ΚΥΠΡΟΣ: Οι αιτίες της κουλτούρας βίας

16:23 5/1/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο κάποιοι αποφάσισαν να εκφράσουν τη δυσφορία τους για την έλευση του μνημονίου στην Κύπρο. Ο πρόεδρος Χριστόφιας δεν αποκλείεται να βρίσκεται στο στόχαστρο γνωστών-αγνώστων για την ιστορική του απόφαση να εντάξει τη μεγαλόνησο στον μηχανισμό. Μέχρι τώρα η Aστυνομία δεν έχει βρει τους υπεύθυνους, αν και εικάζεται ότι πρόκειται για συμμορίες. Η κυβέρνηση του απερχόμενου προέδρου καλείται να διαχειριστεί

μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη της Ελλάδας, που όμως είναι οπωσδήποτε πιο στρωτή και με λιγότερες περιπλοκές.
Μια κοινωνία όπως της Κύπρου που είχε ένα βιοτικό επίπεδο ανώτερο και από εκείνο της Ελλάδος, ξαφνικά είδε οι συνήθειές της να αλλάζουν μέσα σε μια μέρα. Το βόλεμα, η ασυδοσία και ο οχαδελφισμός έδωσαν τη θέση τους στη βορειοευρωπαική πειθαρχία. Αυτή η κοινωνικοοικονομική κατάσταση δεν ήταν ευθύνη, φυσικά, μόνο του λαού, αλλά κυρίως της πολιτικής ηγεσίας που, αφού νόμιζε ότι εξασφάλισε την ευρωπαϊκή ομπρέλα προστασίας, πίστεψε ταυτόχρονα ότι οι αγελάδες των Βρυξελλών θα παράγουν νομίσματα…
Η βόμβα ή οποιαδήποτε απόπειρα δολοφονίας, όχι απλά δεν δικαιολογείται αλλά αποτελεί πράξη που μόνο ένας τρελός μπορεί να σκεφτεί. Σίγουρα, όμως, η πράξη εναντίον του Κυπρίου προέδρου αποτελεί καμπανάκι για την επόμενη κυβέρνηση που θα ακολουθήσει. Σε ανώμαλες περιπτώσεις, δεν είναι απίθανο πολλοί να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν καταστάσεις αστάθειας. Δεν θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε ότι οι απότομες αλλαγές προς το χειρότερο «δημιουργούν» αναπόφευκτα μια κουλτούρα βίας που καμιά φορά συνοδεύεται από πολιτική ιδεολογία. Και αν η βία πάρει έκταση στην Κύπρο, θα συμβεί εξαιτίας της απεμπόλησης βασικών αξιών που αφορούν στην κοινωνική συμπεριφορά.

ΙΝΔΙΑ: Δημοκρατικό καθεστώς μόνο στα χαρτιά
Οι δυναμικές πλην όμως τίμιες διαδηλώσεις στην Ινδία καταδεικνύουν για πολλοστή φορά ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Και αυτό είναι ο πρωτογονισμός που κυριαρχεί στις κοινωνικές δομές της χώρας. Θα ήταν λάθος να περιοριστεί το φαινόμενο στα όντως πολυάριθμα κρούσματα βιασμών, αφού η βία έχει πολλές μορφές σε αυτήν τη χώρα. Και αυτό γιατί αν η κυβέρνηση και η κοινωνία αποφάσιζαν να εκσυγχρονιστούν κρατώντας τις καλές παραδόσεις, τότε τα προβλήματα βίας δεν θα ευδοκιμούσαν. Το κρούσμα με τον βιασμό της κοπέλας δεν ήταν το τελευταίο καθότι μόνο τις τελευταίες πέντε ημέρες έγιναν εκατοντάδες παρόμοιες καταγγελίες.
Το τι πρέπει να γίνει είναι απλό. Κανένας νόμος και καμία ρύθμιση εκτός από την καταστολή και την κοινωνική βούληση για αλλαγή δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Μια κοινωνία όπως είναι η ινδική που χωρίζεται σε κάστες με πάνω από 100 εκατομμύρια σκλάβους -τους γνωστούς dalit- είναι αδύνατον να δει στο σύνολό της το φαινόμενο του βιασμού με ευαισθησία.
Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, δεν μπορεί να κάνει και πολλά, αφού οι αντιπρόσωποι των επαρχιών στο ινδικό κοινοβούλιο σε μεγάλο ποσοστό εξυπηρετούν τοπικά συμφέροντα και οποιαδήποτε απόφαση που θα μπορεί να επηρεάσει τα συμφέροντα των τοπικών αρχόντων ίσως τους φέρει αντιμέτωπους με τον θάνατο…
Η Ινδία είναι η μόνη μακροχρόνια δημοκρατία σε όλη την Ασία. Μια δημοκρατία, όμως, που είναι μόνο στα χαρτιά. Απλά η αποδοχή της χώρας στο κλαμπ των ισχυρών κρατών από άποψη αμυντική γίνεται επειδή είναι μια χώρα ενός δισεκατομμυρίου και πλέον κατοίκων και με πυρηνικά.
Ταυτόχρονα, αποδεικνύεται ότι η υποκρισία της διεθνούς κοινότητας δεν έχει προηγούμενο. Δυστυχώς, μέχρι τις μέρες μας «αδυνατεί» να δει ότι το πρόβλημα ευδοκιμεί επειδή το επιβάλλει μια κουλτούρα αιώνων. Όσο σκληρό και να ακούγεται, καμία δικαιοσύνη δεν θα μπορέσει να αποδοθεί, αν δεν το θέλει ο ίδιος ο πληθυσμός και όχι μόνο ομάδες ακτιβιστών.

ΙΡΑΝ: Επίδειξη δύναμης προς την Ουάσινγκτον
Ο ιρανικός στρατός άρχισε ξανά τα στρατιωτικά γυμνάσια μεγάλης κλίμακας και, μάλιστα, αυτήν τη φορά με τη χρήση του συνόλου των δυνάμεων των τριών κλάδων του στρατού. Οι ασκήσεις αυτές είναι οι πρώτες μετά τις αμερικανικές εκλογές. Το καθεστώς της Τεχεράνης φοβάται ότι τώρα στη δεύτερη θητεία Ομπάμα ίσως ανοίξει ο δρόμος για την επίθεση. Οι ισραηλινοί, από την πλευρά τους, είναι αποφασισμένοι να χτυπήσουν τους επόμενους μήνες ακόμα και χωρίς την αμερικανική ομπρέλα. Ωστόσο, οι Αμερικανοί δεν θα αφήσουν το Τελ Αβίβ να μπει μόνο του, αφού σε περίπτωση ιρανικής αντεπίθεσης το τίμημα θα είναι βαρύ.
Στην Τεχεράνη φοβούνται ότι στην τελευταία θητεία του Αμερικανού προέδρου ίσως το έδαφος στο άμεσο μέλλον να είναι πιο πρόσφορο για δράση εναντίον της. Πριν από τις αμερικανικές εκλογές, ο Αμερικανός πρόεδρος είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα επανέλθει με νέο κύκλο πιέσεων προς το καθεστώς της Τεχεράνης. Ίσως και οι Ισραηλινοί να περιμένουν το «πράσινο φως» για μια αποφασιστική αναμέτρηση. Άλλωστε, το στρατιωτικό πρόγραμμα με την κωδική ονομασία «σιδερένιος θόλος», που οι Ισραηλινοί σπεύδουν τον τελευταίο καιρό να τελειοποιήσουν, αποδεικνύει τα επίπεδα συναγερμού στα οποία βρίσκονται.
Για την ώρα, πάντως, παρά την επίδειξη δύναμης από πλευράς Ιρανών, η Ουάσινγκτον δεν φαίνεται διατεθειμένη να χτυπήσει από κοινού με το Ισραήλ πριν οι συνθήκες ωριμάσουν. Προς το παρόν, το Ισραήλ έχει να ασχοληθεί με το φλέγον ζήτημα της Γάζας και το αίτημα για άρση του αποκλεισμού της, ενώ η αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να βρει συμμάχους στο εσωτερικό για την αντιμετώπιση του υπέρογκου χρέους. Τη στιγμή, μάλιστα, που οι Ιρανοί αφήνουν τα στενά του Ορμούζ ανοιχτά, δεν υπάρχει λόγος για άμεση επέμβαση.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Θέλει Ευρώπη με τους όρους της!
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η τουρκική κυβέρνηση απέρριψε το αίτημα των Βρυξελλών που αφορά στις μεταρρυθμίσεις τις οποίες πρέπει να κάνει για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά και την τελευταία δήλωση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, ο οποίος είπε ότι «γελάμε με τις Βρυξέλλες», τώρα ήρθε με νέα δήλωση, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία θα ετοιμάσει τη δική της(!) έκθεση προόδου ερήμην των Ευρωπαίων. Πλέον, είναι αστείο για τον κάθε σοβαρό πολιτικό στην Ευρώπη να πιστεύει ότι η Άγκυρα είναι έτοιμη να ενταχθεί στην «ευρωπαϊκή οικογένεια». Με πολιτικό λόγο που θυμίζει Μεσαίωνα, η Άγκυρα συνεχίζει να προκαλεί τη νοημοσύνη των υπόλοιπων κρατών που ευελπιστούν σε μια συνεργασία μαζί της. Ίσως ο εκνευρισμός της Άγκυρας, η οποία βλέπει τις εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρνητικές από το 2005 που ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, την ωθεί σε τέτοιες ανώριμες δηλώσεις. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι στον πολιτικό κόσμο της Τουρκίας ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος. Ταυτόχρονα, αποδεικνύεται ότι πολλοί Τούρκοι πολιτικοί έβλεπαν -και ακόμα βλέπουν- την ευρωπαϊκή συνεργασία όχι ως αλληλεγγύη, αλλά ως οπορτουνισμό.