Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος

00:59 11/1/2023 - Πηγή: BankWars

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο οποίος νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο «Υγεία».

Σύμφωνα με πληροφορίες, είχε υποστεί οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Γεννημένος στις 2 Ιουνίου του 1940 στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ελλάδας

στις 6 Μαρτίου του 1964, σε ηλικία 24 ετών διαδεχόμενος τον πατέρα του, Παύλο Α΄ μετά τον θάνατό του την ίδια ημέρα.

Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε την τότε πριγκίπισσα της Δανίας, Άννα Μαρία, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και δύο κόρες.

Ήταν γιος του βασιλιά Παύλου Α’, του οίκου των Γλύξμπουργκ και της βασίλισσας Φρειδερίκης – Λουίζας του Αννοβέρου, αδελφός της μετέπειτα (και πρώην πλέον) βασίλισσας της Ισπανίας Σοφίας και της πριγκίπισσας Ειρήνης.

Το 1941, η οικογένειά του διέφυγε στην Κρήτη και μετά στην Αίγυπτο. Στη διάρκεια του πολέμου έζησαν για μεγάλα διαστήματα στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το 1946, μετά την απελευθέρωση η βασιλική οικογένεια επέστρεψε στη χώρα.

Την 1η Απριλίου 1947, ο πατέρας του ανέλαβε το βασιλικό αξίωμα, ύστερα από το θάνατο του Γεωργίου Β’, και ο ίδιος ανακηρύχτηκε διάδοχος του θρόνου. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο δημοτικό σχολείο που λειτούργησε μέσα στα ανάκτορα Ψυχικού. Τις γυμνασιακές του σπουδές έκανε στο εθνικό εκπαιδευτήριο Αναβρύτων και συνέχισε στη Σχολή Ευελπίδων.

Στις 28 Ιουνίου του 1958 ανακηρύχτηκε αξιωματικός και στα τρία όπλα. Ασχολήθηκε ενεργά με τον προσκοπισμό και το 1959 ανακηρύχτηκε αρχιπρόσκοπος. Το 1960 αναδείχτηκε χρυσός ολυμπιονίκης στη Ρώμη, στο αγώνισμα της ιστιοπλοΐας.

Στις 6 Μαρτίου 1964 την επομένη του θανάτου του πατέρα του, ανακηρύχτηκε βασιλιάς σε ηλικία 24 ετών. Στις 18 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Άννα Μαρία της Δανίας, τριτότοκη κόρη του βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου Θ’. Από το γάμο του απέκτησε πέντε παιδιά: την Αλεξία, τον Παύλο, τον Νικόλαο, τη Θεοδώρα και τον Φίλιππο.

Στις 15 Ιουλίου του 1965 προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, αμφισβητώντας το δικαίωμα του πρωθυπουργού να αναλάβει προσωπικά το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Στη συνέχεια διόρισε τις βραχύβιες κυβερνήσεις Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα (15 Ιουλίου) και Ηλία Τσιριμώκου (20 Αυγούστου), οι οποίες δεν συγκέντρωσαν ψήφο εμπιστοσύνης.

Στις 17 Σεπτεμβρίου διόρισε νέα κυβέρνηση υπό το Στέφανο Στεφανόπουλο, η οποία διατηρήθηκε στην εξουσία επί περίπου 15 μήνες.

Η πολιτική θύελλα

Η άνοδος του Κωνσταντίνου Β΄ στον θρόνο συνέπεσε με μια πολιτική θύελλα, που δημιουργήθηκε από την άρνηση του κατεστημένου να αποδεχθεί τον εκλογικό θρίαμβο του Γεωργίου Παπανδρέου και από την μεγάλη αντιπαλότητα, που είχε ο ίδιος με τον αρχηγό της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος εκπροσωπούσε τον αυτοεξόριστο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η έναρξη της σύγκρουσης έγινε το 1965 από την αντίδραση του παλατιού στην απόφαση του Παπανδρέου να αντικαταστήσει τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού Ιωάννη Γεννηματά, ο οποίος θεωρείτο άνθρωπος του βασιλιά με παρασκηνιακή συμμετοχή στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961. Η επιλογή του στη θέση είχε γίνει κατόπιν συμβιβασμού του Παπανδρέου με τα ανάκτορα, κάτι όπως που του είχε προκαλέσει και εσωκομματικές αντιδράσεις. Επανερχόμενος λοιπόν στο θέμα ο Παπανδρέου θέλησε να τον αντικαταστήσει, αποφασίζοντας την αποστράτευσή του, την οποία είχε εγκρίνει όλο το υπουργικό συμβούλιο.

Η αντίσταση του παλατιού όμως ήταν μεγάλη, καθώς ο Κωνσταντίνος, καθοδηγούμενος από τους συμβούλους του επέμεινε να έχει τον πλήρη έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων, που όπως ήταν γνωστό είχε στις τάξεις του εκείνη την εποχή παλιούς αξιωματικούς, που είχαν λάβει μέρος και στον Εμφύλιο και είχαν σχέσεις με τον κρατικό μηχανισμό του παρελθόντος.

ΤΑ ΙΟΥΛΙΑΝΑ

Η κατάσταση επιδεινώθηκε τον Μάιο του ίδιου χρόνου, όταν ο Παπανδρέου θέλησε να αποπέμψει και τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά, επίσης φιλομοναρχικό, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη θέση. Αλλά ο Γαρουφαλιάς όχι μόνον αρνήθηκε να παραιτηθεί, παρά προέβαλε το επιχείρημα, ότι διαταγές λαμβάνει μόνον από τον βασιλιά, ενώ  παράλληλα ο δεύτερος αρνήθηκε να υπογράψει το διάταγμα της απομάκρυνσης του υπουργού. Ο νεαρός Κωνσταντίνος αδυνατώντας να αντιληφθεί τις συνέπειες των πράξεών του και παρασυρμένος (;) από τους συμβούλους του επιδείκνυε πυγμή προβάλλοντας το αξίωμά του, παρά το γεγονός, ότι βρισκόταν πλέον εκτός συνταγματικής νομιμότητας. Σ΄αυτό το πλαίσιο και με πρόσχημα την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, που είχε φθάσει στη δικαιοσύνη και στην οποία φερόταν να έχει ανάμειξη ο Ανδρέας Παπανδρέου αρνιόταν συστηματικά να δει τον πρωθυπουργό.

Τελικά στις 15 Ιουλίου του 1965 θα δεχόταν τον Παπανδρέου στο Τατόι και ύστερα από μια έντονη συζήτηση θα αποδεχόταν την παραίτησή του.

Τα πιόνια στη σκακιέρα έπαιρναν θέσεις για τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν, καθώς ο Κωνσταντίνος όρκισε αμέσως σχεδόν την πρώτη κυβέρνηση των «Αποστατών» υπό τον Γεώργιο Αθανασιάδη- Νόβα ενώ ο λαός έβγαινε στους δρόμους. Άλλη κυβέρνηση είχε ψηφίσει και άλλη είχε.

Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 διόρισε την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου η οποία έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και στις 3 Απριλίου 1967 διόρισε πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο με σκοπό τη διεξαγωγή εκλογών.

Λίγες ημέρες αργότερα υπέδειξε για τη θέση του πρωθυπουργού τον Κωνσταντίνο Κόλλια και προσυπέγραψε το διορισμό της υπό αυτόν κυβέρνησης.

Στις 13 Δεκεμβρίου οργάνωσε αντιδικτατορική κίνηση που απέτυχε. Κατέφυγε με την οικογένειά του στη Ρώμη και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.

Την 1η Ιουνίου 1973 το δικτατορικό καθεστώς ανακοίνωσε την κατάλυση της βασιλείας και στις 29 Ιουλίου έκανε «δημοψήφισμα» για να κατοχυρώσει την απόφασή του αυτή.

Το 1974, ύστερα από την πτώση των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, έγινε το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου για το πολιτειακό, με το οποίο ο Κωνσταντίνος Β’ κηρύχτηκε οριστικά έκπτωτος, με ποσοστό ψήφων 69,18% υπέρ της προεδρευομένης Δημοκρατίας.

Μετά την έκπτωσή του, διεκδίκησε ακίνητη περιουσία (Κτήμα και ανάκτορα Τατοΐου, κτήμα και ανάκτορο Μon Repos Κερκύρας και δασόκτημα Πολυδενδρίου Λαρίσης) και προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Τελικά η απόφαση που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2002, του επιδίκασε αποζημίωση 13,7 εκατ. ευρώ.