«Ο λαός είναι σαν μικρό παιδάκι που ποτέ δεν φταίει»

15:45 23/9/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Συνέντευξη στην ΕΥΗ ΚΟΛΙΟΥ, Φωτογραφίες: Ευαγγελία Σπηλιωτοπούλου

Ο Γκυ Ντεμπορ έγραφε στην «Κοινωνία του θεάματος» ότι το θέαμα είναι αντίθετο του διαλόγου και συγκροτείται εκ νέου μόνο όπου υπάρχει ανεξάρτητη αναπαράσταση. Αυτή η αποκρουστική «αδιαμφισβήτητη θετικότητα», που αποτέλεσε σημείο τριβής των μεταπολεμικών κινηματογραφιστών, είναι το στοιχείο που εκλείπει από τις ταινίες του Ρένου Χαραλαμπίδη, αλλά και από τη στάση ζωής του. Σκηνοθέτης κινηματογράφου, ηθοποιός,

παρουσιαστής, μουσικός και πλέον συμμέτοχος στην πολιτική σκηνή, ο Ρένος του κέντρου της Αθήνας σηματοδοτεί τη διαφορετικότητα με την προσέγγιση της ατόφιας πραγματικότητας, της αναπαράστασης της… πραγματικής παράστασης. Ήπιαμε μαζί του έναν καφέ στο Θησείο, μας μίλησε για την πολιτική, τον κινηματογράφο, τη θεωρητική δομή των ηρώων του και τα τρία κρίσιμα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει ο σύγχρονος Έλληνας, άρα και οι πρωταγωνιστικές μορφές των ταινιών του.

Έχετε δοκιμάσει τον εαυτό σας σε πολλούς ρόλους, όπως ηθοποιός, σκηνοθέτης…
Ενίοτε και μουσικός. Στην τελευταία μου ταινία, «Τα τέσσερα μαύρα κοστούμια», έγραψα τη μουσική.

…Παρουσιαστής και τώρα πολιτικός, υποψήφιος με τη ΝΔ…
Το «τώρα και πολιτικός» είναι λίγο λάθος. Πάντα με την πολιτική ήμουν αναμειγμένος, αλλά δεν είχα τοποθετηθεί.

Και δεν το γνώριζε ο κόσμος…
Όχι και δεν το έμαθε και τώρα. Δηλαδή, είχα την ατυχία. Ήταν τόσο σύντομη η προεκλογική εκστρατεία που δεν πρόλαβε να καταλάβει κανείς ότι είχα αρχίσει να ασχολούμαι με όλα αυτά. Δηλαδή, εντάξει, είχαν δει κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση, αλλά πάνω που άρχισαν να παίρνουν χαμπάρι τι συμβαίνει, τελείωσε ο χρόνος μου. Βέβαια, έγιναν και πολλά κωμικοτραγικά, όπου κάποιες ηλικιωμένες κυρίες αναζητούσαν στα εκλογικά κέντρα να ψηφίσουν τον «Θανάση Καλημέρη». Δηλαδή, με είχαν μπερδέψει και με ρόλους. Δεν είχα τον χρόνο να το επικοινωνήσω, αλλά στην πραγματικότητα πιο πολύ με ενδιέφερε να βοηθήσω τη ΝΔ και τον Αντώνη Σαμαρά στον αγώνα αυτόν παρά να μπω στη Βουλή.

Τι έχετε κερδίσει απ’ όλα αυτά; Σε ποιον ρόλο νιώθετε γεμάτος και ολοκληρωμένος;
Προσωπικά, πήρα ένα πολύ μεγάλο μάθημα. Ότι η μοίρα των λαών αλλά και η μοίρα του κάθε πολίτη ξεχωριστά βρίσκεται πραγματικά στα χέρια του καθενός από εμάς, γιατί συνειδητοποίησα ότι οι πολιτικοί δεν μπορούν μόνοι τους να αλλάξουν κάτι χωρίς τη βοήθεια του κόσμου. Εν κατακλείδι, η δημοκρατία λειτουργεί. Ο λαός δεν θέλει να το ακούσει αυτό, αρεσκόμενος στον καταγγελτικό λόγο κατά των πολιτικών. Είναι σαν ένα μικρό παιδάκι που για όλα ποτέ δεν φταίει αυτό. Προσφάτως, είδα «Το μεγάλο μας τσίρκο». Με ενόχλησε η στάση του συγγραφέα που ουδέποτε απέδιδε ευθύνες στον λαό. Για όλα έφταιγαν οι πολιτικοί ή οι ξένες δυνάμεις. Από την ανάμειξή μου με την πολιτική γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους που πραγματικά πονάνε για τον τόπο, θυσιάζονται γι’ αυτόν και κανείς δεν τους πιστεύει. Άσε που τους αποδίδουν προδοτικούς χαρακτηρισμούς. Από την άλλη, είδα και κάποιο κομμάτι των πολιτών που με απο