Γράφει η Άννα Ξένου: Η ημέρα του αυτονόητου…και ο θρίαμβος του ΤΙΠΟΤΑ

15:22 25/6/2013 - Πηγή: No Comments

Τους ακούω και ανατριχιάζω!!! Με κάθε δήλωσή τους φοβάμαι όλο και περισσότερο. Σα να μην έχουν κατανοήσει ακριβώς τι ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας. Λες και η νέα κυβέρνηση δεν είναι συνέχεια της προηγούμενης. Λες και ο κάθε υπουργός κάνει ό,τι του κατέβει, χωρίς να εντάσσεται σε ένα κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό. Τελικά τα πρόσωπα κάνουν τη διαφορά; Μπερδεύομαι!!!

Τα αυτονόητα ανακηρύσσονται σε βαρύγδουπες πολιτικές δηλώσεις.

«Ήρθε η ώρα να κάνουμε μια καινούργια αρχή». Τι μας λέτε; Δηλαδή, το έργο της κυβέρνησης μέχρι

χθες δεν ήταν αρκετά καλό και από σήμερα, πάμε πάλι απ’την αρχή;

«Πιο πολλή δουλειά». Εννοείται!!! Βασικό αυτονόητο. Αν δεν έχεις όρεξη για δουλειά καλύτερα πήγαινε για μπάνια.

«Η Δημόσια Διοίκηση δίπλα στον Πολίτη». Δηλαδή, μέχρι χθες παραδέχεστε ότι η Δημόσια Διοίκηση ήταν απέναντι από τον Πολίτη;

«Υπέρτατη ιδεολογία, η σωτηρία της Πατρίδας» .Το υπέρτατο αυτονόητο!!! Υπάρχει άραγε άλλη ιδεολογία εκτός από αυτήν; Εκτός αν μέχρι χθες ήταν άλλη και μας το κρύβατε!!!

«Δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’το να πετύχουμε». Μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης, τώρα το συνειδητοποιείτε αυτό;;; Φοβάμαι!

«Είμαι έτοιμος». Αλίμονό σου αν δεν είσαι!!! Πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να αναλάβει υπουργικό θώκο; Έλεος αδέλφια!!!

«Η υγεία θέλει μεταρρυθμίσεις». Τώρα;;; Εδώ και τόσα χρόνια το ίδιο χρειάζεται.

Είμαι βέβαιη πως μέχρι να τελειώσει η ημέρα, θα έχουμε βαρεθεί να μετράμε αυτονόητα. Από αυτά που γίνονται κατανοητά από μόνα τους, χωρίς να υπάρχει ανάγκη για ιδαίτερες εξηγήσεις. Γι’αυτό και συνήθως…παραλείπονται. Στα χείλη των πολιτικών όμως, γίνονται δηλώσεις με… «νόημα και βάθος».

Κουράστηκα! Από όσα – κενά περιεχομένου -έχω ακούσει μέχρι σήμερα.

Ανησυχώ ! Γιατί συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν αλλάζει, παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε μέσα στην καταστροφή.

Φοβάμαι! Γιατί έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει στο τίποτα, που είμαστε έτοιμοι να συμβιβαστούμε με ένα ελάχιστο «κάτι».

Τα πρόσωπα είναι μόνο η βιτρίνα. Η πολιτική είναι δεδομένη. Τα προβλήματα πιεστικά. Ο γκρεμός μπροστά μας. Πίσω μας το αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν. Το μόνο που μένει είναι η ελπίδα, η οποία έχει αποδειχθεί και η μεγαλύτερη παγίδα για τους απανταχού απελπισμένους.

Από την Άννα Ξένου