Τσιόρδας: Παραμένουμε μία από τις ασφαλέστερες χώρες – Εύχομαι στους τουρίστες να περάσουν υπέροχα

06:22 18/7/2020 - Πηγή: BankWars

Ο επικεφαλής της επιτροπής λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας, Σωτήρης Τσιόδρας, έδωσε συνέντευξη στο ταξιδιωτικό περιοδικό “Blue Magazine” της “Aegean Airlines”.

Σε ερώτηση για το πώς θα καλωσόριζε τους τουρίστες που έρχονται στη χώρα μας για διακοπές, απάντησε:

«Θα τους έλεγα ότι έρχονται σε μία πανέμορφη χώρα, την οποία εμείς οι ίδιοι συνέχεια ανακαλύπτουμε. Η χώρα μας είναι ασφαλής και έχει την εμπειρία και την δυναμική να αντεπεξέλθει στη δύσκολη αυτή περίσταση. Μία χώρα που βασίζεται στην επιστήμη, όπως απέδειξε στην πρώτη φάση της πανδημίας και η οποία προσπαθεί με επιστημονικά

κριτήρια να βάλει τους κανόνες της αντιμετώπισης τους ιού. Μία χώρα η οποία μέχρι και τώρα χάρη σε όλους τους Έλληνες, τα έχει καταφέρει πολύ καλά. (…) Αυτή τη στιγμή παραμένουμε μία από τις ασφαλέστερες χώρες του κόσμου. Θα τους ευχόμουν να περάσουν υπέροχα».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

«Από την πρώτη στιγμή που βγήκα στην κάμερα, το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι πρέπει να πω την αλήθεια απέναντι στον κόσμο  και ότι είμαι μέρος του όλου. Όλο αυτό ήταν τεράστιο βάρος και μεγάλη ευθύνη. Κοινωνική ευθύνη όχι ατομική, γιατί πάντα σκέφτεσαι μήπως πεις κάτι που δεν ερμηνευτεί σωστά ή που θα παρεξηγηθεί…».

Η στιγμή που λύγισε on camera

Ο κ. Τσιόδρας αναφέρθηκε και για την στιγμή που λύγισε on camera μιλώντας για τους ηλικιωμένους στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου που έδινε μαζί με τον κ. Χαρδαλιά κάθε απόγευμα στις 18:00.

«Οι δηλώσεις μου για τους ηλικιωμένους ήταν μέσα από την καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα εξέφραζαν και την επιστημονική μου επιθυμία και τη δυνατότητα που έβλεπα ότι υπήρχε να τους προστατεύσουμε. Άρα ήταν ένα πάντρεμα των δύο. Μίλησε η καρδιά μου. Και θέλω να πιστεύω ότι η πλειονότητα των ανθρώπων που ήταν στη θέση μου μιλούσαν με παρόμοιο τρόπο».

Ο καθηγητής αποκάλυψε και μερικές από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έζησε όλο αυτό το διάστημα. «Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που βρεθήκαμε μαζί με τους συναδέλφους μας και την ηγεσία κοντά σε κόσμο που είχε ανάγκη να μας δει. Αλλά κι εγώ ήθελα να γίνω μέρος του κόσμου αυτού, κομμάτι του όλου, όπως συνέβη στις περιπτώσεις με τους Ρομά στη Λάρισα, με τους μετανάστες στο Κρανίδι. Εκεί που έπρεπε να μην υπολογίσεις προσωπικά ρίσκα και κίνδυνο. Ενώ υπήρχαν και μέρη στα οποία αισθανόσουν την εσωτερική φωνή των ασθενών που σε καλούσαν να είσαι κοντά τους. Ή τη δική σου εσωτερική ανάγκη να είσαι δίπλα τους. Όπως όταν επισκέφτηκα κάποιες ΜΕΘ, ιδιαίτερα στην αρχή της πανδημίας και έμεινα μαζί με τους ασθενείς» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Οι φόβοι του για το μέλλον

Σε ότι αφορά τους μελλοντικούς του φόβους, ο κ. Τσιόδρας ανέφερε: «Φοβάμαι το στίγμα, το να διακρίνεις τους ανθρώπους σε μολυσμένους και μη μολυσμένους. Φοβάμαι την συνωμοσιολογία και το να επικροτεί κανείς την μερική -όχι όλη την αλήθεια, και ακόμη χειρότερα το ψέμα. Φοβάμαι το να μην έχεις την αντοχή να συζητήσεις και να συνδιαλλαγείς με την επιστήμη μένοντας προσκολλημένος στην δική σου ιδεοληψία. Φοβάμαι τον θάνατο, αλλά ελπίζω σε μια άλλη ζωή.

Όχι τόσο τον θάνατο από τον ιό, αλλά τον θάνατο τον πνευματικό, τον θάνατο των ανθρώπων που δεν μπορούν να διαβάσουν ένα βιβλίο ή ένα ποίημα, που δεν μπορούν να …κλάψουν ή να τραγουδήσουν, να ακούσουν συναρπαστικές μουσικές, να μυρίσουν πνευματικά αρώματα, που δεν μπορούν να αγαπήσουν. Νομίζω ότι μπορούμε να προβάλλουμε ως αντίβαρο την αλληλεγγύη, την ανάγκη για συνεχή αναζήτηση της αλήθειας και την επαναθεώρηση της ίδιας μας της ζωής μέσα από όλη αυτή την εμπειρία. Το να επαναξιολογήσουμε τον εαυτό μας, όχι ατομικιστικά αλλά να τον δούμε σαν ένα μέρος του συνόλου».

Η επιστροφή στην Ελλάδα

Μου δόθηκε η ευκαιρία να μείνω στην Αμερική, ως καθηγητής στο Χάρβαρντ, και δεν το επέλεξα. Τα κριτήρια για μια τέτοια απόφαση είναι ιδεολογικά, αλλά και προσωπικά. Πάντα αισθανόμουν την υποχρέωση να προσφέρω στον τόπο που με σπούδασε δωρεάν. Επιστρέφοντας πίσω, αισθάνθηκα πως δίνω ένα κομμάτι από αυτά που κέρδισα στον τόπο μου, στους δικούς μου ανθρώπους. Δεν το μετάνιωσα που ήρθα.

Αν είχα μείνει στην Αμερική, θα κέρδιζα συγκεκριμένα πράγματα. Εδώ κέρδισα άλλα, την προσφορά στην πατρίδα, στους πονεμένους ασθενείς, οι οποίοι σε βλέπουν πραγματικά σαν δικό τους άνθρωπο. Χωρίς να περιμένουν τίποτε άλλο παρά μόνο την αγάπη σου και το να συμπάσχεις μαζί τους. Αυτό και μόνο με γέμισε και δεν άφησε το κενό της Αμερικής δυσαναπλήρωτο.