Ο φίλος μου ο Πέπος

01:10 6/11/2023 - Πηγή: BankWars

Ένας παλιός, αγαπημένος φίλος, που ζήσαμε μαζί από τη 10ετία του ’80, με “έδρα” τα Εξάρχεια και τη “Μαρονίτα” ωραίες, ανέμελες,  αλλά και δύσκολες στιγμές, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή.

Ήδη, από χθες, ο δημοσιογράφος  Γιώργος Πεπόνης, ο “Πέπος” για τους δεκάδες φίλους και φίλες του, βρίσκεται στην αγκαλιά της γης του αγαπημένου του χωριού Βρυσούλα στην Πρέβεζα.

Ένα καρδιακό επεισόδιο στο καφέ της Πλατείας που σύχναζε, ήταν αρκετό για να του στερήσει τη ζωή και να μας αφήσει για πάντα.

Θύμισες πολλές!

Από το καφέ “Μπελκάντο” στην Ακαδημίας, αρχές του 1981, απέναντι από το

περίπτερο του πατέρα του, κάθε μεσημέρι, μετά το ρεπορτάζ, το ραντεβού για να πάμε παρέα στο “Κουρείο” με το λεωφορείο του Ταύρου, που το παίρναμε κάτω από την οδό Αθηνάς: (Κουρείο, η Αυριανή, του Γ.Κουρή).

Πολλά τα ξενύχτια στην πλατεία Εξαρχείων, στο καφέ “Μαρονίτα” ή στον “Κάβουρα”, μετά από ταβέρνες και ρεμπετάδικα της εποχής,  με ατέλειωτες συζητήσεις για πολιτικά κυρίως και επαγγελματικά θέματα.

Πάντα με την Ανανεωτική Αριστερά ο Πέπος, από τα φοιτητικά του χρόνια στην Ανωτάτη Βιομηχανική δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ομηρικοί οι “καυγάδες” για τις εξελίξεις, πάντα σε πλαίσιο φιλίας, με όλους όσοι διαφωνούσαν.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι ήρθε να με δει στο πρώτο επισκεπτήριο των νεοσύλλεκτων ναυτών στον “Κανελλόπουλο”, φέρνοντας μου ένα θερμός με καφέ εσπρέσσο από τη Μαρονίτα, το στέκι της μεγάλης μας παρέας.

Μαζί με τον Πέπο, μετά την Αυριανή, στη ΓΝΩΜΗ και αργότερα στο ΚΕΡΔΟΣ, όπως και στη Γενική Γραμματεία Τύπου και ΜΜΕ.

Ο Πέπος, διακρίθηκε φυσικά και σαν εκπρόσωπος των εργαζομένων, καθώς ήταν αρχή του και την εφάρμοσε στη ζωή,  πως το “κοινωνικό” προηγείται πάντα του ατομικού.

Τον αποχαιρετώ με αγάπη, θέλω να του πω νοιώθω τυχερός που γίναμε φίλοι και του ζητώ συγγνώμη, που ενώ είχαμε πει πως θα τα πούμε μετά τις εκλογές το καλοκαίρι, δεν τα καταφέραμε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά…μας προέκυψε και ο Κασσελάκης. Και ο Πέπος, είχε επ’ αυτού πάρει σαφή θέση…Οι καλοί του φίλοι, όπως ο “γιατρός”, που τον φώναζε και “Πρόεδρο”, ξέρουν την άποψή του. Και είτε μας άρεσε είτε όχι, ο “Πρόεδρος” είχε πάντα δίκιο!

Βασίλης Βαλαμβάνος, [e-mail]