«Θύμα… ατυχήματος της πολιτικής εργασίας» ο Ολάντ

12:58 7/5/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

«Οι σημερινές κυβερνήσεις δεν χαίρουν μεγάλης δημοτικότητας λόγω των μέτρων που είναι αναγκασμένες να παίρνουν για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Πολύ γρήγορα, οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται ότι οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις δεν τηρούνται. Ο Φρανσουά Ολάντ δεν μπορούσε να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα. Άφησε να εννοηθεί ότι μόλις αναλάμβανε την εξουσία θα ακολουθούσε την αριστερή πολιτική που είχε αναγγείλει. Δεν είναι αλήθεια, όμως. Ο Γάλλος πρόεδρος είναι θύμα ενός ατυχήματος της πολιτικής εργασίας».

Τα παραπάνω δηλώνει στην εφημερίδα Λε Φιγκαρό ο γνωστός αρθρογράφος

της Κοριέρε ντέλα Σέρα Σέρτζιο Ρομάνο, σχολιάζοντας τη συμπλήρωση ενός έτους του Φρανσουά Ολάντ στη γαλλική προεδρία. Αναφερόμενος στο γαλλογερμανικό ζευγάρι, το χαρακτηρίζει εύθραυστο και ταυτοχρόνως σταθερό: οι δύο χώρες έχουν ανάγκη η μία την άλλη. Η γαλλογερμανική συμμαχία είναι ένας από τους θεμέλιους λίθους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως σε όλα τα ζευγάρια σε εποχές ανατροπής των ισορροπιών ξεσπούν συγκρούσεις. Η Γαλλία προβάλλει την πολιτική της ανωτερότητα και η Γερμανία την οικονομική της υπεροχή. Η τελευταία είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που ενισχύθηκε με το ευρώ, ιδιαίτερα σε σχέση με τη δεκαετία του ’80, όταν δεν ήταν ακόμη ενοποιημένη. Αυτό αυξάνει την ανισορροπία ανάμεσα στις δύο χώρες. Το ζευγάρι θα επιβιώσει, όμως, όπως συμβαίνει με όλους τους χρήσιμους γάμους.

Ο Ολάντ κατόρθωσε να κάνει τους πάντες να υποστηρίξουν τη στρατηγική του, απαντά ο Ρομάνο. «Δεν είχε όμως τέτοια τύχη και δεν βρήκε στις χώρες της νότιας Ευρώπης τις αναγκαίες πολιτικές συνθήκες. Στην αρχή της θητείας του, η Ιταλία έδειξε ενδιαφέρον για αυτή τη γραμμή και οι δύο χώρες συνεργάστηκαν στενά. Όταν όμως ο Μάριο Μόντι αποδυναμώθηκε και ενεπλάκη στην προεκλογική εκστρατεία, η Γαλλία έχασε τον συνομιλητή της στην Ιταλία. Πιστεύω πάντως ότι η Γερμανία έχει αντιληφθεί την ανάγκη να χαλαρώσει η λιτότητα και δείχνει μεγαλύτερη ευελιξία. Θα πρέπει βέβαια να περιμένουμε τα αποτελέσματα των ερχόμενων εκλογών για να καταλάβουμε τις αλλαγές που θα γίνουν. Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία αρχίζει να εξοικειώνεται με την ιδέα της συνδιαχείρισης του χρέους».

Πολύ αυστηρός με τον Ολάντ είναι και ο διευθυντής της ισπανικής Ελ Μούντο Πέδρο Ραμίρες. Κατά την άποψή του, τόσο ο γάλλος πρόεδρος όσο και ο ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι είναι αδύναμοι ηγέτες. Το κοινό τους σημείο είναι η έλλειψη πολιτικού θάρρους για να αντιμετωπίσουν το κατεστημένο και το στάτους κβο. Και αυτό ισχύει τόσο στις εξωτερικές σχέσεις, ιδιαίτερα απέναντι στην Άνγκελα Μέρκελ, όσο και στο εσωτερικό μέτωπο, απέναντι στους μηχανισμούς των κομμάτων. «Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση η νοσταλγία για τον Σαρκοζί», λέει ο ισπανός δημοσιογράφος στη Φιγκαρό. «Δεν βρισκόμαστε σε μια εποχή που η ήπια εξουσία μπορεί να φέρει αποτελέσματα».

Γιατί η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα κοινό μέτωπο στους κόλπους της ΕΕ;

«Οι Ιταλοί πέρασαν μια πολιτική κρίση και κανείς δεν ξέρει πόσο σταθερή θα αποδειχθεί η κυβέρνηση Λέττα», απαντά ο Πέδρο Ραμίρες. «Ο Ολάντ και ο Ραχόι αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν ευθέως τα προβλήματα. Αποτέλεσμα: η Μέρκελ έχει μια ηγεμονική θέση στην Ευρώπη. Η ανάγκη ενός άξονα Μαδρίτης-Παρισιού-Ρώμης είναι όμως προφανής: αυτές οι τρεις μεγάλες οικονομίες της ευρωζώνης πρέπει να αναγκάσουν το Βερολίνο να σεβαστεί τις δεσμεύσεις του. Και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την τραπεζική ένωση, την ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων, που θα δημιουργήσει ένα σύστημα εμπιστοσύνης και θα επιτρέψει την οριστική επίλυση της κρίσης. Η Γερμανία δεν είναι βέβαια υπεύθυνη για όλα τα προβλήματα της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Οι χώρες αυτές πρέπει να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να ξαναδώσουν στους πολίτες την εμπιστοσύνη στην πολιτική και τη δημοκρατία».