Ποια συμφέροντα εμποδίζουν το αιολικό πάρκο στο Γεραμπή;

15:54 10/10/2019 - Πηγή: BankWars

Σε αυτή τη χώρα φαίνεται πως κάποιοι δεν θέλουν τις επενδύσεις.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά πως μια αδειοδοτημένη επένδυση αιολικού πάρκου στη θέση Γεραμπή του δήμου Γ. Καραϊσκάκη στο νομό Άρτας που θα δώσει υπεραξία στην περιοχή, ο δήμος θα έχει σημαντικά έσοδα και οι κάτοικοι σημαντικά ωφελήματα, βρίσκει εμπόδια από ένα μικρό αριθμό δήθεν ιδιοκτητών της περιοχής. Βάσει της νομοθεσίας, το 3% των ακαθάριστων εσόδων κατά την εικοσαετή λειτουργία του Α/Π, το οποίο εκτιμάται σε 180.000€ ετησίως, θα αποδίδεται στο δήμο (1,7%), οικιακούς καταναλωτές ρεύματος (1%) και

πράσινο ταμείο (0,3%), ενώ κατά τη διάρκεια της κατασκευής του Α/Π η εταιρεία θα προχωρήσει στην υλοποίηση έργων προς τις τοπικές κοινότητες εκτιμώμενης αξίας 250.000 ευρώ.

Το αιολικό πάρκο ισχύος 24 MW στη θέση Γεραμπή είναι πλήρως αδειοδοτημένο σε δασικές εκτάσεις κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου, έχει ακολουθήσει τα πιο αυστηρά standards κατά την αδειοδότηση και είναι περιβαλλοντικά πολύ καλύτερο από το αρχικά αδειοδοτημένο.

Η αδειοδότηση έγινε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε θέρμη υποστήριξη και από τον περιφερειάρχη Ηπείρου που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία. Παρόλα αυτά η επένδυση αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς κάτοικοι δύο τοπικών κοινοτήτων του Βελεντζικού και της Μεγαλόχαρης δηλώνουν ιδιοκτήτες του δάσους και αρνούνται την πρόσβαση του επενδυτή στο βουνό.

Δεν προσφεύγουν όμως στα δικαστήρια για να βρουν το δίκαιό τους αλλά προχωρούν σε αυτοδικία. Πόσο δίκαιο όμως έχουν; Σύμφωνα με την έρευνα που κάναμε κανένα. Γιατί, οι αναγκαστικοί συνεταιρισμοί διέπονται από τους παρακάτω νόμους : Τον Α.Ν 1627/1939 «περί Δασικών Συν/σμών», το εις εκτέλεση αυτού εκδοθέν Β.Δ της 15ης Ιουνίου 1940 , το Νόμο 602 «περί συν/σμών» όπως τροποποιήθηκε, το ν.δ 11/19.7.1923 «περί αναγκαστικών συνεταιρισμών διαχειρίσεως ακινήτου συνιδιοκτησίας και κοινής χορτονομής», το Νόμο 2169/1993 «περί αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων» που εφαρμόζεται συμπληρωματικά και επί των αναγκαστικών συν/σμών, οι διατάξεις του οποίου εξακολουθούν να ισχύουν και μετά το Νόμο 2810/9.3.2000 [ άρθρο 39 του ν. 2810/2000 ], το νόμο 2169/1993 και το νόμο 4015/2011 [άρθρο 18 παρ.7 ], Πέραν των ανωτέρω το αρχικό καταστατικό τους όπως αναφέρουν οι ίδιοι στο τροποποιημένο από 17-12-2001 καταστατικό τους, εγκρίθηκε με την υπ΄αριθμό 238208/4232/7-3-1969 απόφαση του Υπουργού Γεωργίας, όπως άλλωστε γινόταν με τα καταστατικά όλων των αναγκαστικών συνεταιρισμών.

Η παραπάνω όμως έγκριση των καταστατικών δεν ισοδυναμεί σε καμία περίπτωση με έγγραφο απόδοσης κυριότητας, αφού οι εκτάσεις που συμπεριλαμβάνει η συνιδιοκτησία για να αποτελεί ιδιοκτησία του συνεταιρισμού και αυτός να έχει τη δυνατότητα να πωλεί, μισθώνει, παραχωρεί κ.λ.π πρέπει αρχικά να αναγνωριστεί με γνωμοδότηση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Ιωαννίνων και η γνωμοδότηση αυτή πρέπει να ελεγχθεί, να γίνει αποδεκτή από τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ο οποίος στη συνέχεια εκδίδει έγγραφο κυριότητας.

Στη συνέχεια ο Υπουργός παραδίδει με το εν λόγω έγγραφο – απόφαση που φέρει αριθμό πρωτ. παράδοσης, την έκταση στους συνιδιοκτήτες. Το έγγραφο αυτό αποτελεί και τον τίτλο κυριότητας του κάθε αναγκαστικού συνεταιρισμού.

Όπως ενημερωθήκαμε από το τμήμα Συνεταιρισμών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έγγραφο κυριότητας δεν υπάρχει. Άρα δεν μπορούν να επικαλούνται ιδιοκτησία. Με τα δεδομένα αυτά, γεννούνται τα εξής ερωτήματα.

Γιατί οι άνθρωποι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως ιδιοκτήτες του δάσους δεν προσπάθησαν να βρουν το υποτιθέμενο δίκιο τους με μια προσωρινή διαταγή στα αστικά δικαστήρια ή στο Συμβούλιο της Επικρατείας και αντί για αυτό κατέφυγαν στην αυτοδικία; Μήπως επειδή ξέρουν ότι οι αξιώσεις τους δεν έχουν νομική βάση;

Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, κάποιοι λίγοι παίρνουν στο λαιμό τους ολόκληρη την τοπική κοινωνία η οποία μόνο να κερδίσει έχει από τη συγκεκριμένη επένδυση;

Πηγη: kontranews.gr