Όταν η Λαγκάρντ «συνάντησε» τον Τσίπρα

16:30 18/11/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Φυσικά, η Κριστίν Λαγκάρντ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν συνευρέθηκαν σε φιλολογικό τσάι με κοινές ιδεολογικές αναζητήσεις ή σε κάποια κοσμική εκδήλωση. Απλά συγκλίνουν σε μια καθαρά τεχνοκρατική ανάλυση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Κρίνουν ότι ένα τέτοιο μέγεθος δεν μπορεί να είναι διαχειρίσιμο. Η

δε ακολουθούμενη οικονομική πολιτική δυσχεραίνει επί τα χείρω την οικονομική θέση της Ελλάδος στο διεθνές περιβάλλον, αποσυνθέτει την κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό και δημιουργεί ανεξέλεγκτες εντάσεις με δυσοίωνες εκτιμήσεις για την πολιτική σταθερότητα σε μια χώρα που γεωστρατηγικά ανήκει σε μια λίαν εύφλεκτη περιοχή και σε περίοδο τεκτονικών αλλαγών.
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΝΤ εκτιμούσαν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος έπρεπε να υποστεί ένα γενναίο haircut –«κούρεμα»–, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο και να μπει η χώρα σε μια νέα τροχιά με εσωτερικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις, αναδιαρθρώσεις στην οικονομία και νέο πολιτικό προσανατολισμό. Επί τούτου, είναι γνωστές οι συστάσεις-προτροπές του Ντομινίκ Στρος Καν προς τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και οι δημόσιες αφηγήσεις του πρώην εκπροσώπου της χώρας στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη.
Γνωστή είναι επίσης η τεχνοκρατική εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους και σε μια περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή του υπολοίπου –moratorium–, σε συνδυασμό με την παροχή οικονομικής βοήθειας για αναπτυξιακούς στόχους. Είναι όντως εθνικά ποταπό αυτή η εθνοκεντρική πολιτική πρόταση να προβάλλεται μόνον από ένα πολιτικό κόμμα του 4,66% –τόσο είχε όταν την πρόβαλλε– και να απορρίπτεται από κυβερνώσες δυνάμεις. Πολλώ δε μάλλον, όταν η εν λόγω πρόταση ήταν εφηρμοσμένη πολιτική το 1953 από μια ερειπωμένη από δύο πόλεμους Ελλάδα προς τη Γερμανία –που προκάλεσε τους πολέμους– συν τις εθνικές περιπέτειες των βαλκανικών, της μικρασιατικής καταστροφής κι ενός εμφυλίου.
Η πολιτική πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για έξοδο από την κρίση, εκτός από τεχνοκρατικά εφικτή και ενδεδειγμένη, βρίσκει ανταπόκριση από ολοένα και περισσότερους πολιτικούς ηγέτες, κόμματα, κυβερνήσεις, ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς. Η δε κοινωνία κατανοεί και προσχωρεί στην εν λόγω πολιτική πρόταση, ανεξάρτητα από την όποια ιδεολογική διαφοροποίηση. Από την άλλη πλευρά, η εμμονή στην αδιέξοδη, αντιλαϊκή και αναποτελεσματική πολιτική μόνον κοινωνικά ναυάγια δημιουργεί, ενώ γεννά και υποψίες για το ποια άνομα και αντεθνικά συμφέροντα υπηρετούνται στα δαιδαλώδη και σκοτεινά παρασκήνια…Tweet