Ο φαύλος κύκλος της βίας

16:09 29/4/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

«Πέθανε το ένα μου παιδί, ας πεθάνει και το άλλο γιατί ο Θεός είναι ένας και αυτός είναι ο Αλλάχ». Με αυτη την χωρίς υπερβολή ακλόνητη πεποίθηση-πίστη απάντησε η μητέρα των δυο Τσετσένων που αιματοκύλησαν τη Βοστώνη.
Στην αρχή είχε δηλώσει και άγνοια και πεποίθηση ότι τα παιδιά της δεν εμπλέκονται πουθενά και απλώς σπουδάζουν στις ΗΠΑ, όπου είχαν –δήθεν- προσαρμοστεί στο δυτικό τρόπο ζωής .Στην πραγματικότητα είχε προσαρμοστεί στο δικό τους τρόπο η Αμερικανίδα συζυγος, ήδη χήρα, του Ταμερλάν.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (αρχική

άρνηση – διάψευση και ύστερα θρησκευτικός ζήλος) είχε εμφανιστεί ο πατέρας του Μωχάμεντ Ατα, του επικεφαλής της ομάδας που σκόρπισε θάνατο την 11η Σεπτεμβρίου 2001.
Στη Δύση το πρόβλημα είναι σύνθετο. Από τη μία η πολιτική που ακολουθεί σε αραβικές χώρες ενισχύει τον εξτρεμισμό, από την άλλη έχει βεβαιότητα ότι ο εξτρεμισμός δεν θα έφτανε σε αυτά τα αιματηρά επίπεδα, αν οι εξτρεμιστές δεν γίνονταν εκόντες-άκοντες «όργανα» άλλων ανταγωνιστικών δυνάμεων-κρατών…
Παράλληλα, η τραγωδία της Βοστώνης ανέδειξε μια νέα πραγματικότητα. Με εξαίρεση την υπόθεση Μακβέη το ’95, που είχε άλλα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, μέχρι σήμερα όλες οι βομβιστικές επιθέσεις, με αποκορύφωμα την 11η Σεπτεμβρίου, γίνονταν από ομάδες που καθοδηγούνταν από το εξωτερικό. Ομως, οι δυο τρομοκράτες του μαραθωνίου οργάνωσαν το χτύπημα από μέσα. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που θα υποχρεώσει τις υπηρεσίες ασφαλείας να αναθεωρήσουν τα σχέδιά τους.
Τι θα σημάνει αυτό σε πολιτικό επίπεδο για τον Ομπάμα; Σίγουρα, σε πρώτη φάση σύγκρουση με το κατεστημένο που κυριαρχεί στο κογκρέσο, στο FBI, στη CIA και σε τοπικούς συλλόγους, το οποίο υποστηρίζει την επαναφορά της θανατικής ποινής και τον περιορισμό της μετανάστευσης.

Αλλαγή πλεύσης;
Στην παρούσα φάση, η ηγεσία Ομπάμα βρίσκεται στη δυσκολότερη θέση από την αρχή της θητείας της. Πρώτα από όλα χάνει έδαφος στη μάχη εναντίον των φωνών –ακραίων και μη– που έλεγαν ότι τα μέτρα ασφαλείας Μπους είχαν χαλαρώσει επικίνδυνα από το 2009. Δεύτερον, ίσως υποχωρήσει περισσότερο στις πιέσεις της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Οπλων (NRA), η οποία ζητά πλήρη ελευθερία στην οπλοκατοχή για όπλα κάθε τύπου. Επίσης, αναμένεται να συγκρουστεί ξανά με τις πολιτείες όπως η Αριζόνα, στις οποίες οι τοπικές ελίτ ζητούσαν την ανακοπή των μεταναστευτικών ρευμάτων. Παράλληλα, το γεγονός ότι οι δυο τρομοκράτες ήταν από την Τσετσενία, αυτό αποτελεί βάλσαμο για την ηγεσία Πούτιν, η οποία σηκώνοντας το δάχτυλο στον κρόταφο θα πει προς τον Λευκό Οίκο «εγώ στα ’λεγα». Το ποια θα είναι η πολιτική Ομπάμα στα θέματα ασφαλείας δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια εξαιτίας του πασιφιστικού χαρακτήρα που έχει δείξει μέχρι σήμερα. Ωστόσο, θα πρέπει να περιμένουμε κάποιες ανακοινώσεις για ριζικές αλλαγές στην ασφάλεια, όπως αυτές που ανακοίνωσε πρόσφατα για την παρακολούθηση εγκληματιών μέσω του Διαδικτύου. Βέβαιο είναι ότι ο Ομπάμα βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες τις οποίες για να περάσει ίσως αναγκαστεί να έρθει σε μερική ρήξη με την ίδια του την πολιτική φιλοσοφία.

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
«Τσάβες ζεις, εσύ μας οδηγείς»

Η νίκη του Νικόλας Μαντούρο στη Βενεζουέλα οφείλεται στο γεγονός ότι εκμεταλλεύτηκε τον θάνατο του Τσάβες: ο πρώην ηγέτης «μετενσαρκώθηκε» στο πρόσωπο του νέου προέδρου. Η συναισθηματική φόρτιση επηρέασε καταλυτικά το εκλογικό αποτέλεσμα και η αντιπολίτευση, που διαμαρτύρεται για νοθεία, το γνώριζε καλά.
Οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων είχαν γεμίσει με αφίσες του Τσάβες που ήταν περισσότερες από του Μαντούρο. Με κάποια δόση συνωμοσιολογίας, πολλοί οπαδοί του εκλιπόντος θεοποίησαν τη μορφή του, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι που μίλησαν για «καρκίνο εξ αποστάσεως», εννοώντας αμερικανικό δάκτυλο.
Οποια και να είναι η αλήθεια, το σίγουρο είναι ότι ο νέος πρόεδρος καλείται να κάνει δυο πράγματα. Πρώτα από όλα να διατηρήσει την παρακαταθήκη του Τσάβες, δείχνοντας ωστόσο μεγαλύτερο ζήλο σε θέματα βιοτικού επιπέδου ενός μεγάλου και εντόνως διαμαρτυρόμενου μέρους του πληθυσμού.
Στην εξωτερική πολιτική δεν διαφαίνεται κάποια αλλαγή. Ο Μαντούρο πάντα ήταν θιασώτης της γραμμής Τσάβες. Ωστόσο, φαίνεται να θέλει να βγάλει πάνω από το κόμμα του τον χαρακτηρισμό του «καθεστώτος» για να δείξει ένα πιο «δημοκρατικό» πρόσωπο στην ευρύτερη λαϊκή μάζα. Το αν θα το κάνει δίνοντας περισσότερη συμμετοχή σε κοινωνικές δυνάμεις, ή καλώντας επιστημονικές αποστολές από τη Δύση, κανένας δεν ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι, πέρα από κάθε εκσυγχρονιστική διάθεση, ο ίδιος θα προσπαθήσει να κρατήσει το ηγετικό προφίλ που ταιριάζει στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της χώρας.