Πολιτική και Οικονομία: Τα χαμένα φεγγάρια του Αυγούστου

20:33 17/8/2016 - Πηγή: BankWars

ΕΝΑ ΑΠΟ τα προνόμια του λαού μας είναι ότι μετράμε τη ζωή μας με τα καλοκαίρια. Ο Αύγουστος είναι μήνας γεμάτος μύθους και προσδοκίες και μόλις φεύγουν τα δυο φεγγάρια του, παίρνουν μαζί τους τα όνειρα και αφήνουν την πικρή γεύση της ψευδαίσθησης. Μια ψευδαίσθηση με την οποία θα βρεθούμε αντιμέτωποι τον Οκτώβριο με επώδυνο τρόπο. Ποιο ήταν το φετινό όνειρο; Ότι αυτό το καλοκαίρι ο τουρισμός θα χτυπήσει νέο ρεκόρ. Τα δημόσια ταμεία θα γεμίσουν από τους εξωφρενικούς φόρους, οι οποίοι δήθεν θα ήταν προσωρινοί,

μέχρι να περάσει η θύελλα. Οι θέσεις απασχόλησης, έστω και εποχικές, θα αυξηθούν και το φθινόπωρο η μηχανή θα πάρει, επιτέλους, μπροστά. Έτσι, χωρίς τον εφιάλτη του κόφτη, θα αρχίσει η ανάπτυξη, αφού το πλοίο μπαίνει σε ασφαλές λιμάνι. Δεν γνωρίζω κανέναν στην κυβέρνηση που να πίστευε το αντίθετο. Έχω ακούσει το αφήγημα δημοσίως και κατ’ ιδίαν από δεκάδες κυβερνητικούς αξιωματούχους.

ΤΙΠΟΤΕ ΑΠ’ ΟΛΑ αυτά δεν συνέβη. Οι αφίξεις των τουριστών εμφανίζουν αυτό τον μήνα οριακή άνοδο, αλλά στο τέλος της σεζόν θα είναι «μία ή άλλη» με πέρυσι, παρά τα όσα γίνονται γύρω μας σε Τουρκία και Αίγυπτο. Η ανεργία δεν θα μάθουμε ποτέ αν μειώθηκε, καθώς η «μαύρη» εργασία σαρώνει και με απαίτηση των ίδιων των εργαζομένων, που ζητούν «μαύρα» χρήματα αντί για ένσημα. Η μεγάλη καταστροφή, όμως, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με την κατάρρευση των εσόδων. Η φοροδιαφυγή είναι πλέον απροκάλυπτη. Και δεν μιλάμε για την ξιπασιά των Κυκλάδων με τις λιμουζίνες των 800 ευρώ την ημέρα χωρίς παραστατικά και τη φανερή παρανομία -με την ευλογία των δημάρχων- στην κατάληψη των παραλιών με τις ρεζερβέ ξαπλώστρες των 200 ευρώ, ενώ η απόδειξη γράφει 40. Αλλά για όλες τις συναλλαγές. από το σουβλατζίδικο μέχρι το μανάβικο. Άλλοι το κάνουν με μαγκιά, άλλοι ως πράξη δήθεν κοινωνικής αντίστασης .Το ερώτημα στον πελάτη είναι ευθύ και χωρίς ντροπή: «100 με απόδειξη ή 75 χωρίς;». Και η απάντηση συνήθως είναι «75 βέβαια».

Η ΒΟΥΤΙΑ των 500.000 στα έσοδα του Ιουλίου τρόμαξε το υπουργείο Οικονομικών και τρέχουν λαχανιασμένοι να φρενάρουν τη μεγάλη κατηφόρα για την υπόλοιπη σεζόν. Δύσκολο να ανατραπεί η πορεία για φέτος. Το ερώτημα είναι πώς δεν έβλεπαν το προφανές που βλέπαμε όλοι οι άλλοι μήνες τώρα. Δεν γνώριζαν ότι εργατοτεχνίτες καταθέτουν ο ένας μετά τον άλλο την άδεια άσκησης επαγγέλματος και δουλεύουν μόνο με «μαύρα». Δεν έχουν ακούσει ότι τους μιμούνται μηχανικοί και αρχιτέκτονες για να γλιτώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές; Δεν άκουσαν ότι ακόμη και δικηγορικά γραφεία μεταφέρονται στη Βουλγαρία και προσφέρουν τις υπηρεσίες του στην Αθήνα ως σύμβουλοι επιχειρήσεων; Δεν είδαν ότι σε λιγότερο από έναν χρόνο γιγαντώθηκε η παράλληλη «μαύρη» οικονομία σε όλη την κοινωνική πυραμίδα.

ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ, το κλάμα πάνω απ’ το χυμένο γάλα δεν ωφελεί. Τουλάχιστον τώρα, έμαθαν οι πάντες, επιτέλους, ότι η υψηλή φορολογία μειώνει τα δημόσια έσοδα. Αδειάζει τον κορβανά. Πώς αλλιώς να το πει κανείς; Η χώρα χρεοκόπησε για 10 λόγους και τον εξής έναν: την εκτεταμένη φοροδιαφυγή διαχρονικά. Καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να βρει ένα δίκαιο και λογικό φορολογικό σύστημα. Και τώρα με τις ακρότητες του τρίτου μνημονίου βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου. Όλες οι κυβερνήσεις αγνόησαν την εμπειρία των δυτικών χωρών που λέει ότι τα έσοδα συγκεντρώνονται με χαμηλούς συντελεστές. Και όποιος παραβεί τον νόμο, τιμωρείται τόσο αυστηρά που δεν περνάει απ’ το μυαλό του να φοροδιαφύγει.

ΕΙΔΑ με τα μάτια μου παρέα Ιταλών -κι αυτό έχει σημασία, γιατί δεν ήταν ούτε Άγγλοι ούτε Γερμανοί- να περνούν τη βραδιά τους σε ταβέρνα διασκεδάζοντας με ιστορίες ελληνικής κατεργαριάς που έζησαν στις διακοπές τους. Όχι, για να μη λέμε ότι οι γερμανικές φυλλάδες χάλασαν τη φήμη μας με αυτά που γράφουν. Τα καταφέρνουμε από μόνοι μας μια χαρά.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και ξεπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όρος επιβίωσης της χώρας και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί, χωρίς αναβολή και κομματικούς εξυπνακισμούς. Το «κάθε πέρυσι και καλύτερα» είναι η νέα πραγματικότητα και η κυβέρνηση πρέπει να επιδείξει γενναιότητα. Να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί μόνη της. Αυτό έπρεπε να είχαν κάνει και οι προηγούμενοι. Στις πολιτισμένες χώρες αυτά τα αναλαμβάνουν διακομματικές επιτροπές «σοφών». Εάν αυτό δεν γίνει, και τα επόμενα 30 χρόνια θα μετράμε μνημόνια σε μια χώρα που θα βρίσκεται σε διαρκή χρεοκοπία, με όποιο νόμισμα και αν συναλλάσσεται. Και μια που άρχισε πάλι η κουβεντούλα για το παραμύθι της δραχμής, όσοι το συμμερίζονται δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι και η δραχμή θέλει δανεικά και όταν δανείζεσαι, υπογράφεις μνημόνια.

To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 15 Αυγούστου 2016.