Άρθρο του Κώστα Σκανδαλίδη: H έσχατη ευκαιρία – Τίμιο, ανοιχτό, δημοκρατικό συνέδριο

13:38 21/1/2013 - Πηγή: No Comments

Στις στιγμές που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιστορία κανένας μας δεν μπορεί να σωπαίνει ή να κρύβεται σε παιχνίδια επίρριψης και επιμερισμού ευθυνών ή να δραπετεύει με εφήμερους εντυπωσιασμούς ή να εξορκίζει το παρελθόν με κινήσεις «ανανέωσης» χωρίς βάθος.

Ιδιαίτερα αυτούς τους καιρούς όπου ηττημένοι ηθικά, πολιτικά, στρατηγικά ζούμε την συντονισμένη προσπάθεια διαδοχικής αποκαθήλωσης του παραδοσιακού «παλιού ΠΑΣΟΚ», του ΠΑΣΟΚ της περιόδου του «εκσυγχρονισμού» και εσχάτως του ΠΑΣΟΚ

της περιόδου των μνημονίων. Αποκαθήλωση που παρά τα επί μέρους δίκαια που ενέχει σε ότι αφορά πρόσωπα και πρακτικές στη γενίκευση της είναι ιστορικά άδικη και μεροληπτική

Όλοι όσοι συμμετείχαμε λιγότερο ή περισσότερο στη διαχείριση της διακυβέρνησης είμαστε συνυπεύθυνοι για την πορεία αποδόμησης της παράταξης και την εκλογική ήττα κατά το αναλογούν μερίδιο ευθύνης για τον καθένα μας. Το μεγαλύτερο μερίδιο, ασφαλώς βαρύνει τις κατά καιρούς ηγεσίες του χώρου και τα «κλειστά κυκλώματα» που δημιούργησαν και ανέχθηκαν για να στηρίξουν τις δομές του αρχηγικού κόμματος. Είναι η ώρα να τελειώνουμε, επιτέλους, με τα εύκολα και τα επιφανειακά, με τους αφορισμούς και τις ισοπεδώσεις, με το «κυνήγι μαγισσών» και να μιλήσουμε καθαρά για τη διαδρομή μας με ονοματεπώνυμο. Να προσδιορίσουμε τις ευθύνες προσώπων, επιλογών και χειρισμών ιδιαίτερα στην κρίσιμη περίοδο πριν και μετά τα μνημόνια.

Πάντως, ένα είναι βέβαιο. Κανένας αρχηγός ή οποιοδήποτε αυτόκλητο στέλεχος του χώρου δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίσει μόνος του για τη διάλυση ή μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ. Ακόμη περισσότερο κανένας από μόνος του δεν διαθέτει το ηθικό κύρος και το πολιτικό βάρος να αποφασίσει τη μετάλλαξη του χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας του.

Αυτό το δικαίωμα ανήκει στη βάση της παράταξης.

Σε όλους αυτούς που έμειναν όρθιοι στις επάλξεις αλλά και σε αυτούς που χωρίς ιδιοτέλεια περιπλανώνται σε άλλους χώρους εξαιτίας των δυσβάσταχτων κυβερνητικών μας επιλογών ή της ανικανότητας και ιδιοτέλειας στελεχών οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της απόφασης για το παρόν και το μέλλον.

Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά ότι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τα σύμβολα, ο ήλιος, οι ακτίνες, και το χρώμα τους, ή ακόμη κι αυτό το όνομα του που οποτεδήποτε μπορούν να αλλάξουν ή όχι. Είναι η επαναθεμελίωση της χαμένης μας ταυτότητας ο επανακαθορισμός προοδευτικών πολιτικών που εξοβελίστηκαν από την συντηρητική στροφή και τους συμβιβασμούς των τελευταίων χρόνων. Είναι η επιστροφή στη λαϊκή βάση και η επανασύνδεσή με τις κοινωνικές δυνάμεις που για να υπάρξει επιβάλλεται ο πλήρης απογαλακτισμός από τον κρατισμό και τον κυβερνητισμό. Και βεβαίως, όλα αυτά με την προϋπόθεση μιας πραγματικής και ουσιαστικής αυτοκάθαρσης.

Το συνέδριο αποτελεί γι αυτό την έσχατη ευκαιρία.

Η κρισιμότητα του ξεπερνά τα στενά όρια του εκλογικά συρρικνωμένου ΠΑΣΟΚ. Διεκδικούμε ένα τίμιο, ανοικτό, δημοκρατικό Συνέδριο στο όνομα της ευρύτερης ανασύνταξης του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου. Επιδιώκουμε την προγραμματική, θεσμική και κινηματική επανεκκίνηση του φορέα που θα τον εκφράσει από μηδενική βάση κάτω από τη μορφή και το περιεχόμενο που δημοκρατικά θα αποφασίσουμε. Θέλουμε ένα Συνέδριο όπου θα έχουν λόγο και δικαίωμα παρέμβασης όποιες δυνάμεις της μεταρρυθμιστικής και σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς, του προοδευτικού και ριζοσπαστικού κέντρου, της οικολογίας και του προοδευτικού εθελοντισμού το επιθυμούν. Οφείλουμε να οργανώσουμε ένα Συνέδριο χωρίς προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, χωρίς προκαθορισμένους συσχετισμούς, χωρίς προαποφασισμένες επιλογές σε πρόσωπα και πολιτικές. Χρειαζόμαστε ένα Συνέδριο αλήθειας, ιδεών και απόψεων που ανασυνθέτουν το χώρο. Ένα πραγματικό συντακτικό, προγραμματικό και ιδρυτικό Συνέδριο που θα αναδείξει και θα αποφασίσει την πολιτική ατζέντα επανένωσης και αναγέννησης της παράταξης.

Έχουμε χρέος να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε γι” όλα:

●όσοι από μας νιώθουν ότι μπορούμε να παλέψουμε μέσα από τις γραμμές μας

για ένα πραγματικά νέο ΠΑΣΟΚ να εκπροσωπηθούν ανοικτά και

δημοκρατικά μέσα από διαδικασίες βάσης χωρίς αποκλεισμούς, διορισμούς

και προνομίες.

●όσοι πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ έφθασε στο τέρμα της διαδρομής του αλλά ο

χώρος οφείλει να εκπροσωπηθεί μέσα από νέα σχήματα ας έρθουν να πουν

ελεύθερα τη γνώμη τους και να καταθέσουν την πρότασή τους

●ακόμη και αυτοί που θεωρούν ότι η παράταξη δεν έχει ιστορικά πλέον λόγο

και χώρο ύπαρξης ας έρθουν να εκφωνήσουν τον επιτάφιο λόγο τους.

Οι λίγες εβδομάδες που απομένουν είναι κρίσιμες. Έστω και τώρα παρά το χαμένο χρόνο ας αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα αυτοργάνωσης όσων δυνάμεων παρέμειναν στο χώρο. Ας απομονώσουμε κάθε αυτόκλητο θυρωρό που θέλει να αναβιώσει την χρεοκοπημένη λογική μηχανισμών και αυθαίρετα να αστυνομεύσει ένα συρρικνωμένο και τραυματισμένο κόμμα. Ας επιστρατεύσουμε νέες δυνάμεις και κυρίως τη νέα γενιά από το καταφύγιο της ιδιώτευσης εξαντλώντας κάθε δυνατότητα. Ας κατανοήσουμε επιτελούς ότι δεν αρκεί πλέον να ιδρύει ο καθένας μια τάση ή ένα « μαγαζάκι» και να εκδίδει διακηρυκτικούς λόγους.

Ο χώρος για να ανασάνει χρειάζεται ξανά το οξυγόνο της συλλογικής προσπάθειας και δράσης.

Αν επιθυμούμε ένα τέτοιο Συνέδριο πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη μέρα. Όποια κι αν είναι αυτή. Θα προχωρήσουμε σ” ένα νέο κόμμα ή θα επιλέξουμε τον δύσκολο δρόμο μιας ελληνικής εκδοχής της «Ελιάς»; Θα επανιδρύσουμε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς ή θα τολμήσουμε ένα ομοσπονδιακού χαρακτήρα κίνημα, συμπαγές, αλλά πολυσυλλεκτικό; Θα δεχθούμε ότι εκτός απ” το παρωχημένο και ξοφλημένο αρχηγικό μοντέλο κόμματος μπορεί να υπάρξουν και δημοκρατικά κόμματα με συλλογικές ηγεσίες και διακριτούς ρόλους, όπου τα βασικά κομματικά αξιώματα ελέγχονται και εξισορροπούνται αμοιβαία; Θα διαιωνίσουμε το θνησιγενές κατάλοιπο το παντοδύναμου αρχηγού ή θα δεχθούμε την εμπειρία των ευρωπαϊκών κομμάτων, όπου ο υποψήφιος πρωθυπουργός μπορεί και να μην είναι πρόεδρος του κόμματος; Να δεχθούμε επιτέλους ότι ευρωπαϊκό δεν είναι μόνο η «βιτρίνα» των εύκολων λόγων, αλλά και η βιωματική καθημερινή λειτουργία ενός πραγματικά δημοκρατικού και συλλογικού κόμματος. Και πάνω απ” όλα θα υπάρξουμε ως αυτόνομη οντότητα φορέας της ανασύνταξης του προοδευτικού χώρου ή θα μείνουμε παρακολούθημα της Δεξιάς και των κυριάρχων συμφερόντων που λυμαίνονται και σήμερα τη χώρα.

Σ” αυτά τα ερωτήματα και χωρίς υπεκφυγές ο καθένας μας έχει χρέος να πάρει καθαρή θέση. Στη βάση των απαντήσεων που θα δώσουμε, αλλά κυρίως των θεσμικών όρων και προϋποθέσεων που διασφαλίζουν την έμπρακτη εφαρμογή τους θα αποφασίσουμε δημοκρατικά για τη νέα μας ταυτότητα, για το εθνικό σχέδιο, για τη σχέση μας με την Κυβέρνηση, για τη δομή και τη λειτουργία μας και θα εκλέξουμε τα συλλογικά μας όργανα.