Η Άννα Ξένου γράφει: Θέλω το φως για το οποίο γεννήθηκα

10:12 2/1/2013 - Πηγή: No Comments

«Ερχόμαστε από μια άβυσσο και καταλήγουμε σε μια άβυσσο.Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή». Έτσι ξεκινά ο Καζαντζάκης την Ασκητική του. Όσες φορές κι αν το΄χω διαβάσει τόσες φορές συμφωνώ και εντυπωσιάζομαι. Για πρώτη φορά όμως σήμερα, στην αυγή της νέας χρονιάς κι ενώ στέκομαι «στου δρόμου τα μισά»¨- με τις αισιόδοξες προβλέψεις – σκέφτηκα πως αυτό «το μεταξύ φωτεινό διάστημα», ίσως τελικά είναι πολύ σκοτεινό για να είναι Ζωή.

Το ταξίδι από την άβυσσο στο φως είναι μοναδικό στην ύπαρξη του καθενός. Την άβυσσο θα την ξαναβρούμε.

Το φώς όμως; Ζούμε μια φορά, όσα χρόνια είναι γραμμένα στον καθένα από εμάς. Γιατί αφήνουμε το σκοτάδι να κυριεύει την ύπαρξή μας; Δεν αναφέρομαι στο κλασσικό μανιχαϊστικό δίπολο καλό-κακό, άσπρο-μαύρο. Η αντίληψη των χρωμάτων, των ιδιοτήτων και της ηθικής είναι εντελώς υποκειμενική. Το μαύρο δεν είναι απαραίτητα πένθιμο, το λευκό δεν είναι απαραίτητα αγνό. Το καλό και το κακό είναι σχετικά, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία βλέπεις τις καταστάσεις.

«Το μεταξύ φωτεινό διάστημα» έχει σχέση με τη συνείδηση, τη δράση και την αντίδραση, τη δημιουργία, τον έρωτα, την εναλλαγή. Αν λείψουν αυτά, το πέρασμα από άβυσσο σε άβυσσο είναι εξίσου σκοτεινό.

Οι δύσκολοι καιροί στους οποίους ζούμε, μας έδωσαν ίσως μια και μόνη πολυτέλεια. Την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες και τις προτεραιότητές μας. Τώρα που το κυνήγι του πλούτου και των πλασματικών αναγκών έγινε κυνήγι επιβίωσης και οι περισσότεροι ανήκουμε στην κοινωνική τάξη των νεόπτωχων, έχουμε το χρόνο να δούμε με άλλο μάτι τον εαυτό μας στο καθρέφτη, χωρίς φτιασίδια, αλαζονία και έπαρση. Ουδείς αλώβητος, ουδείς υπεράνω, το «κακό» μπορεί να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα και το γνωρίζουμε καλά. Η απόσταση από το σπίτι στο χαρτόκουτο, είναι μια κουβέντα δρόμος. «Απολύεσαι», τόσο απλά.

Αντιλαμβάνομαι με οργή την καθημερινή προσπάθεια που καταβάλλεται από την εξουσία να επιβάλλει το φόβο και την ακινησία. Νιώθω πως αν μπω σ’αυτό το λούκι δε θα ξαναβγώ ποτέ. Δε με φοβίζει η φτώχεια που βλέπω γύρω μου, ούτε καν η δική μου. Με εξοργίζει όμως η ακινησία! Και η δική μου! Θυμώνω με την ευκολία που πετάμε τη ζωή μας στα χορτασμένα «σκυλιά» , όχι για να τη φάνε, αλλά για να παίξουν μαζί της και μετά να τη θάψουν για να τη χρησιμοποιήσουν όταν θα τους έχει τελειώσει η τροφή. Δε θέλω να τους τη δώσω! Αν έχουν τα κότσια ας έρθουν να την πάρουν μόνοι τους. Για μένα αυτή η ζωή έχει αξία. Είναι η δική μου ζωή, αυτή που μου δόθηκε, σίγουρα για κάποιο λόγο, και περιμένει να την αξιοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο. Με δράση, με αντίδραση, με Έρωτα για τα απλά και καθημερινά, με την ελπίδα πως είμαστε πολλοί και θα τα καταφέρουμε.

Δεν μπορώ να ασχοληθώ με τον τύπο που πείραξε τη λίστα, ούτε με τον τύπο που τον καλυψε και τώρα για να βολευτεί το Σύστημα θα «βγει λάδι». Μου ρίχνουν στάχτη στα μάτια για να πιστέψω πως αυτοί υπερασπίζονται το συμφέρον μου. Δεν έχω το χρόνο να δίνω αξία στις «παρεμβάσεις» υψηλών προσώπων που μιλούν για θέματα όπως π.χ. η φοροδιαφυγή, σα να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα για πρώτη φορά. Με ξεγελούν, για να μην επαναστατήσω για τη φοροεπιδρομη που μου ετοιμάζουν. Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά τον τύπο που κάνει υπερπόντια ταξίδια για να μάθει ποιος είναι ο δρόμος για έξοδο από την κρίση. Επί μακρόν μου έλεγε ψέματα πως τον γνώριζε το δρόμο. Αρνούμαι να απασχολήσω το μυαλό μου με τον γοητευτικό κύριο που έριξε μαύρη πέτρα πίσω του για να διασώσει το πολιτικό σαρκίο του και τώρα σχεδιάζει το ρεσάλτο του στο μαγαζάκι του Κέντρου. Όλοι τους παίζουν με την ανάγκη μου και προσθέτουν σκοτάδι στη ζωή μου. Και το χειρότερο όλων είναι ότι και εγώ τους άφησα να το κάνουν! Είμαι υπεύθυνη για όσα ζω!

Θέλω το φως για το οποίο γεννήθηκα. Χωρις το φόβο για το αύριο. Δε με νοιάζει αν θα νικήσω. Με νοιάζει να το παλέψω, με την καρδιά, γιατί το μυαλό συχνά βολεύεται και ξεστρατίζει. Όλοι όσοι προσπαθούν να με τρομοκρατήσουν είναι μικροί και εξαιρετικά ασήμαντοι για την Ιστορία του Ανθρώπου. Μπορεί να είναι σημαντικοί για το παιχνίδι που υπηρετούν, όπως τα πιόνια από το σκάκι στη σκακιέρα. Δεν παύουν όμως να είναι πιόνια! Αν δε θέλεις να παίξεις σκάκι, σού είναι άχρηστοι και οι στρατιώτες και ο βασιλιάς.

Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει: «Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του, που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται.»

Ο Έρωτας και η Ελευθερία είναι λέξεις συνώνυμες και ταιριάζουν στο Φως. Τα περί φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης τ’ακούω εδώ και πολλά χρόνια βερεσέ! Οδηγούν στο σκοτάδι.

Αν έχω κάτι να ευχηθώ για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε, είναι να είναι φωτεινή από ανθρώπους που βρήκαν το δρόμο για τη Ζωή. Όσοι δεν τα καταφέρουν θα είναι αξιέπαινοι γιατί τουλάχιστον θα έχουν προσπαθήσει. Όσοι όμως είναι ταγμένοι να μας σύρουν στην άβυσσο, εύχομαι το βάρος τους να τους σύρει εκεί που η μνήμη και η Ιστορία θάβουν τις αποτυχίες τους.