Η Κία Παπαδοπούλου γράφει: Κάθε απόφαση μας, είναι και μία κάρτα που γυρίζουμε…

01:30 27/10/2012 - Πηγή: No Comments

Όταν ήμουν παιδί έπαιζα ένα μοναχικό παιχνίδι… αντίπαλός μου ήταν το μυαλό μου… ένα παιχνίδι μνήμης… ένα μάτσο κάρτες γυρισμένες ανάποδα σε σειρές. Ήταν ένα παιχνίδι που σίγουρα το έχετε παίξει πολλοί από εσάς. Θυμηθείτε…

Κάθε κάρτα έχει και μία εικόνα. Γυρίζεις μία την κοιτάς… και μετά την γυρνάς και πάλι ανάποδα. Στην συνέχεια προσπαθείς να θυμηθείς που ήταν η αντίστοιχη κάρτα για να την ζευγαρώσεις.

Κάποιες φορές ένιωθες να μην έχεις ιδέα που κρύβονται τα ζευγάρια. Ενώ κάποιες άλλες γύριζες την μία μετά την άλλη και έβλεπες με ικανοποίηση ακριβώς αυτό που ήθελες να δεις.

Χρόνια

μετά κατάλαβα, πως κάπως έτσι… σαν εκείνο το παιχνίδι μνήμης είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας! Κάθε βήμα μας, κρύβει και μια εικόνα… και μπορεί αρχικά όλα τα χαρτιά να μοιάζουν πως βρίσκονται σε τυχαία σειρά… και εμείς αφελώς πιστεύουμε πως οι αποφάσεις που παίρνουμε για την ζωή μας είναι τυχαίες… αλλά όσο περνάει ο καιρός και συνεχίζεις να ανοίγεις κάρτες, και συνεχίζεις να κάνεις νέα βήματα μπροστά τόσο διαπιστώνεις πως όλα ταιριάζουν μεταξύ τους και πως σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Αυτές τις κάρτες, τις είχαμε ανακατέψει οι ίδιοι χρόνια πριν… τις είχαμε συλλέξει από την οικογένειά μας… από το σχολείο μας… από τις σπουδές μας… και κυρίως από τα όνειρα και τους στόχους που βάλαμε! Εμείς οι ίδιοι τις γυρίσαμε ανάποδα και βάλαμε στοίχημα με τον εαυτό μας πως η μνήμη μας δεν θα μας απατήσει… και μπορεί στην πορεία να ξεχάσαμε… οι κάρτες όμως έμειναν εκεί όπως εμείς οι ίδιοι της είχαμε στήσει…

Και αν καμιά φορά γυρίσουμε λάθος κάρτα… τότε, μόνο εμείς ξέρουμε πως κάναμε λάθος! Είναι ολοφάνερο, μόνο σε εμάς, πως η απόφασή μας δεν ήταν η σωστή και αμέσως θα γυρίσουμε μία άλλη…

Μία εικόνα μπορεί να είναι η επαγγελματική μας ζωή, μία άλλη ο γάμος μας, η οικογένεια που δημιουργήσαμε, οι παρέες μας… και μπορείς κάποιες φορές να είμαστε δυσαρεστημένοι από κάποια εικόνα…

Όμως το τελικό αποτέλεσμα, όταν δηλαδή όλες εικόνες έρθουν στην επιφάνεια, όσο και αν δεν το πιστεύουμε θα μας ικανοποιήσει… γιατί μόνο τότε θα θυμηθούμε πως ναι, αυτές τις εικόνες είχαμε ονειρευτεί για το μέλλον μας! Αυτή ήταν η «ευτυχία» που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε! Και πως εκείνο το παιδικό παιχνίδι μνήμης, ήταν τελικά το «παιχνίδι» της ζωής μας!

Κία Παπαδοπούλου