Ματωμένη επέτειος – Η εκτέλεση των «200» στην Καισαριανή

20:33 1/5/2014 - Πηγή: Παρασκηνιο

Η μέρα που συμβολίζει τους αγώνες για τα εργασιακά δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Η Πρωτομαγιά, μία ημερομηνία που συμβολίζει την διεκδίκηση για μία καλύτερη ζωή και συνοψίζει όλους τους δίκαιους αγώνες των εργατών ανά τα χρόνια, με κορυφαίο τον αγώνα 80.000 εργαζομένων εκείνο το Σάββατο 1 Μαΐου του 1886, στο Σικάγο.

Μια τέτοια μέρα είναι φυσικό να έχει αποκτήσει στο πέρασμα των δεκαετιών βαρύνουσα σημασία για την ιστορική μας

μνήμη. Όσο και αν προσπάθησαν ποικιλώνυμα καθεστώτα να αποστεώσουν τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, άλλοτε με αναφορές στον «πρώτο εργάτη και αγρότη» (4η Αυγούστου) και άλλοτε υπερτονίζοντάς του μια ανάλαφρη φολκλόρ διάσταση παγανιστικής προέλευσης (ναζιστική Γερμανία), γεγονός παραμένει ότι το χρώμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς ήταν πάντα το κόκκινο.

Κι αυτό γιατί από τους πρώτους πολύνεκρους εργατικούς αγώνες στο Σικάγο του 1886, μέχρι τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το 1936, με τους 12 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες κατόπιν εντολής του δοτού πρωθυπουργού και μετέπειτα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, η Πρωτομαγιά είναι βαμμένη στο αίμα.

Ωστόσο, για τους Έλληνες, η πρωτομαγιά εκτός από τα δικαιώματα των εργαζομένων, φέρνει στη μνήμη ακόμη μία αξέχαστη επέτειο και δεν είναι άλλη από την ημέρα εκτέλεσης 200 κομμουνιστών αιχμαλώτων, την 1 Μαΐου του 1944, στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, από τα ναζιστικά στρατεύματα της κατοχής.

Η πλειοψηφία των εκτελεσθέντων (γύρω στους 170), ήταν πρώην πολιτικοί κρατούμενοι στην Ακροναυπλία επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Οι υπόλοιποι ήταν εξόριστοι από την Ανάφη. Έτσι λίγο πριν η «εθνική κυβέρνησις» το βάλει στα πόδια, έβαλε την τελευταία πινελιά στην μαύρη ιστορία της, παραδίδοντας τους κρατούμενους στους Ιταλούς κατακτητές.

Οι κρατούμενοι, στην συνέχεια, μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, πέρασαν στην δικαιοδοσία των Γερμανών, οι οποίοι τους μετέφεραν στο Χαϊδάρι.

Λόγω της δολοφονίας ενός Γερμανού στρατηγού και τριών συνοδών του αξιωματικών στους Μολάους της Λακωνίας από τις αντιστασιακές δυνάμεις στις 27 Απριλίου του 1944, οι Ναζί οδήγησαν τους 200 κρατουμένους στο εκτελεστικό απόσπασμα ως αντίποινα.

Δέκα φορτηγά μετέφεραν τους κρατουμένους από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου μέχρι την Καισαριανή. Από τα σημειώματα που πρόλαβαν να αφήσουν οι μελλοθάνατοι προς τους συγγενείς, τους συναγωνιστές και τους αγαπημένους τους, πιστοποιούν τη βαθιά τους πίστη στην υπόθεση της ελευθερίας.

«Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές» έγραψε στην πορεία του προς το θάνατο ο Μήτσος Ρεμπούτσικας. Ενώ ο Χανιώτης γεωπόνος Νίκος Μαριακάκης έγραψε κάτι που θυμίζει πολύ έναν άλλο πρωτεργάτη της ελευθερίας, τον Ρήγα Φεραίο-Βελεστινλή: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».

Το σκοπευτήριο της Καισαριανής μεταβλήθηκε από εκείνη την Πρωτομαγιά του ’44 σε μνημείο θυσίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό ήταν το ήθος των κομμουνιστών “εθνοπροδοτών” και αυτή είναι η παρακαταθήκη τους στον τόπο, έναντι αυτής των “υπερπατριωτών” αντιπάλων τους, που δεν δίστασαν να ντυθούν με γερμανική στολή (και λίγο αργότερα με αγγλική και αμερικανική) και να αιματοκυλίσουν τους συντοπίτες τους.

The post Ματωμένη επέτειος – Η εκτέλεση των «200» στην Καισαριανή appeared first on Paraskhnio.gr.