Χριστούγεννα: Κάλαντα, έθιμα, παραδόσεις και η κουζίνα στην Ελλάδα

03:28 24/12/2021 - Πηγή: BankWars

UPD 11.28: Με έθιμα και παραδόσεις που έχουν τις ρίζες τους βαθιά πίσω στο χρόνο,  όλες οι περιοχές της Ελλάδας υποδέχονται τη γέννηση του Χριστού.

Πόλεις και χωριά στολίστηκαν, φωτίστηκαν και οι προετοιμασίες για την πιο χαρούμενη γιορτή της Χριστιανοσύνης ντύνονται με μελωδίες από τα κάλαντα και αρωματίζονται με τις ξεχωριστές μυρωδιές από τις κουζίνες των σπιτιών.

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

«Καλήν εσπέρα άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού την Θεία Γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας»…

Τα κάλαντα,

τα οποία στην ουσία είναι δημοτικά τραγούδια με εγκωμιαστικούς στίχους, συχνά αναφέρονται ως εθιμικά τραγούδια, καθώς είναι ένα από εκείνα τα έθιμα που διατηρούν τη ζωντάνια τους ως τις μέρες μας.

Ο αρχικός τους ρόλος ήταν η αναγγελία του χαρμόσυνου μηνύματος της εορτής των Χριστουγέννων, αλλά και το καλωσόρισμα του νέου έτους.

Εικάζεται ότι η προέλευση του εθίμου είναι διονυσιακή, αφού στις αρχαίες διονυσιακές γιορτές τα παιδιά συνήθιζαν να τραγουδούν για την καλή χρονιά, κρατώντας ένα κλαδί ελιάς τυλιγμένο με μαλλί προβάτου, στοιχείο που συμβόλιζε την ευφορία και τη γονιμότητα.

Η λέξη κάλαντα, ετυμολογικά προέρχεται από τις Ρωμαϊκές καλένδες, δηλαδή τις πρώτες μέρες, του Ιανουαρίου, του πρώτου μήνα του χρόνου. Μάλιστα πριν τον 2ο αιώνα π.Χ. ο πρώτος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου ήταν ο Μάρτιος κι έτσι η πρωτοχρονιά γιορταζόταν τότε.

Όσον αφορά την ενσωμάτωσή τους στη θρησκευτική παράδοση αξίζει να σημειώσουμε ότι αν και αρχικά η Εκκλησία απέρριψε τα κάλαντα ως ειδωλολατρικό έθιμο, αργότερα το αποδέχτηκε και το αφομοίωσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταλήξουν να αποκτήσουν θρησκευτικό περιεχόμενο.

Παράλληλα, καθιερώθηκε να λέμε τα κάλαντα όχι μόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αλλά πριν από όλες τις μεγάλες γιορτές όπως τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, του Λαζάρου, των Βαΐων κλπ.

Τα κάλαντα είναι μίγμα θρησκευτικού και κοσμικού περιεχομένου. Στην αρχή εξαγγέλλεται και περιγράφεται το θρησκευτικό γεγονός και μετά ακολουθούν τα εγκώμια για τα διάφορα πρόσωπα της οικογένειας ανάλογα με τα χαρίσματά τους, την ηλικία τους, το επάγγελμα ή την κοινωνική τους θέση: «Κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, κυρά καμαροφρύδα».

Κατόπιν ακολουθούν οι ευχές: «Τούτο το σπίτι το ψηλό, πέτρα να μη ραγίσει / Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει».

Και τελειώνουν με την παράκληση για φιλοδώρημα: «αφέντη μου ευγενικέ, αν έχεις γρόσια δος μας τα / αν έχεις και γλυκό κρασί βγάλε να μας κεράσεις».

Όμως, έχουν έτοιμους και στίχους γι’ αυτούς που δεν τους δίνουν φιλοδώρημα: «αφέντη μου στην κάπα σου χίλιες χιλιάδες ψείρες, / Άλλες γεννούν, άλλες κλωσούν κι άλλες αυγά μαζώνουν».

Η ΚΟΥΖΙΝΑ

Σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα, εξέχουσα θέση στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι κατέχουν η γεμιστή γαλοπούλα (μεξικανικό έθιμο), η πουτίγκα (βρετανικό έθιμο), το ροκφόρ κατά τη γαλλική συνήθεια, κρασιά και σαμπάνια σε ευρωπαϊκό στυλ.  Ωστόσο, αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, δε θα συναντήσουμε κανένα από αυτά τα εδέσματα στο τραπέζι των Ελλήνων, είτε στην πόλη είτε στην ύπαιθρο.  Στη θέση τους θα βρίσκονται χειροποίητες πίτες με γέμιση, όπως εποχιακά λαχανικά (σπανάκι, πράσο, κρεμμύδια, χόρτα, κολοκύθα), αυγά, τυρί και κιμά ή λαχανοντολμάδες, έθιμο το οποίο φαίνεται ότι προέρχεται από το Βυζάντιο όπου, σύμφωνα με τους λαογράφους, τα τυλιγμένα φύλλα του λάχανου συμβολίζουν τα σπάργανα του Χριστού. Ξεχωριστή θέση στη παραδοσιακή ελληνική χριστουγεννιάτικη κουζίνα κατέχει το χοιρινό με πρασοσέλινο ή χοιρινό ψητό στη χόβολη του τζακιού, αφού τότε το έθιμο της σφαγής των γουρουνιών ήταν ακόμα ζωντανό. Άλλες παραλλαγές του χοιρινού ήταν οι τηγανιές (μικρά κομμάτια κρέατος στο τηγάνι με ρίγανη) και η πηχτή (σιγοβρασμένο κρέας με μπόλικο λεμόνι), όλα φυσικά με τη συνοδεία καλού ντόπιου κρασιού στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Το Χριστόψωμο στην Κρήτη

Το ζύμωμα του Χριστόψωμου στην Κρήτη είναι έργο θείο και έθιμο καθαρά χριστιανικό. Για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι το Χριστόψωμο είναι ευλογημένο ψωμί αφού θα στηρίξει τη ζωή του νοικοκύρη και της οικογένειάς του.

Χρησιμοποιούν καλό αλεύρι και ακριβά υλικά όπως ροδόνερο, μέλι, σουσάμι, κανέλλα και γαρύφαλλα. Μαζεύονται οι γυναίκες του σπιτιού και όσο να γίνει το προζύμι, τραγουδούν, «ο Χριστός γεννιέται, το φως ανεβαίνει, το προζύμι για να γένει». Πλάθουν το ζυμάρι, παίρνουν τη μισή ζύμη και φτιάχνουν μια κουλούρα. Με την υπόλοιπη φτιάχνουν σταυρό με λουρίδες από τη ζύμη και στο κέντρο βάζουν ένα άσπαστο καρύδι που συμβολίζει τη γονιμότητα. Στην υπόλοιπη επιφάνεια σχεδιάζουν σχήματα με το πιρούνι για να βγάλουν το «κακό μάτι» και να «καρφώσουν» την κακογλωσσιά. Ο νοικοκύρης του σπιτιού παίρνει το Χριστόψωμο, το σταυρώνει, το κόβει και το μοιράζει σε όλους όσους παρευρίσκονται στο τραπέζι, σαν συμβολισμό της Θείας Κοινωνίας, που ο Χριστός έδωσε τον Άρτο της ζωής σε όλη την ανθρώπινη οικογένειά του.

Τα «χρυσοκόκκινα» Χριστούγεννα της Κέρκυρας

Σε χρώμα χρυσοκόκκινο έχει ντυθεί η Κέρκυρα για τις γιορτές των Χριστουγέννων, ενώ κάλαντα ψάλλονται όλη την ημέρα, από τις φιλαρμονικές και τις χορωδίες του τόπου.

Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίστηκαν με ιδιαίτερα στολίδια καθώς οι Κερκυραίοι δίνουν τη δική τους ταυτότητα στο ξενόφερτο έθιμο. Καρύδια με χρυσόσκονη, κουκουνάρια που τα βάψανε χρυσά, φρούτα χρυσοκόκκινα, θαλασσόξυλα με χρυσές και ασημένιες κορδέλες στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Η Κέρκυρα φόρεσε τα καλά της και ο Άγιος Βασίλης άπλωσε τη φορεσιά του στο πιο κεντρικό καντούνι της πόλης, της παλιάς πόλης έτσι ώστε όταν τη φορέσει να είναι ανάλαφρη και φρεσκοπλυμένη από τα νερά της βροχής, όπως θέλει η παράδοση.

Η πλατεία Σπιανιάδα γνωστή σε όλους ως πλατεία Λιστόν, έχει γεμίσει χιλιάδες λαμπερά λαμπάκια, ενώ οι Κερκυραίοι κρέμασαν ήδη από τα ψηλά παράθυρα τα βαριά υφασμάτινα κόκκινα οικόσημα με τα χρυσά σιρίτια.

Παραμονή των Χριστουγέννων ακούγονται τα ιδιαίτερα κερκυραϊκά κάλαντα που βασίζονται σε τελείως διαφορετικούς στίχους, από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ σύμφωνα με τους ιστορικούς χρονογράφους, οι στίχοι τους δημιουργήθηκαν από στόμα σε στόμα.

… «Ας την καλησπερίσουμε τούτην τη φαμελίαν ο Θεός να την πολυχρονά και νάχει την υγείαν. Λαμπροφοράει η ανατολή η δύσις καμαρώνει των Χριστουγέννων εορτή αύριο ξημερώνει. Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει οι ουρανοί αγάλλονται χαίρεται η φύσις όλη. Εκ τη Περσίας έρχονται τρεις μάγοι με τα δώρα άστρον λαμπρόν τους οδηγεί χωρίς να λείψει ώρα. Φτάσαντες εις Ιερουσαλήμ με πόθον ερωτώσι, που εγεννήθη ο Χριστός να παν να τον ευρώσι. Δια Χριστόν ως ήκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης, αμέσως εταράχτηκε κι έγινε θηριώδης. Κράζει τους Μάγους κ’ ερωτά που ο Χριστός γεννάται – Εις Βηθλεέμ το Σπήλαιον ως η γραφή διηγάται. Τους είπε να υπάγωσι και όπου τον ευρώσι να τον επροσκυνήσωσι να παν να του ειπώσι. Εν τω σπηλαίω έρχονται βρίσκουν την Θεοτόκον που εβάστα στις αγκάλες της τον άγιόν της τόκον. Γονατιστοί τον προσκυνούν και δώρα του χαρίζουν δώρα χρυσά και λίβανον, Θεόν τον ευφημίζουν. Κι αφέντες καλησπέρα σας, καλησπερίσματά σας και του Χριστού η γέννηση νάναι βοήθειά σας.»

Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, στην Κέρκυρα είναι «στρωμένο» τρεις ολόκληρες μέρες, με απαράβατη συνήθεια να βρίσκεται πάντα πάνω, το ψωμί και το «μποτσόνι» τη γεμάτη κανάτα του κρασιού…

Την πρώτη μέρα σερβίρεται σε όλα τα σπίτια το «αυγολέμονο» μια πηχτή σούπα από ρύζι βρασμένο στο ζωμό κότας και «παχιά» κρέμα αυγολέμονου. Το γεύμα συνοδεύει η σούπα από μοσχάρι και το χοιρινό μπούτι, που είναι παραγεμισμένο με σκόρδο και αλατοπίπερο, αργοψημένο στο φούρνο, αλλά και το αρνάκι με ντόπιες αγκινάρες. Η γαλοπούλα, που είναι παραγεμισμένη με κάστανα και κουκουνάρια, έχει την τιμητική της τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, ενώ την τρίτη μέρα το γεύμα πλαισιώνεται πάντα από το «μπουτίνο» ένα ψηλό κορφιάτικο παστίτσιο σκεπασμένο με γλυκιά κρούστα. Όλα τα γεύματα συνοδεύονται από τα αλλαντικά «νούμπουλο» , το πιο δημοφιλές αλλαντικό της Κέρκυρας, και το γνωστό κερκυραϊκό προσούτο, το «σαλάδο» που είναι το κερκυραϊκό λουκάνικο και τα μαλακά τυριά. Οι Κερκυραίοι σερβίρουν ντόπιο αρετσίνωτο κρασί, άσπρο ή μαύρο με τη «συκομαΐδα», μία νωπή πίτα από ξερά σύκα, ζυμωμένα με μούστο ή ούζο, πιπέρι, σπόρους μάραθου και ξύσμα λεμονιού, ενώ για γλυκό, εξέχουσα θέση έχει το κερκυραϊκό μαντολάτο και κουραμπιέδες που γίνονται από φρέσκο τοπικό βούτυρο και ολόκληρα αμύγδαλα.

Μυτιλήνη: Σμυρνιοί κουραμπιέδες ή κουραμπιέδες των Ρωμιών

Το πλέον παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό έχει ζωή στη σημερινή Ελλάδα μόλις ενός αιώνα.

Το έφεραν μαζί τους από τη Μικρασία οι πρόσφυγες του 1922, μπολιάζοντας τη νέα Ελλάδα με μια ιστορία που ξεκινά από την Περσία και περνά σε όλη τη Μικρά Ασία και από εκεί στα Βαλκάνια.

Κουραμπιές από την τουρκική λέξη kurabiye που στη γλώσσα των γειτόνων σημαίνει «μπισκότο». Kuru πάει να πει στεγνό ή ξερό ενώ το δεύτερο συνθετικό biye είναι λένε οι ειδικοί της γλωσσολογίας λατινικό δάνειο, για τη λέξη biscuit μπισκότο και δεν είναι τίποτα άλλο από το αρχαίο ελληνικό δίπυρο, το διπλοφουρνισμένο δηλαδή αρτοσκεύασμα για να χαθεί κάθε υγρασία του.

Στην Τουρκία κουραμπιέδες είναι τα κάθε λογής ξερά στεγνά βουτήγματα και όχι οι κουραμπιέδες όπως τους ξέρουμε εμείς. Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο κουραμπιέδες με επικάλυψη ζάχαρης άχνης και παρεμφερές περιεχόμενο βρίσκει κανείς παντού σαν «ανατολίτικους κουραμπιέδες». Αλλά στα παράλια της Τουρκίας ο κουραμπιές είναι ακόμα και σήμερα rum kurabiye (κουραμπιές των Ρωμιών) και ξεχωρίζει.

Στην Ελλάδα, ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζει να ξεχωρίζει αφού εξόν από τα Χριστούγεννα συνοδεύει πια κάθε χαρμόσυνο γεγονός γάμο ή βαφτίσια.

Συνταγές κυκλοφορούν πολλές αλλά οι Σμυρνιοί κουραμπιέδες ξεχωρίζουν για το ροδόνερο που ραντίζονται σαν βγουν από το φούρνο, από το κρυμμένο γαρύφαλλο καρφάκι σε κάποιο σημείο του, το κονιάκ και το χοντροκομμένο αμύγδαλο του στο ζύμωμα.

Έθιμα στη Στερεά Ελλάδα

Εκτός από τα κάλαντα που ακούγονται σε κάθε γωνιά της Ρούμελης διατηρούνται ακόμη ορισμένα από τα έθιμα που παραδοσιακά μεταφέρονται από γενεά σε γενεά και δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα στις Άγιες τούτες μέρες.

Χοιροσφαγή

Στα ορεινά χωριά της δυτικής Φθιώτιδας είναι απίθανο να μη συναντήσουμε τουλάχιστον έναν χοίρο σε κάθε σπίτι. Ήταν πάντα θέμα αρχοντιάς, κοινωνικής και οικονομικής επιφάνειας. Η προετοιμασία για τη σφαγή τους ξεκινά πολύ νωρίς αφού οι νοικοκυρές είναι υποχρεωμένες να βρουν πλέον γανωματή για να γανώσουν (να κασιτερώσουν) τα οικιακά σκεύη που είναι αναγκαία για την χοιροσφαγή. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι παρέες έγιναν μικρότερες και τα πράγματα έχουν περισσότερο απλοποιηθεί. Η χοιροσφαγή όμως παραμένει ολόκληρη τελετουργία αφού είναι απαραίτητο να υπάρχει φωτιά, κάρβουνο και λιβάνι και την ώρα της σφαγής η νοικοκυρά θα πρέπει να τα ρίξει πάνω στη σφαγή ενώ στο στόμα του χοίρου βάζουν ένα λεμόνι για να μένει ανοιχτό και να αερίζεται.

Στη συνέχεια τοποθετούν το χοιρινό ανάμεσα σε δύο ξύλα μεγάλα και αρχίζουν το «ξεπάστωμα». Όταν τελειώσουν όλους του χοίρους της γειτονιάς αρχίζει το γλέντι ενώ την ίδια ώρα οι νοικοκυρές ξεκινούν να φτιάξουν λουκάνικα, «τσιγαρίθρες» και «μπουμπάρια»

Τσιγαρίθρες

Είναι μια παλιά ιεροτελεστία για να διαχωρίσουν το λίπος του χοιρινού από το κρέας. Κόβονται κομμάτια λίπους από τα πιο «παστωμένα» τμήματα του χοιρινού κυρίως στην κοιλιακή χώρα τα οποία έχουν και λίγο κρέας. Τα τοποθετούν στο καζάνι με πολύ φωτιά και αρχίζει να βράζει και έτσι βγάζουν το λίπος το οποίο παλιά το αποθήκευαν για την υπόλοιπη χρονιά. Συγχρόνως, τα μικρά κομμάτια λίπους και κρέατος μειώνονται συνεχώς και στο τέλος ό,τι απομείνει το σβήνουν με καλό κρασί και αυτό για πολλές μέρες είναι ένας καλός και πρόχειρος μεζές που συνοδεύει τα τραπέζια.

Μπουμπάρια

Είτε με ρύζι είτε με μπλουγούρι (πλιγούρι) τα μπουμπάρια είναι είδος που δεν λείπει από το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Το παχύ έντερο του χοιρινού, τα εντόσθια δηλ πνευμόνι, καρδιά και τα λίπη τους και μαζί λίγο κιμά χοιρινό χοντροκομμένο, πράσο και ρύζι είναι τα βασικά υλικά. Με όλα αυτά τα υλικά γεμίζουν το χοιρινό έντερο και στη συνέχεια τα ψήνουν. Από περιοχή σε περιοχή προσθέτουν και αφαιρούν υλικά καθώς το έθιμο κρατά από την τουρκοκρατία.

«Πασπαλάς»

Κρέας από την κοιλιά του χοιρινού. Πρέπει να έχει αρκετό πάχος το κρέας πάνω. Λοιπόν παίρνουμε το κρέας και το κόβουμε σε κομμάτια όχι πολύ μεγάλα άλλα ούτε πολύ μικρά, το βάζουμε σε μία λεκάνη και ρίχνουμε αλάτι χοντρό, το αφήνουμε για 4-5 μέρες και το τουμπάρουμε κάθε τόσο να πάρει καλά το αλάτι και να σφίξει το κρέας για να μη μας χαλάσει. Μετά τις 5 μέρες το ξεπλένουμε να φύγει το πολύ αλάτι και το βάζουμε σε μία κατσαρόλα και το βράζουμε, όταν κρυώσει το κρέας το βάζουμε σε ένα τάπερ και ρίχνουμε και από το ζουμί που έβρασε για να πήξει.(τότε το έβραζαν σε καζάνι γιατί έφτιαχναν μεγάλες ποσότητες και δεν υπήρχαν τα ψυγεία για να το διατηρήσουν, το έβαζαν σε τενεκέδες του τυριού και το διατηρούσαν για 2-3 μήνες, μέχρι τη λαμπρή είχαν πασπαλά.)Ένας πολύ ωραίος μεζές που μπορούμε να τον φάμε σκέτο με ψητό ψωμί, μπορούμε να το κόψουμε σε πιο μικρά κομμάτια και να το τηγανίσουμε, να το κάνουμε ομελέτα, με πατάτες, με τυρί τηγανιτ… όπως τραβάει η όρεξη μας…

Πηχτή

Είναι ένας μεζές που μπορεί να κρατήσει καιρό και να συντροφεύει το κρασί και το τσίπουρο τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Είναι παστό χοιρινό κρέας από το κεφάλι συνήθως του ζώου, με αλάτι και πράσο!

Το τσίκνισμα

Τα ξημερώματα των Χριστουγέννων σε ορισμένες περιοχές της Φθιώτιδας και κυρίως στις περιοχές της Λοκρίδας το «τσικνίζουν». Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας τα ξημερώματα των Χριστουγέννων ανάβουν τις φωτιές και πριν ακόμα βγει ο ήλιος έχουν ήδη στήσει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι με χοιρινά και μεζέδες.

Το αρραβώνιασμα της φωτιάς

Το αρραβώνιασμα της φωτιάς: γίνεται ξημερώματα των Χριστουγέννων την ώρα που ο λαός την αποκαλεί «ανοιχτή ώρα». Η νοικοκυρά βάζει ένα μεγάλο ξύλο στο τζάκι και σύμφωνα με την παράδοση εκείνη την ώρα ό,τι ζητήσεις – βεβαίως θα πρέπει να αφορά τα παιδιά και όχι τους παντρεμένους – μπορεί να γίνει.

Το τάισμα της βρύσης

Τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, στα χωριά της Κεντρικής Ελλάδας, γίνεται το λεγόμενο «τάισμα» της βρύσης.

Οι κοπέλες του χωριού, λίγες ώρες πριν ξημερώσει Χριστούγεννα, πηγαίνουν στις βρύσες του χωριού και τις αλείφουν με βούτυρο και μέλι, με την ευχή όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Μ’ αυτή την κίνηση παίρνουν από τη βρύση το «αμίλητο» νερό.

Για να έχουν καλή σοδειά έφερναν στη βρύση βούτυρο, τυρί, ή ψημένο σιτάρι ή κλαδί ελιάς, ή όσπρια και φρόντιζαν να φτάσουν εκεί όσο το δυνατόν νωρίτερα, γιατί, όπως έλεγαν, όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, οι γυναίκες, έφερναν το καινούργιο νερό, αφού πρώτα είχαν αδειάσει από τα βαρέλια τους το παλιό.

Η διαδικασία αυτή της μετάβασης και της επιστροφής στη βρύση, γίνεται σιωπηλά- γι’ αυτό και ονομάστηκε αμίλητο νερό. Με το ‘αμίλητο’ νερό οι γυναίκες ραντίζουν τα σπίτια τους, για ευρωστία και καλή τύχη.

Τρίκαλα: Χριστούγεννα στα χωριά του κάμπου

Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και τα Φώτα, μεγάλες γιορτές, πέρα από τη θρησκευτική κατάνυξη, ήταν ευκαιρία τα παλιότερα χρόνια για γλέντι και καλό φαγητό που οι άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν στην καθημερινότητά τους. Οι προετοιμασίες ξεκινούσαν από νωρίς και είχαν να κάνουν κυρίως με το σφάξιμο του γουρουνιού της κάθε οικογένειας, το οποίο κάθε σπίτι κρατούσε μήνες πριν και το μεγάλωνε ειδικά για το σκοπό αυτό. Επίσης οι προετοιμασίες γίνονταν και στα υλικά που έπρεπε να προμηθευτούν τα νοικοκυριά, προκειμένου να παρασκευάσουν τα γλυκά και τη βασιλόπιτα.

Χριστούγεννα στα χωριά του κάμπου της Δ. Θεσσαλίας

Τεράστια επίδραση ασκούσε στην Καραγκούνικη ψυχή η γιορτή των Χριστουγέννων, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο αείμνηστος εκπαιδευτικός Ζήσης Τζιαμούρτας, περιγράφοντας λεπτομερώς τη ζωή και την ιστορία των κατοίκων της πεδινής Θεσσαλίας μέσα από τα βιβλία του: «Ο γλωσσικός θησαυρός των Καραγκούνηδων» και «Η πινακοθήκη των Καραγκούνηδων», για τα οποία βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Την παραμονή των Χριστουγέννων, βρισκόταν στο πόδι όλος ο κόσμος και πρώτα από όλους οι νοικοκυρές. Έπρεπε, σύμφωνα με τον ίδιο, να φτιάξουν με ιδιαίτερη φροντίδα και λαχτάρα τις κλούρες (κουλούρες) για τα μικρά παιδιά, που θα τραγουδούσαν στο χωριό την παραμονή, τις αυγοκλούρες (αυγοκουλούρες) και να ετοιμάσουν τη χριστουγεννιάτικη κότα, την παραγεμιστή όπως την έλεγαν που στο εσωτερικό της έβαζαν λίγο ρύζι, σύκα, σταφίδες, εντόσθια από κοτόπουλο και κομμάτια από πρόσφορο για να είναι ευλογημένο το τραπέζι του Χριστού. Πριν ξημερώσει, κατά τις τρεις, με τα καινούργια τους ρούχα και καθαροί από τη νηστεία των 40 ημερών έπαιρναν το δρόμο για την εκκλησία με ξεχωριστή ευλάβεια, για να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία και να πάρουν τη μεταλαβιά.

Σαν τελείωνε η Λειτουργία, οι γυναίκες μοίραζαν στους ενορίτες, άλλες μέσα στο ναό ψωμί, που είχαν στις κανίστρες και τηγανισμένα κοτόπουλα που είχαν σε χωμάτινα πιάτα και άλλες έξω στην αυλή για να πασχίσουν οι ψυχές των πεθαμένων λέγοντας την ευχή «Χρόνια πολλά» και « Θεός σχωρεσ’».

Πρέπει να σημειωθεί πως κατά τις 2 τα ξημερώματα κάποιος χωριανός πήγαινε και χτυπούσε την καμπάνα για να έχει οικογενειακή ευτυχία αυτός και τα ζώα του και να αναγγείλει έτσι το χαρούμενο και ελπιδοφόρο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού, δείχνοντας βαθειά ευσέβεια και πίστη. Το μεσημέρι όλη η οικογένεια καθισμένη στην ψάθα γύρω από την τάβλα έτρωγε τη παραγεμιστή κότα και σούπα, αφού πρώτα έκαναν το σταυρό τους.

Τέλος το γεγονός των Χριστουγέννων δεν το έψελναν μόνο μέσα στην εκκλησία οι ενήλικες Καραγκούνηδες, αλλά και τα μικρά παιδιά, ηλικίας 8-13- ετών. Την παραμονή γυρνούσαν σε όλα τα σπίτια του χωριού, πριν ακόμα χαράξει καλά, λέγοντας σχετικό τραγούδι, όπως αναφέρει επίσης χαρακτηριστικά ο Ζήσης Τζιαμούρτας.

“Γουρνοχαρά”

Ένα έθιμο, που διατηρείται εν μέρει μέχρι και σήμερα, είναι η λεγόμενη «γουρνοχαρά». Τα γουρούνια, που τα προμηθεύονταν τα νοικοκυριά από την άνοιξη, σφάζονταν συνήθως παραμονές των Χριστουγέννων ή και μερικές μέρες μετά (του Αγίου Στεφάνου). Μάλιστα ο κάθε νοικοκύρης προσκαλούσε, σύμφωνα με στοιχεία της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων, συγγενείς και γείτονες για να βοηθήσουν, καθώς η όλη διαδικασία απαιτούσε χρόνο και κόπο. Οι πιτσιρικάδες περίμεναν πώς και πώς να πάρουν τη φούσκα (ουροδόχο κύστη) που ένα καλάμι τη φούσκωναν και την έκαναν μπάλα ποδοσφαίρου. Το ζώο κοβόταν σε τέσσερα τεμάχια, όσα και τα πόδια, για να μπορεί να κρεμαστεί στο δένδρο μέχρι να τεμαχιστεί σε μικρότερα κομμάτια. Παράλληλα ξεκινούσε η διαδικασία του λιωσίματος του λίπους και η παρασκευή των τσιγαρίδων, που ήταν γυναικεία υπόθεση. Τα κόκκαλα του ζώου, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, με το λίγο κρέας που είχε μείνει πάνω, βράζονταν για να φτιαχτεί ο πατσάς που τρωγόταν κυρίως σαν ζεστή σούπα.

Παραδοσιακές συνταγές από το παρελθόν

Σημαντικά στοιχεία για τις παραδοσιακές συνταγές του δωδεκαημέρου, μας δίνει ειδική έκδοση της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων, οι οποίες είναι προσαρμοσμένες στα δεδομένα και τις απαιτήσεις της σύγχρονης μαγειρικής.

Πιο αναλυτικά:

Χριστόψωμο (Πρίνος) Υλικά : 1 κιλό αλεύρι, 5 ποτήρια νερό, 1 κουτ. γλ. αλάτι γεμάτο, προζύμι ή 1 φακελάκι μαγιά Εκτέλεση : Σε μια λεκάνη τοποθετούμε το αλεύρι. Στο κέντρο κάνουμε μια λακκούβα και ρίχνουμε μέσα τη μαγιά και το αλάτι διαλυμένα σε ένα ποτήρι νερό. Ζυμώνουμε προσθέτοντας λίγο λίγο και το υπόλοιπο νερό. Κρατάμε λίγη ζύμη για τη διακόσμηση και τοποθετούμε την υπόλοιπη σε λαδωμένο ταψί. «Κεντάμε» με τη ζύμη που κρατήσαμε το σχήμα του σταυρού και τοποθετούμε στις άκρες ολόκληρα καρύδια, αφού πρώτα δημιουργήσουμε εγκοπές με μαχαίρι ή ψαλίδι. Τρυπάμε τη ζύμη με οδοντογλυφίδα για να βγει ο αέρας. Σκεπάζουμε με μια πετσέτα και αφήνουμε να φουσκώσει. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200ο C για 1 ώρα. Διαλύουμε 1 κουτ. γλ. ζάχαρη σε λίγο νερό και αλείφουμε την επιφάνεια.

Κρεατόπιτα – Βασιλόπιτα (Αργιθέα) Υλικά : 15 φύλλα για πίτα Γέμιση: 1 κιλό χοιρινό κρέας σε μικρά κομμάτια, 1 φλυτζ. τσαγιού γλυκό τραχανά, 1 κομμάτι τυρί φέτα (περίπου 200 γρ.), λάδι, αλάτι, πιπέρι, βούτυρο ή λίπα Εκτέλεση: Βράζουμε καλά τα κομμάτια κρέατος σε λίγο νερό με αλάτι και πιπέρι. Μόλις το κρέας βράσει και σωθεί το νερό, προσθέτουμε λάδι και τσιγαρίζουμε προσθέτοντας λίγο αλάτι και πιπέρι και στη συνέχεια τον τραχανά. Λίγο πριν ολοκληρωθεί το τσιγάρισμα προσθέτουμε τη φέτα. Σε ένα ταψί αλείφουμε λάδι ή βούτυρο ή λίπα. «Στρώνουμε» τρία φύλλα βουτυρωμένα και συνεχίζουμε εναλλάξ με γέμιση και φύλλο. «Κλείνουμε» την πίτα με δύο φύλλα. Ψήνουμε στους 180ο C για 1 ώρα ανάλογα με το φούρνο». Η συγκεκριμένη παρασκευή αποτελούσε και την παραδοσιακή βασιλόπιτα της Αργιθέας. Ανάμεσα στα φύλλα της πίτας τοποθετούσαν ένα νόμισμα, άχυρο, πουρνάρι, τριφύλλι και ρίγανη. Με αυτό τον τρόπο αναδεικνύονταν ο «τυχερός» της χρονιάς και ταυτόχρονα γινόταν ο καταμερισμός των εργασιών για το νέο έτος. Σε όποιου τύχαινε το κομμάτι με το άχυρο, θα αναλάμβανε τα μουλάρια, το πουρνάρι, τα κατσίκια, το τριφύλλι, τα πρόβατα και τη ρίγανη, τα μελίσσια.

Πασπάλα με τσιγαρίδες και λουκάνικα (Ορθοβούνι) Υλικά : 1 κιλό αλεύρι μπομπότα, 1 κιλό χόρτα για πίτα με τσουκνίδια, 6 κουτ. σούπ. λίπα, 1 κομμάτι τυρί φέτα (250 γρ.), 3 κουτ. σούπ. τραχανά, 1 κιλό τσιγαρίδες, 2 θηλιές λουκάνικα, αλάτι, νερό. Εκτέλεση : Καθαρίζουμε τα χόρτα, τα πλένουμε καλά και τα ψιλοκόβουμε. Προσθέτουμε τον τραχανά, τρίβουμε το τυρί και την μισή λίπα και ανακατεύουμε καλά, ώσπου να γίνει ομοιόμορφο το μίγμα. Αλείφουμε με την υπόλοιπη λίπα το ταψί και ραντίζουμε τη μισή μπομπότα ομοιόμορφα. Έπειτα απλώνουμε τη γέμιση, ραντίζουμε με λίγο νερό και μετά καλύπτουμε τη γέμιση με την υπόλοιπη μπομπότα. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά περίπου (ώσπου να κάνει κρούστα) και αφού την βγάλουμε από τον φούρνο, απλώνουμε πάνω τις τσιγαρίδες και τα κομμένα σε ροδέλες λουκάνικα. Συνεχίζουμε το ψήσιμο για περίπου 45 λεπτά.

Τα χριστουγεννιάτικα έθιμα στην Ήπειρο των παραδόσεων

Τα χιλιάδες πολύχρωμα λαμπιόνια που στολίζουν τις γειτονιές και τις πλατείες, σε κάθε χωριό ή πόλη, τα χριστουγεννιάτικα δένδρα, οι ευρηματικές ιδέες συλλόγων με τις μουσικές και τα κεράσματα, οι μυρωδιές από τα ζαχαροπλαστεία και τους φούρνους, δημιουργούν γιορτινή ατμόσφαιρα, γεμίζουν φως και ελπίδα τον κόσμο και τον προετοιμάζουν για την Γέννηση του Θεανθρώπου και τον ερχομό της νέας Χρονιάς.

Μέσα σε αυτόν τον γιορτινό καμβά, στην Ήπειρο των παραδόσεων, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, που έρχονται από το βάθος του χρόνου, αποτυπώνουν την πτυχές της πολιτιστικής και πολιτισμικής ταυτότητας του τόπου, καθώς είναι άμεσα συνυφασμένα με τις συνθήκες του μακρινού παρελθόντος, με τις αρχές και τις αξίες των περασμένων γενεών.

Οι Ηπειρώτες είχαν βαθειά πίστη. Το «σαρανταήμερο» έκαναν νηστεία, δηλαδή από τις 15 Νοεμβρίου έως και τις 24 Δεκέμβρη, για να υποδεχτούν την Γέννηση του Χριστού. Ακόμη και σήμερα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που με ευλάβεια τηρούν τη νηστεία.

Τα έθιμα των Χριστουγέννων για κάθε οικογένεια άρχιζαν με το σφάξιμο του χοίρου, που σε ορισμένες περιοχές ήταν ιεροτελεστία. Το χοιρινό είχε εξέχουσα θέση στο γιορτινό τραπέζι αλλά και στα γλέντια που γίνονταν ανήμερα των Χριστουγέννων στις πλατείες των χωριών.

«Τα σπάργανα του Χριστού», είναι το γλύκισμα – έθιμο που συναντάμε σε όλη την Ήπειρο και αναβιώνει έως σήμερα. Σε κάθε σπίτι ετοιμάζουν τα σπάργανα για το τραπέζι της παραμονής. Πρόκειται για χυλό από σταρένιο αλεύρι, που ψήνεται σε πυρωμένη πέτρα μέσα στο τζάκι, ενώ στη συνέχεια τις «τηγανίτες» αυτές μελώνουν σε ζαχαρόνερο, με καρύδια και κανέλα.

Είναι το γλύκισμα που τρώγεται το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Το έθιμο συμβολίζει τα σπάργανα του Ιησού στη φάτνη. Τα «σπάργανα του Χριστού» σε χωριά του Πωγωνίου τα λένε «λαλαγγίτες» και είναι το γλύκισμα για το τραπέζι της παραμονής.

Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι έως και σήμερα, σε πολλά σπίτια οι νοικοκυρές μαγειρεύουν τα «γιαπράκια». Είναι λαχανοντολμάδες με φύλλα από λάχανο και το φαγητό συμβολίζει το ‘φάσκιωμα’ του νεογέννητου Χριστού.

Το αναμμένο πουρνάρι και το έθιμο της φωτιάς

Το έθιμο ,συμβολίζει τους βοσκούς που πήγαν να προσκυνήσουν το θείο βρέφος και είχαν ανάψει ένα ξερό κλαδί για να βλέπουν μέσα στην νύχτα. Ένα πολύ παλιό έθιμο στην Ήπειρο, που συναντάται με μικρές παραλλαγές στις διάφορες περιοχές της.

Το έθιμο τηρείται κυρίως, στα χωριά της Άρτας. Ανήμερα Χριστούγεννα, όποιος επισκεφτεί φιλικό ή συγγενικό σπίτι για να ευχηθεί χρόνια πολλά, καθώς και οι παντρεμένοι, που θα πάνε στο πατρικό τους, κρατούν ένα κλαρί από πουρνάρι που το ανάβουν στον δρόμο. Τα φύλλα του καθώς καίγονται τρίζουν και η ευχή στον κάθε οικοδεσπότη είναι να μεγαλώνει η φαμίλια και να προκόβουν τα κοπάδια.

Στα Γιάννενα, δεν κρατούν το πουρνάρι αναμμένο στο χέρι τους, αλλά στη χούφτα τους έχουν δαφνόφυλλα και πουρναρόφυλλα. Όταν μπουν στο σπίτι, τα πετούν μέσα στο τζάκι και καθώς τα φύλλα καίγονται, πετάνε σπίθες. Τότε δίνεται η καλύτερη ευχή στον νοικοκύρη: «Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!». Δηλαδή, να προκόβουν τα κοπάδια του, να πληθαίνει η φαμελιά του, να μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα παλικάρια του, να του φέρνουν στο σπίτι νύφες και γαμπρούς, να του δώσουν εγγόνια που δε θ’ αφήσουν τ’ όνομα το πατρικό να σβήσει.

Στο χωριό Πουρνιά της Κόνιτσας την παραμονή των Χριστουγέννων το παραδοσιακό «έθιμο της φωτιάς» δημιουργεί γιορτινή διάθεση. Το πρωί στην πλατεία του χωριού ανάβει μια μεγάλη φωτιά και ο κόσμος κρατώντας μαγκούρες στα χέρια, πηγαίνει σε όλα τα σπίτια του χωριού για τα κάλαντα . Οι νοικοκυρές προσφέρουν φρεσκοψημένα καρβέλια ψωμί.

Στην Αγία Παρασκευή της Κόνιτσας τα παιδιά την παραμονή έπαιρναν τις «τζιουμάκες», ξύλα από κρανιά, σαν μπαστούνι και χτυπούσαν με αυτό τις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών για τα κάλαντα.

Τα περασμένα χρόνια στα χωριά της Ηπείρου επέστρεφαν για τις γιορτινές μέρες οι ξενιτεμένοι και στηνόταν το «Ζιαφέτι», ένα μεγάλο πανηγύρι στις πλατείες και τις αυλές των εκκλησιών με τα κλαρίνα να αντηχούν στα βουνά και το γλέντι να κρατά ακόμη και δύο μέρες.

Το «αμίλητο νερό» είναι έθιμο χριστουγεννιάτικο στην Άρτα. Ανήμερα των Χριστουγέννων, και νωρίς το πρωί, πριν ξημερώσει, οι γυναίκες πήγαιναν χωρίς να μιλάνε, να πάρουν νερό από ξένη βρύση και έλεγαν, «όπως τρέχει το νερό στη βρυσούλα μου, έτσι να τρέχει και η σοδιά μου». Από το «αμίλητο νερό», έπιναν όλοι στο σπίτι για το καλό. Στη βρύση η γυναίκα άφηνε εδέσματα, «για να την ταΐσει», όμως στην πραγματικότητα για να βρουν οι φτωχοί συγχωριανοί φαγητό.

Έθιμα των Χριστουγέννων σε Πελοπόννησο και Αιτωλοακαρνανία

Τα χριστόψωμα, τα κεράσματα, τα λαλάγια, το τσιγαρισμένο χοιρινό κρέας, το πάτημα της πέτρας, καθώς και τα φαγητά στην κρήνη για τις Μοίρες, είναι μερικά από τα έθιμα της περιόδου των Χριστουγέννων που τηρούνται σε διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου και της Αιτωλοακαρνανίας.

Στη Μάνη, οι οικογένειες ψήνουν στον φούρνο του σπιτιού τα χριστόψωμα, τα οποία κόβει ο οικοδεσπότης ανήμερα τα Χριστούγεννα, αφού πρώτα ευχηθεί χρόνια πολλά. Επίσης, σε πολλά σπίτια ζυμώνουν και τηγανίζουν τα μανιάτικα λαλάγια. Μάλιστα, η πρώτη τηγανίδα είναι πάντα μεγάλη, έχει ένα σταυρό και είναι του Χριστού.

Στο Θεόκτιστο της Αρκαδίας αναβιώνει τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων το έθιμο του παστού και της τσιγαρίδας. Συγκεκριμένα κάτοικοι και επισκέπτες συγκεντρώνονται όλοι μαζί και τρώνε παρέα, χορεύουν και τραγουδούν.

Το έθιμο της τσιγαρίδας τηρείται την ίδια ημέρα και στην περιοχή του Ξηρόμερου της Αιτωλοακαρνανίας. Συγκεκριμένα το τσιγάρισμα του χοιρινού κρέατος ήταν η παραδοσιακή μέθοδος που χρησιμοποιούσαν οι οικογένειες, ώστε να διατηρούν το κρέας την χειμερινή περίοδο.

Στα χωριά των Καλαβρύτων οι νοικοκυρές ετοιμάζουν με ιδιαίτερη επιμέλεια τα χριστόψωμα, τα οποία διαφέρουν από το ψωμί που παρασκευάζουν τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου. Τα χριστόψωμα είναι λευκά και αφράτα, περιέχουν σουσάμι και καρύδια, ενώ στο επάνω μέρος είναι σχηματισμένος ο σταυρός.

Τα χριστουγεννιάτικα έθιμα στα Δωδεκάνησα

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων, γίνεται παραδοσιακά σε όλα τα νησιά, με κοινά αλλά και ξεχωριστά έθιμα που έχουν διαμορφωθεί μέσα στους αιώνες.

Υπάρχουν ακόμα και οι δοξασίες, όπως αυτές με τους καλλικάντζαρους, που έχουν φθάσει μέχρι τις μέρες μας.

Χαρακτηριστικά είναι τα έθιμα στο νησί της Λέρου

Η προετοιμασία για τις γιορτές των Χριστουγέννων στη Λέρο αρχίζει με το Σαραντάμερο, μέρες νηστείας και εξαγνισμού των ανθρώπων. Κ ενώ ο άνθρωπος προσπαθεί να πειθαρχήσει τον εαυτό του, βγαίνουν οι καλικάτζαροι. Μικρόσωμοι, άσχημοι, αδύνατοι, με αχτένιστα μαλλιά, κόκκινα μάτια, πόδια τράγου και ουρά ζουν όλο το χρόνο κάτω από τη γη και προσπαθούν να κόψουν το δέντρο που τη κρατάει. Κι ενώ είναι σχεδόν έτοιμοι να το κόψουν έρχεται η πρώτη μέρα του Σαραντάμερου (15 Νοεμβρίου) και τρέχουν να ανέβουν στη γη, να πειράξουν τους ανθρώπους. Να τους κολάσουν. Γυρνούν μόνο τις νύχτες. Μπαίνουν στα σπίτια από τους καπνοδόχους και παίρνουν ό,τι θέλουν. Γι’ αυτό και αν χτυπούσες τη νύχτα την πόρτα κάποιου κατά τη διάρκεια του Σαρανταμέρου δε σου άνοιγε. Λένε ακόμα πως όποιο παιδί γεννιόταν αυτές τις ημέρες θα ήταν υπνοβάτης. Πάνε λοιπόν τη νύχτα οι καλικάτζαροι το φωνάζουν και βγαίνει στο δρόμο και χορεύουν μαζί. Πιστεύουν επίσης πως οι καλικάτζαροι αν μπουν στο σπίτι που έχει μωρό πάνε στην κούνια το κουνάνε με δύναμη και όταν το μωρό ματώσει του πίνουν το αίμα. Για αυτό οι γυναίκες, τις ημέρες των Χριστουγέννων βάζουν στο προσκέφαλο του μωρού ένα κόκκινο σταυρό. Για να αποφύγουν τις ζαβολιές τους οι Λεριοί έβαζαν έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους τις σήτες, τριχιές ή δίχτυα. Μέχρι να μετρήσουν οι καλικάτζαροι τις τρύπες της τριχιάς ή του διχτύου θα μπερδεύονταν και σαν άκουγαν το πρώτο λάλημα του πετεινού ειδοποιούσαν ο ένας τον άλλο «πρώτος λάλησε» ύστερα «δεύτερος λάλησε» με το τρίτο λάλημα όλοι μαζί «σχίσου γη και βάλε μας». Οι καλικάτζαροι έφευγαν από τη γη όταν αγιάζονταν τα νερά. Την ημέρα των Θεοφανίων. Οι περισσότερες προετοιμασίες για τις γιορτές γίνονταν μια βδομάδα πριν. Οι νοικοκυρές στόλιζαν το σπίτι, άναβαν το τζάκι, στόλιζαν το δέντρο και ετοίμαζαν μελομακάρονα «τα φοικίκια», κουραμπιέδες και κουλουράκια. Αν περνούσες από τα σπίτια την παραμονή των Χριστουγέννων έβλεπες τις πιατέλες γεμάτες, το σπίτι μοσχοβολούσε και η γαλοπούλα έτοιμη, γεμισμένη περίμενε την άλλη μέρα. Και σαν ερχόταν το βράδυ, βγαίνανε τα παιδιά να πούνε τα κάλαντα και οι νοικοκυραίοι τους έδιναν χρήματα για τον κόπο τους και γλυκά

Η μέρα των Χριστουγέννων έφευγε με γλέντι και διασκέδαση ο κόσμος ξαναγύριζε στη δουλειά του μέχρι που να ‘ρθει η παραμονή της πρωτοχρονιάς.

Το φαγητό

Κύριο φαγητό στα περισσότερα νησιά της Δωδεκανήσου ήταν και σε γενικές γραμμές παραμένει, παράλληλα με τη γαλοπούλα τα τελευταία χρόνια, το χοιρινό κρέας. Σε αρκετά χωριά της Ρόδου, το σφάξιμο του χοίρου που μεγάλωναν οι οικογένειες γινόταν σε παρέες . Από τα χριστουγεννιάτικα φαγητά ήταν επίσης τα παραδοσιακά «γιαπράκια» (ντολμαδάκια) τα οποία δεν έλειπαν από το τραπέζι. Σε ό,τι αφορά τα γλυκά τόσο στη Ρόδο όσο και στα υπόλοιπα νησιά το χαρακτηριστικό είναι οι δίπλες, οι οποίες εξακολουθούν να παρασκευάζονται και σήμερα.

Από τα αξιοσημείωτα των ημερών είναι ότι την ημέρα των Χριστουγέννων οι κάτοικοι της Ρόδου συνηθίζουν να πηγαίνουν οικογενειακά στην εκκλησία και αμέσως μετά να επισκέπτονται τους ηλικιωμένους γονείς και παππούδες για τις σχετικές ευχές. Σε ορισμένα χωριά της Ρόδου ήταν έθιμο να επισκέπτονται ομαδικά, σαν μεγάλη παρέα, το βράδυ των Χριστουγέννων τα σπίτια όσων γιορτάζουν με τους οικοδεσπότες να είναι «υποχρεωμένοι» να τους κεράσουν όλους. Η περιοδεία της παρέας συνεχίζεται μέχρι πρωίας ενώ αν αντέχουν, ξεκινούν και νέο κύκλο επισκέψεων σε αυτούς που γιορτάζουν την επόμενη μέρα (της Παναγιάς).

Αστυπάλαια

Στην Αστυπάλαια, τα Χριστούγεννα, υπήρχε το έθιμο να κρεμούν το κατωσάγωνο ενός χοίρου στη καπνοδόχο του τζακιού για να γλιτώσουν από τους καλικάντζαρους.

Την παραμονή επίσης των Χριστουγέννων, οι νοικοκυρές της Αστυπάλαιας, ζυμώνουν το «χριστόψωμο» με ένα καρύδι στη μέση για καλή τύχη.

Κάλυμνος

Στο νησί της Καλύμνου τα παλαιότερα χρόνια ήταν απόλυτα απαραίτητο όλοι οι κάτοικοι του νησιού να παρευρίσκονται στη λειτουργία των Χριστουγέννων. Υπάλληλος της Δημαρχίας που άναβε τα φαναράκια στους δρόμους, έπρεπε να κτυπήσει όλες τις πόρτες των σπιτιών και να ξυπνήσει όλους τους νησιώτες για να πάνε στην εκκλησία.

Το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι στην Κάλυμνο περιέχει κόκορα ή χοιρινό με πράσο ή την καθιερωμένη πλέον σ’ όλη την Ελλάδα γεμιστή γαλοπούλα. Το πρωί των Χριστουγέννων όταν επιστρέφουν από την εκκλησία, πίνουν το ζωμό από τον πετεινό ή τρώνε σούπα που γίνεται με το ζωμό αυτό.

Κως

Οι γιορτές απ’ τα Χριστούγεννα ίσαμε των Φώτων ονομάζονται «δωδεκάμερα». Την παραμονή των Χριστουγέννων στα χωριά της Κω ζύμωναν σιταρένιο αλεύρι κι έπλαθαν τα «κουλούρια», τις «κουλούρες» (γιορτινά ψωμιά), τα «ξύσματα» (ψωμιά σιταρένια, ζυμωμένα με ξυσμένη μυζήθρα και μυρωδικά) καθώς και τα «αφρένα» ή «εφτάζυμα» (αρωματισμένα ψωμιά, που το προζύμι τους γίνεται με τον αφρό βρασμένων ρεβιθιών και φύλλων δάφνης). Όλα αυτά τα «Χριστόψωμα», όπως αναφέρει ο συγγραφέας Βασίλης Χατζηβασιλείου, τα άλειφαν με κρόκο αυγού και τα πλούμιζαν με το χτένι. Ανήμερα τα Χριστούγεννα στα χωριά της Κω, νέοι και γέροι, γυρίζουν παρέες κι επισκέπτονται όλα τα σπίτια του χωριού, για να πουν τα κάλαντα και να ευχηθούν «τ’ αποχρόνου». Το κέρασμα στις επισκέψεις αυτές, εκτός απ’ τα γλυκίσματα (κουραμπιέδες και μελομακάρονα) είναι το μαύρο κώτικο κρασί και μεζέδες. Τη γαλοπούλα ή το «πασκάτικο», δηλ. το γουρουνόπουλο, συνήθιζαν να τα σφάζουν, σύμφωνα με το έθιμο, την παραμονή της μεγάλης γιορτής. Λεγόταν πασκάτικο, γιατί τα Χριστούγεννα οι αγρότες της Κω ήθελαν να τα ονομάζουν Πάσχα (επειδή έτρωγαν το κρέας μετά από σαράντα μέρες νηστείας) ξεχωρίζοντάς τα απ’ τη Λαμπρή, την ημέρα εορτασμού της Ανάστασης του Χριστού.

Οι σαρμουσάδες είναι ένα παραδοσιακό γλυκό της Κεφάλου της Κω, παρόμοιο με τον μπακλαβά. Γίνεται με χειροποίητο φύλλο, και σουσάμι, από όπου και πήρε το όνομά του (μπορούν να χρησιμοποιηθούν επίσης αμύγδαλα και καρύδια), καρυκεύματα (κανέλα, γαρύφαλλα) και το τυλίγουν σε ρολό και αφού το τηγανίσουν το περιχύνουν με σιρόπι από μέλι.

Νίσυρος

Στη Νίσυρο, το βράδυ των Χριστουγέννων ο ιερέας τελεί τρισάγιο και κατόπιν προσφέρει στους πιστούς «ευλογημένα» τα οποία μόλις έφταναν στο σπίτι, τα τοποθετούσαν στο γιορτινό τραπέζι και τα έτρωγαν πρώτα. Στον Αρχάγγελο, στη Σάλακο και σε πολλά άλλα από τα χωριά της Ρόδου, το «Χριστόψωμο» είναι το πρόσφορο που πάνε στον παπά τα Χριστούγεννα. Το γιορτινό τραπέζι των Χριστουγέννων στρώνεται από το βράδυ της παραμονής. Στο κέντρο τοποθετείται το χριστόψωμο και δίπλα το μέλι με πολλούς ξηρούς καρπούς.

Σύμη

Από τις 15 Νοεμβρίου που ξεκινά το σαρανταήμερο της νηστείας για τα Χριστούγεννα οι Συμιακές άρχιζαν να ετοιμάζουν τα σπίτια τους για τις γιορτές. Καθάριζαν το εσωτερικό των σπιτιών τους, τους φούρνους που είχαν στην αυλή και τη γειτονιά για να είναι καθαρά ώστε να ψήσουν τα κουλούρια και τα γλυκά και για να είναι κάτασπρα και πεντακάθαρα τα σοκάκια και τα σκαλοπάτια.

Την ημέρα που εορτάζει ο Άγιος Σπυρίδωνας (12 Δεκεμβρίου) έφτιαχναν τους κουραμπιέδες με αλισίβα(στάχτη) και αμύγδαλα, πουγκιά γεμιστά με σουσάμι, «πανιεράκια» (με γέμιση από καρύδια, τα οποία μοιάζουν με μικρές ατομικές τάρτες), μπακλαβά, «κοπεγχάγη», «σβίγγους» και πάστες. Όλα αυτά τα γλυκίσματα προορίζονταν για το καλάθι που ετοίμαζαν για την πεθερά, για το καθιερωμένο «πεσκέσι» (δώρο στην πεθερά ως ένδειξη τιμής και εκτίμησης προς το πρόσωπό της), όπως αναφέρει η λαογράφος Ειρήνη Σεμερτζάκη. Το καλάθι αυτό κάθε αρραβωνιασμένη και παντρεμένη γυναίκα, το ετοίμαζε με φροντίδα και το συνόδευε στο σπίτι της πεθεράς της. Εκτός από τα γλυκά, που ήταν όμορφα τακτοποιημένα και διακοσμημένα με ένα κεντητό μαντήλι, σε ένα μεγαλύτερο καλάθι τοποθετούσαν κρέας και άλλα φαγώσιμα.

<