Μπεγνής: Κυβερνιόμαστε από λαμόγια

12:33 17/12/2012 - Πηγή: No Comments

Είναι νέος, είναι ταλαντούχος και για τον επόμενο μήνα θα έχουμε τη χαρά να τον φιλοξενούμε στο Αγρίνιο. Είναι ο Μέμος Μπεγνής, ο ηθοποιός που έχουμε απολαύσει σε ουκ ολίγα τηλεοπτικά σίριαλ και που θα πρωταγωνιστήσει στη θεατρική παράσταση της Κεντρικής Σκηνής «Αλίμονο στους νέους» που κάνει πρεμιέρα στις 21 Δεκεμβρίου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου.

Άμεσος και ιδιαίτερα επικοινωνιακός, ο Μέμος μίλησε εφ’ όλης της πολιτιστικής ύλης στην εφημερίδα ΓΕΓΟΝΟΣ . Μίλησε όμως και για τη σημερινή πραγματικότητα της κρίσης.«Μαύρα δεν τα βλέπω ποτέ τα πράγματα. Άλλωστε πιστεύω ότι όλα αυτά

είναι πλασματικά και πως η κρίση ‘’κατασκευάστηκε’’ για συγκεκριμένους λόγους … Αυτό όμως που λέω και θα λέω είναι ότι κυβερνιόμαστε από λαμόγια τους οποίους δεν διέπει κανένας πατριωτισμός» λέει χαρακτηριστικά, δηλώνοντας όμως αισιόδοξος «γιατί η ιστορία έχει δείξει πως όταν φτάνεις στον πάτο, η μόνη επιλογή πλέον είναι να ανέβεις».Ο Μέμος Μπεγνής μιλάει για την παράσταση που συμμετέχει στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Κρίνει παράλληλα αυστηρά τη στάση των καναλιών αναφορικά με τα τουρκικά σίριαλ. Καυστικός εμφανίζεται και για τον ελληνικό κινηματογράφο και τα τηλεοπτικά show που συμμετέχουν ηθοποιοί και άλλοι καλλιτέχνες.Για το θέατρο εν καιρώ κρίσης, απαντά πως «παραδόξως στέκεται! Ο κόσμος έχει ανάγκη από τέτοια θεάματα… Ο κόσμος στηρίζει ο θέατρο και ειδικά τις κωμωδίες…»

Συνέντευξη στη Μαρίνα Ζαρκαβέλη

Έχεις επισκεφτεί ξανά την πόλη μας;

Είχα έρθει ξανά πριν πέντε χρόνια, με μία παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης, τον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα. Στα πλαίσια της περιοδείας που κάναμε με εκείνη την παράσταση, είχαμε έρθει και στο Αγρίνιο.

Οι πρόβες σας πως πάνε;

Οι πρόβες πάνε πάρα πολύ καλά. Και δεν το λέω επειδή έτσι πρέπει να πω, αλλά εγώ και ο υπόλοιπος θίασος έχουμε ήδη ξεκινήσει πρόβες στην Αθήνα εδώ και δύο μήνες, οπότε οι σχέσεις μεταξύ μας έχουν βρεθεί, τα λόγια έχουν ‘’λιώσει’’ μέσα μας και το μόνο που μένει να γίνει είναι οι τελευταίες γενικές πρόβες όπου θα ρυθμίσουμε ότι αφορά τα σκηνικά, τα ρούχα, τον φωτισμό. Όλα αυτά τα τεχνικά, που είναι οι τελευταίες λεπτομέρειες για να ανέβει μια παράσταση.

Με τον κ. Βασίλη Νικολαΐδη έχετε συνεργαστεί ποτέ στο παρελθόν;

Είχαμε συνεργαστεί με τον Βασίλη το 2005, στην «Ερωφίλη» του Χορτάτση.

Πες μου δύο λόγια για την παράσταση που θα ανεβεί εδώ…

Το «Αλίμονο στους νέους» είναι η γνωστή ταινία του ’50, των Αλέκου Σακελάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, με τους Δημήτρη Χόρν και Μάρω Κοντού. Εγώ υποδύομαι τον ρόλο του Χόρν ενώ τον ρόλο της Κοντού η Χριστίνα Πομόνη. Η Λένα Τζούρβα είναι στον ρόλο της μάνας, ο Κωνσταντίνος Κυριακού έχει τον ρόλο του σοφέρ μου καθώς και του παλιατζή-κρατά διπλό ρόλο- αλλά και ο Ηλίας Ζερβός που κάνει τον δεύτερο ‘’παλιόγερο’’ της παράστασης. Μια ιστορία επίκαιρη, που δείχνει πως το χρήμα νικάει τα νιάτα, όπως δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα τις περισσότερες φορές. Εγώ λοιπόν ως γέρος, ερωτεύομαι την νεαρή κοπελίτσα, αλλά εντελώς πλατωνικά καθώς δεν θα διανοούμουν κάτι σαρκικό μαζί της. Αλλά με την ατάκα ‘’Αχ και να ήμουν νέος, πως θα την ερωτευόμουνα…’’ μου εμφανίζεται ο διάβολος και εγώ του πουλάω την ψυχή μου, με αντάλλαγμα να γίνω νέος για να την κατακτήσω. Και αφού γίνομαι και την κατακτώ έρχεται ο γέρος φίλος μου-που πλέον ως νέο δεν με αναγνωρίζει- και με τα λεφτά του την ‘’ αγοράζει’’ και τελικά την παντρεύεται. Είναι αυτή η γνωστή και αγαπημένη ιστορία, με το πάντα επίκαιρο δίδαγμα.

Θα έχεις αντιληφθεί ότι από την οικονομική κρίση πλήττονται και τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ … Πέρα απ’ όλα αυτά, εσύ αισιοδοξείς καθόλου για το μέλλον αυτής της χώρας;

Κοίτα, εγώ μαύρα δεν τα βλέπω ποτέ τα πράγματα. Άλλωστε πιστεύω ότι όλα αυτά είναι πλασματικά και πως η κρίση ‘’κατασκευάστηκε’’ για συγκεκριμένους λόγους αλλά ας μην αναλύσουμε περαιτέρω τα της κρίσης… Αυτό όμως που λέω και θα λέω είναι ότι κυβερνιόμαστε από λαμόγια τους οποίους δεν διέπει κανένας πατριωτισμός…

Στο δια ταύτα: Σε αυτή τη ζωή όλα λειτουργούν σαν ντόμινο… Το ίδιο συμβαίνει και με την κρίση. Έχοντας στο μυαλό μας αυτό, καταλαβαίνει κανείς ότι και τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. θα πάρει η μπάλα και την τηλεόραση στην οποία δεν υπάρχουν πλέον καθόλου δουλειές… Αλλά είμαι αισιόδοξος , γιατί η ιστορία έχει δείξει πως όταν φτάνεις στον πάτο, η μόνη επιλογή πλέον είναι να ανέβεις. Βέβαια μου είναι δύσκολο να προβλέψω το πόσο θα κρατήσει αυτός ο «πάτος», γιατί εκεί που λες «πιάσαμε πάτο, πιο κάτω δεν πάει», ανακαλύπτεις ότι έχει κι άλλο!!! Και άλλα μέτρα- ξεφτιλίκια, εντελώς αντισυνταγματικά για τα οποία δεν υπάρχει καν τιμωρία. Ζητάνε από τον λαό να πληρώσει τα δικά τους σπασμένα. Όσον αφορά τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. είναι πράγματι πολύ δυσάρεστο αυτό που συμβαίνει καθώς η επαρχία στερείται θεατρικών παραστάσεων και τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. είναι ένας τρόπος να έρθουν πιο κοντά με το θέατρο οι άνθρωποι της επαρχίας.

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, το θέατρο πως το βλέπεις; Στέκεται στα πόδια του;

Παραδόξως στέκεται! Ο κόσμος έχει ανάγκη από τέτοια θεάματα… Άλλωστε από όσο γνωρίζω έχουν πέσει και οι τιμές στα εισιτήρια. Ο κόσμος στηρίζει το θέατρο και ειδικά τις κωμωδίες… Γίνονται και πολλές επανεκτελέσεις παλιών Ελληνικών ταινιών όπως η δική μας, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη από το ρομαντισμό εκείνης της παλιάς εποχής.

Σε έχουμε δει σε πολλές επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές στο παρελθόν. Γιατί πλέον δεν γίνονται τέτοιες δουλειές;

Γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα! Όταν ένα επεισόδιο μίας τηλεοπτικής σειράς κοστίζει 80.000 με 100.000 ευρώ(!) και ο Τούρκος δίνει το τούρκικο σίριαλ -αυτά τα αηδιαστικά κατασκευάσματα- 5.000 ευρώ το πακέτο, θα προτιμήσουν τα κανάλια αυτό, γιατί για το ελληνικό σίριαλ δεν υπάρχει πλέον χρήμα.

Λένε όμως ότι πρόκειται για πολύ προσεγμένες παραγωγές…

Δεν με αφορά αυτό! Εμένα με αφορά ότι έχουν κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση με όρους μάλιστα από τους Τούρκους, να μην μεταγλωττίζονται τα σίριαλ αυτά στα ελληνικά έτσι ώστε να ακούγεται η τουρκική γλώσσα και ακόμα, τα θέματά τους είναι τόσο οπισθοδρομικά και τόσο χάλια, αλλά -δυστυχώς – αυτά πλασάρουν στον κόσμο και αυτά ο κόσμος βλέπει. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα τεράστιο ποσοστό συναδέλφων να μένει εκτός δουλειάς.

Στον κινηματογράφο, γιατί δεν σε βλέπουμε τόσο συχνά… Έγινε κάποια ταινία τα τελευταία χρόνια που να είπες «θα ήθελα να συμμετέχω σε αυτή τη δουλειά!»;

Έχω κάνει δύο ταινίες στον κινηματογράφο. Μία ελληνοκαναδική παραγωγή που προβλήθηκε στο εξωτερικό και μία ελληνική παραγωγή του Βασίλη Μυριανθόπουλου, το «Σούλα Έλα Ξανά» με τη Ζέτα Μακρυπούλια. Δεν μου έχει κεντρίσει τίποτα άλλο το ενδιαφέρον, αν και ο κινηματογράφος είναι μία άλλη ‘’κλίκα’’ που εγώ δεν ανήκω σε αυτή αλλά δεν μου αρέσει κιόλας ο ελληνικός κινηματογράφος, δεν βλέπω ελληνικό κινηματογράφο και δεν με ενδιαφέρει γιατί τον βρίσκω πάρα πολύ μίζερο και ενώ έχουμε πάρα πολύ καλούς σκηνοθέτες, πάσχουμε πολύ από σενάριο και εικόνα. Δεν μπορώ αυτή τη μιζέρια που προβάλλει ο ελληνικός κινηματογράφος, δεν είναι αυτή η ελληνική πραγματικότητα, μόνο. Εγώ στον κινηματογράφο, θέλω και το παραμύθι, να περνάω καλά, όχι τα προβλήματα της καθημερινότητάς μου να τα βλέπω και στο πανί. Για τους λόγους αυτούς δεν με ενδιαφέρει να κάνω κάτι στον ελληνικό κινηματογράφο, έτσι τουλάχιστον όπως είναι τώρα τα πράγματα.

Σε έχω ακούσει και να τραγουδάς και ομολογώ ότι τραγουδάς πολύ ωραία… Το τραγούδι το έχεις σπουδάσει;

Σπουδάζω μουσική από πέντε χρονών, είμαι πιανίστας από πολύ μικρός… Στην παράσταση παίζω και πιάνο, κάτι που στην ταινία δεν υπήρχε… Ο γέρος της δικής μας παράστασης παίζει πιάνο. Ξεκινάμε την παράσταση με τη μελωδία απ το «πες μου μια λέξη». Είναι σαν ένα κλείσιμο του ματιού στο θεατή και μετά παίζω ένα λίγο ψυχεδελικό κομμάτι του Λιστ με το οποίο σηματοδοτείται ο «ερχομός» του διαβόλου. Και κάποια στιγμή στη μέση της παράστασης τραγουδάμε το «που να βρω γυναίκα να σου μοιάζει» ένα πολύ παλιό τραγούδι του οποίου οι στίχοι ταιριάζουν πολύ στο έργο μας.

Τελικά πως και σε κέρδισε η ηθοποιία από το τραγούδι;

Θεωρώ ότι ηθοποιία και τραγούδι είναι δύο πράγματα παρόμοια στον τρόπο διδαχής τους. Μου έχει τύχει να διδαχθώ από μουσικό ως πιανίστας και από καταξιωμένους ηθοποιούς ως ηθοποιός… Απλά στην μία περίπτωση είσαι στο όργανο και παίζεις και στην άλλη στη σκηνή και εκφράζεσαι με το σώμα σου. Τυχαία βρέθηκα την κατάλληλη στιγμή σε ένα φουαγιέ του θεάτρου «Κάτια Δανδουλάκη» το 1997, για να παίξω πιάνο και να ψυχαγωγώ εκείνους που περίμεναν να παρακολουθήσουν την παράσταση. Εκείνη την περίοδο ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε το «master class» όπου η Κάτια Δανδουλάκη έκανε την Μαρία Κάλλας και ήθελαν έναν πιανίστα για τη σκηνή. Με άκουσαν λοιπόν, τους έκανα και με προσέλαβαν στην παράσταση αυτή. Και μετά ήρθε η τηλεόραση…

Ας σε γυρίσουμε λοιπόν λίγο στο κομμάτι αυτό της τηλεόρασης. Η κ. Δανδουλάκη που σας «ανακάλυψε», αυτή τη στιγμή συμμετέχει σε ένα show και μάλιστα πολύ αγαπητό στον κόσμο, ως κριτής… Θα συμμετείχες ποτέ σε κάτι τέτοιο;

Αυτά δεν μου αρέσουν καθόλου… Όχι τόσο ως show αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω έναν ηθοποιό να πηγαίνει να χορεύει, ή να μαγειρεύει, ή να τραγουδάει σε ένα show μόνο και μόνο για την προβολή ή μάλλον για την ίντριγκα ώστε να τον γράψουν στα περιοδικά. Δεν θα το έκανα ούτε για τα χρήματα… Δεν θα έκανα τα πάντα για το χρήμα… Μου έχουν κάνει πρόταση να συμμετάσχω και στα δύο πρώτα dancing αλλά απάντησα όχι, γιατί δεν πιστεύω ότι η δουλειά μου είναι αυτή. Η δική μου δουλειά έχει να κάνει με τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο και όχι με το να με κρίνουν κάποιοι στο χορό…

Έχει γίνει όμως και αντίστοιχο show διασήμων με τραγούδι που είναι πιο κοντά στο στοιχείο σου…

Και πάλι δεν συμφωνώ! Να πάω δηλαδή σε ένα show που οι δύο από τους τέσσερις της επιτροπής είναι εντελώς άσχετοι με το τραγούδι; Δεν το λέω «ψωνίστηκα», αλλά δεν μπορώ εγώ, που όλη μου τη ζωή σπουδάζω μουσική, να πάω και να κριθώ από δύο κοριτσάκια που απλά είναι στο mad tv! Οπότε ξαναλέω ότι δεν με αφορά…

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην παράσταση. Ο σύγχρονος Φάουστ που υποδύεσαι πούλησε την ψυχή του στον διάβολο για να αποκτήσει και πάλι τα νιάτα. Σε μία πλασματική πραγματικότητα, θα έπαιρνες μία τέτοια απόφαση αν σου δίνονταν η ευκαιρία; Όχι απαραίτητα για τα νιάτα, για τον οποιονδήποτε λόγο…

Να πουλήσω την ψυχή μου; Ποτέ! Δεν υπάρχει περίπτωση να πουληθώ ποτέ και για τίποτα στη ζωή μου. Πάντα έκανα κάτι με γνώμονα την ηθική, και το πώς είμαι μεγαλωμένος .. Δεν θα πουλιόμουν σε κανέναν και για τίποτα.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια; Τρέχει κάτι παράλληλα με την παράσταση «Αλίμονο στους νέους»;

Συζητάμε κάποια τηλεοπτικά τα οποία δεν γίνονται ποτέ, οπότε δεν βασίζομαι σε αυτά. Γιατί πάντα συζητάμε για δουλειές οι οποίες δεν πραγματοποιούνται ποτέ τώρα με την κρίση. Αυτό όμως που θα γίνει σίγουρα είναι ότι μετά το Αγρίνιο, τον Φλεβάρη, θα είμαστε στην Αθήνα με την ίδια παράσταση και από τον Ιανουάριο αρχίζω πρόβες για μία παράσταση που θα γίνει στο θέατρο badminton. Πρόκειται για ένα τεράστιο μιούζικαλ, μία μεγάλη παραγωγή με τριάντα άτομα, σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού, σε κείμενα Άγγελου Πυριόχου και σε μουσική Γιώργου Κατσαρή με τους Τάνια Τρύπη, Ελισάβετ Μουτάφη, Γιώργο Καπουτζίδη, Αντώνη Λουδάρο και Μιχάλη Μαρίνο. Αυτοί μαζί με εμένα είναι η βασική εξάδα της παράστασης αλλά θα έχει και πολλά αγόρια και κορίτσια που θα χορεύουν και θα τραγουδάνε για την παράσταση. Είμαι πολύ χαρούμενος και πιστεύω ότι θα είναι μία πολύ αξιόλογη δουλειά.

Πηγή: agrinionews.gr