Η Άννα Ξένου γράφει: Συνεχίζουμε την απεργία μετά τις διαφημίσεις…

10:10 25/9/2012 - Πηγή: No Comments

Ποτέ δεν πίστεψα στις 24ωρες απεργίες. Ποτέ μια τέτοια απεργία δεν έφερε το παραμικρό αποτέλεσμα. Πάντα θεωρούσα ότι αυτές οι κινητοποιήσεις είναι πλήρως εναρμονισμένες με το πολιτικό σκηνικό και λειτουργούν ως βαλβίδα ελεγχόμενης αποσυμπίεσης, πάντα προς όφελος του συστήματος.

Την άποψη αυτή την έχω εκφράσει και δημόσια, σε γενικές συνελεύσεις σε εργασιακούς χώρους, στο συνδικαλιστικό μας όργανο την ΕΣΗΕΑ.

Το εκάστοτε διοικητικό συμβούλιο αντιδρούσε με αγωνία. «Μα τι λες συναδέλφισσα…δε χρειάζεται να φτάνουμε τα πράγματα στα άκρα.»

Όμως τα άκρα ήρθαν μόνα τους και μας βρήκαν .

Μια 24ωρη, ή και 48ωρη απεργία, το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι μια μικρή αναστάτωση σε επαγγελματίες και κοινό. Οι κυβερνήσεις ουδόλως σκιάζονται από τη «μαζική» συμμετοχή των εργαζομένων, σε όποιον τομέα κι αν ανήκουν. Στην τελική, και ο δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, γλιτώνουν και κάποια ημερομίσθια.

Απορούσα λοιπόν κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν συντονίζονται οι συνδικαλιστικοί φορείς, από όλους τους κλάδους, όχι για μια απεργία ελάχιστης διάρκειας, αλλά για μια απεργία διαρκείας. Μια εβδομάδα, δέκα μέρες, όσο χρειαστεί. Να παραλύσει το σύμπαν! Να καταλάβουν ότι δεν αστειευόμαστε. Να νιώσουν στο σβέρκο τους την καυτή ανάσα των εργαζομένων. Με όποιο κόστος! Ούτως ή άλλως, χαμένοι για χαμένοι είμαστε.

Η μεγάλη απορία μου αφορούσε επίσης στο χώρο του Τύπου, στον οποίο και εργαζόμουν. Δεν μπορεσα ποτέ να καταλάβω, γιατί δημοσιογράφοι και τεχνικοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε κοινές κινητοποιήσεις. Γιατί ο ένας κλάδος απεργεί τη μία ημέρα και ο άλλος την άλλη; Γιατί δεν μπορούμε ποτέ να κάνουμε κοινές συνελεύσεις; Γιατί κατά τη διάρκεια των απεργιών μας υπάρχει προσωπικό ασφαλείας, για να «παίζουν» οι διαφημίσεις σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, ενώ στις εφημερίδες οι απώλεια εσόδων για τους εργοδότες είναι δεδομένη λόγω της μη έκδοσης των φύλλων; Τι είναι οι ραδιοφωνικοί και οι τηλεοπτικοί σταθμοί; Νοσοκομεία, για να έχουν τους γιατρούς stand by για έκτακτα περιστατικά; Και πώς είναι δυνατόν να ενοχληθούν οι ιδιοκτήτες των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης από τις όποιες κινητοποιήσεις μας, όταν έχουν λυμένο από εμάς το βασικό τους πρόβλημα των εσόδων; Η γλώσσα της επιρροής και του κέρδους είναι η μόνη που γνωρίζουν! Φανταστείτε μια απεργία, κατά την οποία θα σιγήσουν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις θα «παίζουν» μαύρο. Όχι lifestyle εκπομπες, σε επανάληψη, μαζί με τις διαφημίσεις! Αυτή η απεργία θα έβαζε τους εργοδότες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Θα είχαμε φτάσει άραγε στον ορυμαγδό των απολύσεων και στις εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις; Θα ήταν ή όχι οι εργαζόμενοι στον Τύπο υπολογίσιμη δύναμη; Κι ας έκαναν μετά οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι όσους τεμενάδες ήθελαν στα αφεντικά τους! Και η δική τους φωνή θα σιγούσε με την οργανωμένη δική μας απεργία.

Μια τέτοια απεργία όμως θέλει όραμα και έμπνευση και από τα συνδικαλιστικά σωματεία μας. Τα οποία, ειρρήσθω εν παρόδω, ακολουθούν τακτικές αποκομμένες από την πραγματικότητα το