Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος: Ο «επίκαιρος» καυγάς

11:30 1/12/2012 - Πηγή: No Comments

«Φρέσκα κουλούρια», που λέμε και στη γλώσσα των εφημερίδων, φουρνίζονται στο «φούρνο»  του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που «υποχρεούται» να είναι… ευγνωμονούσα στους προσκυνητές της δόσης. Και για τους άλλους που δεν πείθονται περί της… σωτήριας κατοχής, περί της ανάγκης να είναι βιώσιμο το χρέος ή περί της ανάγκης να μας βάλουν σε κάποια τάξη οι … «φίλοι» μας οι Γερμανοί, υπάρχει «έτοιμο το τυρί» μιας είδησης που έχει μπόλικο κουτσομπολιό, παρελθοντολογία, συνομωσία – γενικώς, όλα τα στοιχεία,  που χρειάζονται,

σε μια «είδηση»  για να στραφεί η προσοχή της κοινωνίας που δεινοπαθεί, οπουδήποτε αλλού παρά στην ουσία του προβλήματος της και στον πρωταίτιο της οργής της.

Τι έκανε άραγε, ο γηραιός πλέον, τέως πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης στην περίοδο της Χούντας; Και τι έχει στο «θηκάρι» του ο κορυφαίος εκδότης που μπήκε πρόθυμα σε αυτόν τόσο «επίκαιρο»  καυγά; Το μόνο πράγμα που θυμάμαι, ως πολύ νεότερος και από τους δυο πόλους της διαμάχης, είναι πως χαριεντίζονταν επί χρόνια αλληλοστηριζόμενοι όταν ακόμα ήταν κι οι δύο «έγκυροι» και ισχυροί και δεν υπήρχε λόγος να ανάψει ο καυγάς. Τώρα όμως τα πράγματα είναι αλλιώτικα. Το σάπιο σύστημα έχει αρχίσει να μυρίζει και τα παλιά κύτταρα αγκομαχούν για το ποιο θα γλυτώσει το κρέμασμα στα… μανταλάκια της χλεύης…

Αυτό που, όμως, ενδιαφέρει σήμερα, δεν είναι, περισσότερο,  τι έκανε ο καθένας, 45 χρόνια πριν. Είναι το ότι δεν τιμωρήθηκε για τα όσα έκανε τότε. Αντιθέτως… Καθοσιώθηκε και επανέλαβε το ίδιο αμάρτημα που του αποδίδεται, για τότε, σήμερα. Συνυπέγραψε και στήριξε ένα μνημόνιο, ίδιο χούντα, αποτύπωμα κατοχής. Κι ύστερα δεύτερο και τρίτο. Άλλος ένας επιφανής που στα 15 του ήταν… αντιστασιακός και σήμερα είναι απλώς βολεμένος στις δάφνες της εξουσίας που έδρεψε, χέρι – χέρι, με τον όψιμο κατήγορο του. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι, μόνον, ότι το έγκλημα έγινε( αν έγινε) τότε. Το πρόβλημα είναι ότι επαναλήφθηκε, χωρίς οι ένοχοι να νιώθουν την ανάγκη της απολογίας.

*Κάποτε ο Χίτλερ, στο ζενίθ, της παράνοιας του, είχε πει: «Παντού βρίσκω πρόθυμα ιδιοτελή καθάρματα έτοιμα να πουλήσουν τα πάντα για μια στάλα ψευδαίσθησης εξουσίας»…