Μνήμη ναζιστικής βαρβαρότητας στην Ελλάδα

22:23 27/1/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ

Το άρθρο που δημοσιεύουμε σήμερα, ημέρα Μνήμης για το φοβερό ολοκαύτωμα φέρει την υπογραφή του Ιάκωβου Φριζή. Είναι γιος ενός Συνταγματάρχη που είχε την τιμή να είναι ο πρώτος Έλληνας ανώτερος αξιωματικός που σκοτώθηκε το 1940.

Ο Συνταγματάρχης σκοτώθηκε ηρωικά στις 5 Φεβρουαρίου καβάλα στο άλογό του κοντά στην Πρεμετή και ενώ οδηγούσε τη μονάδα του μαζί με τις άλλες ελληνικές μονάδες άλλων αξιωματικών μας στην εποποιία.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μας

καθώς την 1 Νοεμβρίου του 1940 είχε την τιμή να είναι ο πρώτος έφεδρος αξιωματικός που έπεφτε για την πατρίδα στην “Τσούκα” ο Λευτέρης Ντάσκας, της δικής μας οικογένειας.

Σημειώνουμε ότι φέτος η ημέρα μνήμης συμπίπτει με την προβολή ενός εξαιρετικού ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ το οποίο αποκαλύπτει ότι και στην Ελλάδα έζησε μια “Άννα Φρανκ”. Μια μικρή ελληνίδα, εβραία στο θρήσκευμα που κράτησε, όπως η Ολλανδέζα Άννα Φρανκ ημερολόγιο για να θυμίζει τα τέρατα του ναζισμού.

Στην Ελλάδα πριν το Ολοκαύτωμα ζούσαν 78.000 Έλληνες με εβραϊκό θρήσκευμα και οδηγήθηκαν στα κρεματόρια 68.000. Ανάμεσα τους 13.000 παιδιά και η ταινία “Η εκλογή της Σόφι” με τη Μέριλ Στριπ δίνει με δραματικό τρόπο “πληροφορίες” για την μεταχείριση γυναικών και παιδιών.

Η ταινία του Βασίλη Λουλέ θα προβάλλεται από τις 7 Φλεβάρη και για δυο εβδομάδες στην Ταινιοθήκη και έχει ήδη αποσπάσει 8 βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ.

Το άρθρο του κ. Φριζή που μας τιμά χρόνια με την αρθρογραφία του στην εφημερίδα το “ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ”:

27.1.1945 – 27.1.2013

68 χρόνια από το Ολοκαύτωμα

Η Ιστορία διδάσκει;

Του Ιάκωβου Φριζή

«Ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως τα τέκνα της κοινής μητρός Ελλάδος εμφανίζονται αδιαρρήκτως ηνωμένα και μέλη ισότιμα του εθνικού οργανισμού, ασχέτως πάσης διαφοράς, θρησκευτικής ή δογματικής»

Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός

23 Μαρτίου 1943

Μετά το τέλος μιας εκδήλωσης, συναντώ κάποιους γνωστούς, μιλάμε για το θέμα που ακούσαμε, για το μεγάλο γερμανικό έγκλημα, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης. Ένας συνομιλητής μας είπε κάτι που πρώτη φορά το άκουγα: «Οι χρονολογίες που έχουμε, θα πρέπει όλες να σβηστούν και ν’ αρχίσουμε από το ΕΝΑ, με βασικό γνώμονα το Ολοκαύτωμα. Δηλαδή σήμερα να μην έχουμε 2013 μ.Χ., αλλά 68 μετά το Ολοκαύτωμα». Αν θυμάμαι καλά την σκέψη – πρόταση την έκανε ένας συνομιλητής μου που άκουγε στο όνομα Αποστολίδης.

Οι σελίδες των σφαγών του περασμένου αιώνα είναι πολλές. Αλλά αυτές του Ολοκαυτώματος είναι φρικιαστικές σε αγριότητα, βαρβαρότητα, ταπείνωση ακόμη και επιστημονική εξόντωση έξι και πλέον εκατομμυρίων Εβραίων, από τους «πολιτισμένους Γερμανούς».

Οι Εβραίοι της Ευρώπης υπέστησαν στα γερμανικά στρατόπεδα, ένα θάνατο βάναυσα μαρτυρικό, με αφάνταστη μοχθηρία και αφάνταστα ανατριχιαστικές μεθόδους από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εδώ πρέπει να τονιστεί με έμφαση ότι στα εκατομμύρια των αθώων θυμάτων, ήταν και 1.500.000 παιδιά, ναι, παιδιά από ηλικίας ημερών μέχρι 10 ετών. Χάθηκαν μωρά, κτυπημένα στο κεφάλι με μια πέτρα. Χάθηκαν παιδιά, με την αγωνία του θανάτου μέσα στους θαλάμους αερίων. Έχουν, απίστευτες ιστορίες βασανισμού καταγραφεί από ανθρώπους, που γύρισαν από τη γερμανική κόλαση. Αυτές τις απίστευτες αγριότητες κατά αθώων ανυπεράσπιστων ανθρώπων, δεν ήταν διαταγές από τον αρχιτέκτονα του κακού Αδόλφο Χίτλερ, αλλά προήρχοντο από πρόθυμους απλούς εκτελεστές Γερμανούς – Το Ολοκαύτωμα – Σόα= καταστροφή κατά την εβραϊκή αποτύπωση – ήταν σε γενικές γραμμές, εφαρμόσιμο, όχι από μια κλίκα ανθρώπων, αλλά από την πλειοψηφία του γερμανικού λαού.

Εκείνο που κάνει σοβαρή εντύπωση, είναι η εξόντωση, η τεράστια εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων που ανέρχεται κατά μέσον όρο σε ποσοστό 86% του συνολικού αριθμού των Εβραίων της Ελλάδας. Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση κάνει η απώλεια των Εβραίων της Θεσσαλονίκης που έφθασε σε ποσοστό 96%, ένα ποσοστό που δεν είχε άλλη πόλη της Ευρώπης. Και εδώ, ένας νηφάλιος παρατηρητής που γνωρίζει καλά τις σοβαρές προσπάθειες που κατέβαλε η Εκκλησία της Ελλάδος και όχι μόνον, για τη σωτηρία των Ελληνοεβραίων, τίθεται αναγκαστικά το ερώτημα: τι έφταιξε και χάθηκαν τόσοι Εβραίοι στην Ελλάδα; Είναι δύσκολο να μην αναφέρουμε τις προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γενναδίου, του Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγορίου, του Μητροπολίτη Ιωακείμ του Βόλου, του Αρχηγού της Αστυνομίας Άγγελου Έβερτ και πολλών ανθρώπων των γραμμάτων, της τέχνης, αλλά και τους απλούς Έλληνες Χριστιανούς, που βοήθησαν όσο ήταν δυνατόν να σώσουν Έλληνες Εβραίους, από τα αρπαχτικά νύχια του Γερμανοναζιστικού τέρατος.

Θα ήταν μεγάλη ιστορική παράλειψη αν δεν ανέφερα τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο και τον Δήμαρχο Λουκά Καρρέρ που με την ηρωική στάση του απέναντι στον γερμανό κατακτητή, έσωσαν και τους 257 Εβραίους του νησιού. Μπροστά στον Γερμανό φρούραρχο, ο Μητροπολίτης Ζακύνθου, Χρυσόστομος, βροντοφώναξε: «Αν εκτελεσθεί η εκτόπιση των Εβραίων του νησιού μας, θα πάω με τους Εβραίους και θα μοιρασθώ τη μοίρα τους». Κι όταν ο Γερμανός φρούραρχος πήγε στο Δημαρχείο να παραλάβει το έγγραφο με τα ονόματα όλων των Εβραίων της Ζακύνθου, ο Δήμαρχος Καρρέρ έδωσε το έγγραφο στον Γερμανό κατακτητή κι εκείνος μόλις το άνοιξε είδε πως ήταν γραμμένα μέσα μόνο δύο ονόματα, του Μητροπολίτη και του Δημάρχου. Έτσι σώθηκαν όλοι οι Εβραίοι της Ζακύνθου.

Θα αναφέρω ακόμη μια τραγική περίπτωση από την Κέρκυρα όπου από τους 2000 Εβραίους, σώθηκαν μόνο 170. Ο σοφολογιώτατος Ραββίνος της Κέρκυρας, υποχρεούτο να στέκεται όρθιος στην είσοδο μιας αίθουσας λουτρού, όπου ο Γερμανός Διοικητής έπαιρνε το καθημερινό του μπάνιο. Έπρεπε ακόμη να κρατά με σεβασμό στο χέρι του την πίπα και τα παπούτσια του σατράπη και να του τα προσφέρει όταν θα τελείωνε η μεγαλόπρεπη τουαλέτα του. Τέτοιους εξευτελισμούς είχαν Γερμανοναζί. Όμως και τότε ο Δήμαρχος Κερκύρας, δεν ήταν καλύτερος του γερμανού διοικητή. Όταν εκτοπίστηκαν οι Εβραίοι του νησιού στο Άουσβιτς, δήλωσε με χαρά: «Οι μεγάλοι μας φίλοι, οι Γερμανοί, ξεκαθάρισαν το νησί μας από την εβραϊκή πλεμπαγιά» (από το βιβλίο “In Memoriam”)

Εδώ θα μεταφέρω τα σοφά λόγια του πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και νυν Ακαδημαϊκού κ. Μιχάλη Σταθόπουλου από μια ομιλία για το Ολοκαύτωμα: «Η γενοκτονία σε βάρος των Εβραίων δεν ανέκυψε τυχαία στη ναζιστική Γερμανία. Συχνά οι διώξεις αρχίζουν ηπιότερα, με ύβρεις και στέρηση δικαιωμάτων και, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν γίνονται αγριότερες. Το Ολοκαύτωμα ήταν το φοβερό και αποτρόπαιο αποκορύφωμα μιας μακράς εξέλιξης, την οποίαν ευνόησαν το μίσος και οι προκαταλήψεις. Δίπλα στους πραγματικούς Χριστιανούς, που ενστερνίζονται την πεμπτουσία της Χριστιανικής διδασκαλίας και δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους προς τον πλησίον, υπήρξαν και εκείνοι οι Χριστιανοί, άτομα ή οργανισμοί, που φέρονται αντιχριστιανικά. Αντί να υπηρετούν με συνέπεια την αποστολή τους, που είναι το κήρυγμα της αγάπης και της αλληλεγγύης, ενστάλαζαν το δηλητήριο του μίσος στην ψυχή των οπαδών τους. τα ρατσιστικά και αντισημιτικά μηνύματα εκπέμπονται με διάρκεια και με ένταση, συχνά αποδιδόμενα και σε θεωρούμενα ιερά κείμενα. Η Διεθνής Κοινότητα, εκτός από μεμονωμένες εξαιρέσεις, έκλεινε τα μάτια. Έκανε ότι δεν άκουγε τις κραυγές των διωκομένων. Και όταν αργότερα γέμιζαν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, πλην λίγων εξαιρέσεων, πάλι σιωπούσε».

Και το ερώτημα έρχεται σήμερα αμείλικτο: Γιατί αυτή η σιωπή της Ευρώπης, απέναντι στο τεράστιο έγκλημα; Τα χρόνια πέρασαν, οι μνήμες ξεθώριασαν, η αναβίωση του ναζισμού έκανε πάλι την εμφάνισή του. βρισκόμαστε σε μια αίθουσα κινηματογράφου των Αθηνών, το 1978. Προβάλλεται η ταινία «Χίτλερ, μια καριέρα» και ακούμε τον ενθουσιασμό θριάμβου από τους θεατές. Διαβάζω στις εφημερίδες της εποχής: «Είναι δυνατόν έπειτα από τα εκατομμύρια των αθώων θυμάτων να υπάρχουν κάποιοι παρανοϊκοί που να βρίσκουν έστω και την ελάχιστη δικαίωση στον Χιτλερισμό: είναι δυνατόν;» (Βραδυνή 21-2-1978).

«Νεαροί που παρακολουθούσαν ναζιστική ταινία ξέσπασαν πολλές φορές σε χειροκροτήματα και ζητωκραύγασαν «Χάιλ Χίτλερ». Δεν δικαιολογούμε το γεγονός αλλά το ερμηνεύουμε: Ποιος πήρε αυτά τα παιδιά από το χέρι να τους δείξει τους ανθρωπολάκκους του Μπούγχερβαλντ και τους φούρνους του Άουσβιτς; Ποιος τους μίλησε ποτέ για τη φρίκη του Νταχάου και την κόλαση Στάλλανγκ, το σχολείο; =το ραδιόφωνο; το βιβλίο τους; Κανείς!» (Ελευθεροτυπία 25/2/1978).

Αυτά, πριν 30 και πλέον χρόνια. Σιγά – σιγά παρουσιάστηκαν σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά κυρίως στην Ευρώπη και δυστυχώς και στην πατρίδα μας, οι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Βλέπεις συχνά συνθήματα στους τοίχους γραμμένα, κατά των Εβραίων, γίνονται βεβηλώσεις συναγωγών και μνημείων Ολοκαυτώματος, διαβάζουμε κείμενα σε εφημερίδες και βιβλία με περιεχόμενο αντισημιτικό ή αντισιωνιστικό, με άλλα λόγια έχουμε μια αναβίωση του ναζισμού. Κι αυτό γιατί η ιδεολογία του ναζισμού, βασίστηκε κυριολεκτικά κατά των Εβραίων. Γύρω από τα εγκλήματα που έγιναν κατά το Ολοκαύτωμα, έχουν γραφεί χιλιάδες βιβλία, χιλιάδες άρθρα, διαλέξεις, αναλύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως παρά την τεράστια ενημέρωση των πολιτών, το μίσος εξακολουθεί να υπάρχει και δυστυχώς να αυξάνει, κατά των Εβραίων. Η Ιστορία δεν δίδαξε; Από τα γεγονότα, το συμπέρασμα είναι βαθύτατα απογοητευτικό! Ο κόσμος λησμόνησε, και μπορεί να πει κανείς ακόμη ότι συγχώρεσε τους εγκληματίες ναζί. Φυσικά υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος, που ούτε λησμόνησε, ούτε συγχώρεσε τα εγκλήματα, μόνο που ο κόσμος αυτός, καίτοι είναι η πλειοψηφία, δεν ακούγεται. Κι αυτό γιατί πάντα το κακό ακούγεται περισσότερο από το καλό. Η φρικαλέα σιγή του καλού, μόνο καλό δεν κάνει, αλλά είναι η αιτία της έξαρσης του κακού. Το μίσος αποτελεί το σημαντικότερο στοιχείο κάθε συμφοράς, που έχει να παρουσιάσει η ανθρώπινη ιστορία. Και δυστυχώς αυτό το μίσος που έφερε το Ολοκαύτωμα, εξαπλούται στις μέρες μας, εκτός από την ακροδεξιά και στην ακροαριστερά. Ο αντισημιτισμός, δεν είναι ρατσισμός, ούτε φασισμός, ούτε νεοναζισμός, είναι όλα μαζί ενωμένα, είναι το κράμα του απόλυτου μίσους. Κάθε αντισημιτική εκστρατεία, ευδοκιμεί σε πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε παγκόσμια κλίμακα και μάλιστα πολλές φορές, υπό το κάλυμμα της μάχης κατά το σιωνισμού. Ο ακραίος εγκληματικός αντισημιτισμός των ναζί, σήμερα συνταυτίζεται με τον λειτουργικό ρατσισμό και με κάθε μορφή φασισμού νεοναζισμού και γενικά κάθε μορφής ξενοφοβίας και εξτρεμισμού.

Πάντα σε κάθε γραφτό, σε κάθε αναφορά, σε κάθε ομιλία για το Ολοκαύτωμα, σχεδόν όλοι τελειώνουν με την ευχή «Αιωνία η μνήμη των αδικοχαμένων». Σήμερα θα κλείσω αυτή μου την επισκόπηση μ’ αυτές τις λέξεις: Ας προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ οι άνθρωποι, όπου γης, να φτιάξουμε μια ζωή, μακρυά από πολέμους και δάκρυα πόνων, μακριά από φυλετικές θεωρίες και οποιεσδήποτε διακρίσεις, να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου ο σεβασμός των δικαιωμάτων του ανθρώπου, να είναι ο μόνιμος γνώμονας που θα ρυθμίζει όλες του τις εκδηλώσεις. Ευχή, η ανθρωποθυσία των Εβραίων του περασμένου αιώνα, να μην επαναληφθεί σε κανένα λαό, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, καταγωγή εις τους αιώνες. Πάνω απ’ όλα να δούμε τον άνθρωπο, χωρίς μίση και προκαταλήψεις, αυτό είναι το δίδαγμα του Ολοκαυτώματος. Θα το ενστερνιστούν οι άνθρωποι; Αμφιβάλλω…

Όσο η εβραιοφοβία υπάρχει και συντηρείται, οι δρόμοι του μίσους δεν θα κλείσουν ποτέ. Όταν υπάρχουν οι στιγματισμοί και οι διακρίσεις, από άνθρωπο προς άνθρωπο, η κοινωνική ειρήνη δεν θα έλθει ποτέ. Και η Ιστορία του Ολοκαυτώματος δεν δίδαξε τίποτα σ’ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.