι ένα πολύ σοβαρό και υπαρκτό πρόβλημα, που μάλλον λίγο πρέπει να αφορά μεγιστάνες του πλούτου. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν αυτοί μόνοι τους επικαλούνται το πρόβλημα που οι ίδιοι συν-δημιούργησαν: και που τώρα θέλουν για πέμπτη φορά να το επιλύσουν και, εντέλει, να… διασώσουν την Ιταλία και την Ευρώπη.