Το «αντίο» του Κολλάτου στην Μαριέτα Ριάλδη

15:08 9/12/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Φανερά συγκινημένος, μίλησε για την απώλεια της καλλιτέχνιδος

Έφυγε από τη ζωή η Μαριέτα Ριάλδη, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου. Ο κόσμος των τεχνών θρηνεί μια πολύ μεγάλη απώλεια, μιας γυναίκας που άφησε πίσω της μια λαμπρή καριέρα, παραμένοντας χαμηλών τόνων και συγκροτημένη, μέχρι το τέλος.

Πολύ στενός φίλος και συνεργάτης της, ο Δημήτρης Κολλάτος, γράφει το δικό του αντίο στην αγαπημένη του Μαριέτα…

Αυτά ήταν τα λόγια που ανέβασε ο Δημήτρης Κολλάτος, στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:

«Πέθανε

η Μαριέτα Ριάλδη.

Είχαμε κανονίσει να πάμε την Πέμπτη στο θέατρο, να δούμε την μαθήτριά της, την Πολύνα Γκιωνάκη, στη “Γαβριέλλα”. Θα πέρναγα να την πάρω μπροστά από τον κινηματογράφο “Έμπασσυ”. Δεν ήταν εκεί, δεν απάντησε στο τηλέφωνο.

Η Μαριέτα είχε φύγει από τη ζωή, μόνη της, σε ένα άδειο σπίτι. Είχαν μετακομίσει, όταν ακόμα ζούσε, όλα τα έπιπλα. Θα πήγαινε να μείνει σε ένα πιό μικρό, που δεν έιχε βρει και που, δεν ξέρω γιατί, δεν πίστεψα ποτέ ότι θα βρει.

Η εικόνα του άδειου σπιτιού, με την κουρασμένη Μαριέτα, αδυνατισμένη και καταβεβλημένη από το ζάκχαρο, που αρνιόταν να το πολεμήσει, ήταν τρομερή.

Προσπαθώ να την θυμάμαι τα χρόνια της Πειραματικής Σκηνής. Ήταν όμορφη, δυνατή, με ταλέντο και έμπνευση.

Πρωταγωνιστούσε σε όλα τα μονόπρακτα που είχαμε ανεβάσει, το Σάββατο 30 Μαΐου, του ’59. Ήταν εντυπωσιακή. Το ’60, ένα χρόνο μετά, κάναμε ένα μικρό θαύμα, στο θέατρο Αθηνών. Ανεβάσαμε την “Φαλακρή Τραγουδίστρια”.

Μετά το “Τέλος του Παιχνιδιού”, του Μπέκετ, και τελειώσαμε το πρωτοποριακό θέατρο, με το “Δωμάτιο” του Πίντερ. Οι θεατές ουρλιάζανε, και απαιτούσαν να σταματήσει η παράσταση. Στο “Δωμάτιο” του Πίντερ, ομόφωνα οι κριτικές, ήταν αρνητικές.

Δεν ήταν συγγραφέας, δεν είχαμε το δικαίωμα να τον ανεβάσουμε, γράφανε. Η Μαριέτα κι εγώ γελούσαμε. Μετά ανεβάσαμε την “Ιφιγένεια εν Ταύροις”, σε ένα υπόγειο δωμάτιο 5×5. Το πρώτο θέατρο “Τσέπης” στην Ελλάδα.

Για αυτήν την παράσταση, είχε γράψει έναν ύμνο επιφυλλίδα στο “Βήμα”, ο Άγγελος Τερζάκης.

Όταν εγώ έφυγα στο Παρίσι, η Μαριέτα συνέχισε μόνη της. Άνοιξε δρόμους, τόλμησε. Στη διάρκεια της Χούντας, στο προσκυνημένο Θέατρο, η πολύ νέα Μαριετούλα, συνέχισε να προκαλεί. Δεν φοβήθηκε.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε. Αγαπούσε τη ζωή. Ετοίμαζε να γράψει για το Θέατρο που έζησε. Ίσως κάποιες σελίδες να υπάρχουν στα πράγματά της, ελπίζω να μην πεταχτούν, για τα χρόνια του θεάτρου της. Η Μαριέτα ήταν σπάνια, γιατί παρ’ όλες τις επιτυχίες που είχε, κράτησε με συνέπεια τις αποστάσεις της από το «επίσημο» Θέατρο.

Δεν έπρεπε να σταματήσει να κάνει θέατρο. Ήταν από τους ανθρώπους που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό. Τί σημασία έχουν όλα αυτά που γράφω…; Μου λείπει, θα μου λείπει. Με τη Μαριέτα, συνεχίζεται ο αργός θάνατος μίας θεατρικής Ελλάδας, που υπήρξε, αλλά δεν υπάρχει πιά.

Μαριετούλα μου, θα σε κρατήσω ζωντανή μέσα μου, όσο ζω.

Υ.Γ.: Δημοσιεύω δύο φωτογραφίες. Μία από τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ιουνέσκο. Δίπλα στη Μαριέτα, ο Μάκης Καβουριάρης. Άφησε το θέατρο, έγινε καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου PARIS 8.

Βλεπόμαστε πάντα. Η δεύτερη φωτογραφία, πολύ σπάνια, από τις πρόβες του έργου του Σαρτρ, «Νεκροί χωρίς Μνήμα». Μαζί της ο Φάνης Σχοινάς και δύο ηθοποιοί, που έχασα μέσ’ τα χρόνια.

Ο Γιώργος Μανταρόπουλος, ο Γιώργος Σαλπιγγίδης. Στο υπόγειο της Στρουρνάρη, στο «Θέατρο Τσέπης».

The post Το «αντίο» του Κολλάτου στην Μαριέτα Ριάλδη appeared first on Paraskhnio.gr.