Το plan B του απομονωτισμού

17:00 16/6/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Είναι πολύ πιθανό οι αυριανές κάλπες να είναι η τελευταία ευκαιρία πριν από την κατάρρευση. Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, όπως το Reuters ή το αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο CNN, μεταδίδουν για την Ελλάδα κλίμα ανάλογο με εκείνο προ της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, το 1974, όταν από τη συχνότητα της κρατικής ραδιοφωνίας

μεταδίδονταν εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια, ενώ ο κόσμος άδειαζε τα μπακάλικα και τα πρατήρια καυσίμων.
Πόσο πολύ απέχουμε ή πόσο κοντά βρισκόμαστε στην επανάληψη ενός τέτοιου σκηνικού; Με δεδομένο ότι η Ιστορία δεν διαβάζεται προς τα πίσω και όταν επαναλαμβάνεται καταντά φάρσα, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε κάπου στη μέση και να το κρατήσουμε καλά αυτό, ότι η Ιστορία κάνει κύκλους. Καταστροφή και συντέλεια μπορεί να επέλθει μόνον από τον Δημιουργό του Σύμπαντος Κόσμου, κατά τας Γραφάς.
Το γράφω αυτό γιατί τα κινδυνολογικά σενάρια δίνουν και παίρνουν. Αν βγούμε από το μνημόνιο ή από το ευρώ, θα δοκιμαστούμε σκληρά, για χρόνια. Αν καταγγείλουμε τη σύμβαση, το μόνο που θα επιτύχουμε είναι την εξ υπαρχής ακύρωσή της, δηλαδή θα αναγκαστούμε να επιστρέψουμε πίσω όσα πήραμε. Αν πάλι μείνουμε στο μνημόνιο, ορισμένα από τα μέτρα που προβλέπονται αναγκαστικά θα μας επιβαρύνουν.
Το δίλημμα, λοιπόν, είναι ευρώ ή δραχμή, μνημόνιο ή μονομερής καταγγελία; Όχι. Σε αυτές τις εκλογές συγκρούεται η λογική με τον παραλογισμό. Συγκρούονται α) η πρόταση για τον «αφοπλισμό της Αστυνομίας» με εκείνη της ενίσχυσης των μέτρων προστασίας ώστε να καταπολεμηθεί η εγκληματικότητα, β) το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ με το οικονομικό θεώρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που ναι μεν ακούγεται πιο κοινωνικό, όμως, δεν περιέχει ούτε έναν αριθμό, γ) η ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση με τη δογματική επιβολή θέσης απέναντι σε εκείνους που μας δίνουν λεφτά!
Οι συγκρουόμενες δυνάμεις δεν είναι ισοδύναμες. Το ένα κόμμα προβάλλει τον κοστολογημένο προγραμματικό του λόγο διατηρώντας στο ακέραιο το φιλοευρωπαϊκό του προφίλ και το άλλο αντιτάσσει την πρότασή του για την εκ βάθρων αλλαγή των κοινωνικών και κρατικών δομών.
Αλήθεια, το ζητούμενο στην παρούσα συγκυρία είναι να ανατρέψουμε το κράτος και να το ξαναφτιάξουμε από την αρχή, ή να προσπαθήσουμε να υποστυλώσουμε τις υπάρχουσες δομές του; Πότε έχει συμβεί κάτι τέτοιο και τι αποτελέσματα είχε; Κανείς δεν ξέρει και, πάντως, όταν συνέβη κάτι ανάλογο στη μεταδικτατορική Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και παλαιότερα στην Αλγερία, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια απαίτησε πολύ χρόνο και το αποτέλεσμα αμφισβητήθηκε.
Θυμίζω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλαξε τον ιστό της χώρας έχοντας βρει λεφτά στα ταμεία από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σήμερα, όχι μόνο δεν υπάρχουν λεφτά αλλά και όσα «κυκλοφορούν» είναι δανεικά. Σήμερα, όχι μόνο δεν μπορούμε να δανειστούμε απευθείας από τις αγορές χρήματος, αλλά και τα δάνεια που μας δίνουν τα παίρνουμε με το σταγονόμετρο, υπό ληστρικές προϋποθέσεις και για κάλυψη των τρεχουσών αναγκών μας.
Καλή, λοιπόν, η θεωρία, απέχει όμως από την πράξη, όπω