Τι εντολή έδωσε ο λαός – Πως κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ – Η Θεσσαλονίκη και η 4μηνη συμφωνία – Τι πρέπει να κάνουμε

19:58 7/3/2015 - Πηγή: BankWars

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ερωτηματικά, φόβους, ενδοιασμούς και αγωνία είναι εύλογο να προκαλούνται από την συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές. Ερωτηματικά και φόβους που δικαιολογούν και οι συνεχείς πιέσεις από τους «θεσμούς» την ακολούθησαν.

Ως εκ τούτου δικαιολογείται και η κριτική, όχι όμως η ηττοπάθεια και οι αριστερίστικοι μαξιμαλισμοί, από όποιον και αν προέρχονται. Εδώ επιχειρείται μια κριτική στην κριτική που υπέστη η κυβέρνηση από τα «αριστερά»…

που όμως, αποβλέπει όχι τόσο στην υπεράσπιση των κυβερνητικών χειρισμών αλλά στην επικράτηση της λογικής και την κατάλυση της μαξιμαλιστικής προεκλογικής ρητορίας.

Είναι πια εμφανές ότι η ραγδαία εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας, οι αταβισμοί του παρελθόντος, η ανεπαρκής γνώση της οικονομικής πραγματικότητας και των ευρωπαϊκών κανόνων του παιγνιδιού δεν επέτρεψαν στο κόμμα να αποκτήσει εγκαίρως ένα δημοκρατικό και ευρωπαϊκό σχέδιο μετασχηματισμού και μια καλά σχεδιασμένη στρατηγική σε σχέση με την διαχείριση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας. Όμως, αυτό θα χρειαστεί να γίνει τώρα, μετά την οδυνηρή επαφή με την πραγματικότητα. Όχι αμέσως, αλλά παράλληλα με το 4μηνο και τη μεγάλη, οριστική διαπραγμάτευση. Ένα σχέδιο που θα υπερβαίνει τη συγκυρία και βεβαίως την 4ετία. Ένα σχέδιο οραματικό που θα ανοίγει παράθυρο σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Χωρίς αμφιβολία κρούσματα αλαζονείας και ερασιτεχνισμού σημειώθηκαν κατά την διάρκεια της διαπραγμάτευσης και προφανώς υπάρχει πρόβλημα λέξεων, όπως και έλλειμμα αλήθειας (ΣΣ: με την έννοια «κατάλαβες άραγε, κυβέρνηση, τι σου συνέβη; Και αν κατάλαβες, τι κατάλαβες;). Βέβαια, όταν είσαι μέσα στη μάχη, δεν λες την όλη αλήθεια -ίσως και επειδή δεν την ξέρεις- κάνεις και λάθη, φτάνει να μην είναι μοιραία. Στην προκειμένη περίπτωση δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι. Το κακό είναι ότι γίνονται και λάθη εκτός διαπραγμάτευσης, που όμως την επηρεάζουν δραματικά, καθώς διευρύνουν το χάσμα εμπιστοσύνης…

Βέβαια, ο λαός έχει αισθητήριο και καταλαβαίνει(ΣΣ: κανένας μας δεν είναι ευφυέστερος της συλλογικής ευφυΐας), γι΄ αυτό και η συμπαράταξη με τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση συνεχώς αυξάνεται, υπό τον όρο της πραγματικής αλήθειας, που σημαίνει ότι κάποιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους και δεν τα κρύβουν κάτω από το χαλί. Είναι εντυπωσιακή η ανάγκη του κόσμου για αληθινή αλήθεια! Κι αυτό ίσως να είναι ένα νέο ποιοτικό στοιχείο, που ενδέχεται –υπό όρους- να εξελιχθεί σε καθοριστικό παράγοντα για την πολιτική στον τόπο μας.

Η ανάσχεση της λιτότητας επιτεύχθηκε και άνοιξε η προοπτική ενός προγράμματος ελληνικής ιδιοκτησίας. Γι΄ αυτό δεν χρειάζονται ούτε συγγνώμες, ούτε έκτακτες λαϊκές συνελεύσεις. Εμπιστοσύνη υπάρχει ακόμη. Αυτό που χρειάζεται είναι καθαρό μυαλό, ελαχιστοποίηση των λαθών, επιλογή κατάλληλων προσώπων δοκιμασμένης εμπειρίας που κατέχουν τα νέα εργαλεία και ξέρουν πώς να τα λειτουργήσουν. Αυτό που χρειάζεται είναι να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τις φωνασκίες, τη μεταφυσική και τους μαξιμαλισμούς…

Τι εντολή έδωσε ο λαός: Ας ξεκινήσουμε από το αποτέλεσμα των εκλογών και την εντολή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε ούτε τα μεγάλα ποσοστά του Κώστα Καραμανλή (2004), ούτε του Γιώργου Παπανδρέου (2009), ούτε καν εντολή αυτοδυναμίας, γι΄ αυτό και υποχρεώθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Και σωστά έπραξε. Πήρε λοιπόν 36,34%, από το οποίο το 4% ανήκει στον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και το υπόλοιπο 32% στους δημοκρατικούς ψηφοφόρους (πρώην ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ και ότι άλλο). Από αυτό το 32%, ένα 10% ήρθε μετά τις ευρωεκλογές, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 26,56%. Από αυτό το 10%, οι περισσότεροι ψηφοφόροι ψήφιζαν ΝΔ. Συμπέρασμα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε 44%, ποσοστό που θα ισοδυναμούσε με λευκή επιταγή. Αντιθέτως…Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιήθηκε ως όχημα από τους δημοκρατικούς ψηφοφόρους για να απαλλαγούν από τη μνημονιακή κυβέρνηση, για να διαπραγματευτεί ουσιαστικά με τους δανειστές, αλλά αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της παραμονής μας στην ευρωζώνη. Αυτό το τελευταίο προκύπτει από την πολιτική καταγωγή των ψηφοφόρων, αλλά και από το ποσοστό που έλαβε τελικά το κόμμα.Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε ως όχημα για την ανατροπή επειδή προσχώρησε στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο και επειδή μετεξελίχθηκε σε ενιαίο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.Η ύπαρξη ενός σοσιαλδημοκρατικού πόλου στο εσωτερικό της κυβέρνησης, είναι εύλογη, αφού αυτός προϋπήρχε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλωστε πόλος έλξης και όχι απώθησης. Το 20% τουλάχιστον των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σοσιαλδημοκρατικό, χωρίς αυτό να μειώνει κατ΄ ελάχιστο την ριζοσπαστικότητά του (ΣΣ: και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προσχωρεί στον κομμουνισμό).

Η λαϊκή ετυμηγορία είναι δεσμευτική για τους δημοκράτες. Και οι δημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της κομμουνιστικής τάσης οφείλουν να αντιληφθούν τα όρια της εντολής και κατά συνέπεια το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.

Συνεπώς, η εντολή δεν περιλαμβάνει ούτε μονομερή διαγραφή του χρέους, ούτε κοινωνικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, ούτε των τραπεζών, ούτε των μεγάλων κερδοφόρων επιχειρήσεων, ούτε επιβολή κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο, ούτε έξοδο από την ευρωζώνη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτά δεν υπάρχουν και φυσικά δεν αποτελούν λύση. Παραπέμπουν, επιεικώς, σε μια σύγχρονη απομόνωση τύπου Εμβέρ Χότζα. Σε ένα δημοψήφισμα, αυτές οι θέσεις που ανήκουν στο χώρο της μεταφυσικής, θα έχαναν με 92% τουλάχιστον.

Η αιτία της νίκης: Το τι συνέβηκε κατά την διάρκεια της μνημονικής περιόδου δεν έχει αναλυθεί επαρκώς και αξιόπιστα. Αντίθετα, παραμένει μέγα ερώτημα πού ήταν το 1,5 εκατ. ανέργων και τα 3 εκατ. των ανασφάλιστων όταν γίνονταν εκκλήσεις για πορείες και αγώνες, της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ. Την πρώτη πλατεία την μπλόκαρε στα σκαλιά του Συντάγματος το ΚΚΕ και την διέβαλε η ανανεωτική αριστερά (ΣΣ: λες και τώρα ακόμη δεν μαζεύονται γραφικοί στις μεγάλες μαζώξεις). Η κοινωνική αντίσταση δεν έλαβε τις διαστάσεις που αντιστοιχούσαν στην ένταση των πολιτικών της λιτότητας, ούτε είχε ανατρεπτικό χαρακτήρα, αλλά περιορίστηκε στο επίπεδο της διαμαρτυρίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Υπήρξε πράγματι διετής κινηματική ύφεση και μόνο όταν η φορολογική αφαίμαξη των συνταξιούχων και των μισθωτών έφτασε στην σχιζοφρένεια του ΕΝΦΙΑ, έγινε η μεγάλη ψυχολογική ανατροπή. Αυτή ήταν η αιτία της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κινηματικές ρίζες ίσως βλάστησαν, αλλά δεν άνθισαν. Απ΄ εναντίας, τώρα που τα κάγκελα έφυγαν από την Βουλή και τα ΜΑΤ εξαφανίστηκαν, η πλατεία γέμισε με πατριώτες/ισσες. Με χαμηλούς τόνους, χωρίς πολλά πλακάτ, χωρίς τρελά συνθήματα, γέμισε με την ουσιαστική παρουσία ενός πλουμιστού κόσμου… που καταλαβαίνει το διακύβευμα πέρα από τη ρητορική.

Η Θεσσαλονίκη και η 4μηνη συμφωνία: Στην διαπραγμάτευση εννοείται ότι υπονοείς πως «πέρα από τις κόκκινες γραμμές μου φεύγω», εννοείται ότι λες «ούτε βήμα πίσω», εννοείται ότι αναγγέλλεις νομοσχέδια, εννοείται ότι κάνεις μυστική διπλωματία, εννοείται ότι επιλέγεις πρόεδρο από τη δεξιά (η επιλογή προσώπου ήταν άθλια-ελπίζω να μην έχει κόστος στο μέλλον)… αλλά υποχωρείς στη γραμμή της εντολής σου και της αντοχής σου. Προφανώς, η Θεσσαλονίκη ισχύει ως δέσμευση 4ετίας, όπως και η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης hic et nunc (εδώ και τώρα), θέλω να πιστεύω.

Βεβαίως, το 2σέλιδο Βαρουφάκη που έγινε δεκτό από το eurogroup στις 20/2 είναι αυτό που έχει γκρίζες ζώνες και όχι το πακέτο των μεταρρυθμίσεων που ακολούθησε. Το σημαντικό όμως είναι ότι πέρασε μαζί τους ένα κρίσιμο τμήμα από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό αυτό το πρίσμα, υπάρχει νίκη που ενδέχεται να αποδειχθεί στρατηγική, καθώς οι δανειστές έχουν έμμεσα αποδεχθεί ότι το δικό τους πρόγραμμά προκάλεσε την ανθρωπιστική κρίση και συνθηκολόγησαν με μια προσπάθεια τερματισμού της. Επίσης, έμμεσα αποδέχονται την ανυπαρξία success story. Και το σημαντικότερο, οι δανειστές στηρίζουν την απαλλαγή από το πελατειακό κράτος της διαπλοκής. Αυτά τώρα δεν μοιάζουν σημαντικά, αλλά είναι κρίσιμα και μελλοντικά, πολιτικώς εκταμιεύσιμα και άκρως αναπτυξιακά.

Το κουσούρι: Τι τρέχει λοιπόν; Νικηθήκαμε; Μας πρόδωσε η κυβέρνηση; Προσκύνησαν τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ; Ήταν κατώτεροι των περιστάσεων; Άσχετοι; Πάμε για Βατερλό της Αριστεράς; Πάμε για διάλυση και για δικαίωση της μεταφυσικής του ΚΚΕ; Φυσικά και όχι! Απλώς πρέπει να αποβάλουμε μια για πάντα το κουσούρι της αριστεράς, που είναι η καταγγελία του συντρόφου ή του ανένταχτου πολίτη ως πράκτορα της Intelligence Service και των ξένων δυνάμεων. Πρέπει να αποβάλουμε το κουσούρι του δημοκρατικού οπορτουνισμού (ΣΣ: που ασκεί εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ, και όχι μόνο). Και πρέπει να αποβάλουμε το κουσούρι της ημιμάθειας και των μεταφυσικών αληθειών… αν θέλουμε να μιλάμε για τη νέα ευρωπαϊκή αριστερά του 21ου αιώνα.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Σίγουρα δεν χρειάζεται ένα σχέδιο ρήξης, αλλά ένα σχέδιο εκδημοκρατισμού των θεσμών και ανάπτυξης. Χρειάζεται να διασφαλίσουμε δημόσια και υψηλού επιπέδου παιδεία και υγεία. Χρειάζεται να διασφαλίσουμε τον έλεγχο των υδάτων και ορισμένων στρατηγικών τομέων. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σημασία έχει ένα έχεις ένα κράτος επιτελικό και έξυπνο που θα σχεδιάζει και θα ανοίγει τον δρόμο για το μέλλον. Χρειάζεται να έχουμε Ανεξάρτητες Ρυθμιστικές Αρχές υψηλής τεχνικής και επιχειρησιακής επάρκειας που θα ελέγχουν το κεφάλαιο είτε είναι ιδιωτικό, είτε κρατικό.

Ο αγώνας είναι αντοχής. Αν η ανάλυση λέει ότι οι συσχετισμοί θα αλλάξουν σε δύο χρόνια στην Ευρώπη, περιμένεις, δεν αυτοκτονείς, ούτε καις την προοπτική των άλλων. Περιμένεις, μαθαίνεις, σκέφτεσαι, σχεδιάζεις και προετοιμάζεσαι.

Ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο αναλώθηκε αυτές τις μέρες. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες απώλειες. Ούτε με συσσίτια διασκεδάζεται η ανθρωπιστική κρίση.

Τον ΕΝΦΙΑ δεν τον καταργείς για να τον κάνεις στη συνέχεια γαργάρα. Απλώς καταργείς τις αντικειμενικές τιμές.Το αφορολόγητο των 12.000 δεν το εξαγγέλλεις για να το εφαρμόσεις σταδιακά. Πρώτα κοιτάς τα χρέη και τα δημοσιονομικά σου και μετά λες αυτό που μπορείς.Ούτε παίρνεις τις Σκουριές πάνω σου, για να τις κάνεις στο φινάλε, πολεοδομικό ζήτημα.Ούτε γεμίζεις τα υπουργεία και τις τράπεζες με αποτυχημένους. Εκεί βάζεις ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά.

Τώρα η κυβέρνηση πρέπει να αποδείξει μέχρι τον Οκτώβριο ότι μπορεί να πάει τη χώρα μπροστά. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός πάει, λογικά, δεύτερη 4ετία. Αλλά μέχρι τότε, μπορούν να τεθούν οι βάσεις για την ανάπτυξη της κοινωνική οικονομίας, με όρους υψηλής τεχνογνωσίας όμως, όχι με όρους του περασμένου αιώνα.

… Αν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεν κατάφεραν να εδραιώσουν την πολιτική αισθητική και την πολιτισμική κουλτούρα μιας ευρωπαϊκής αστικής δημοκρατίας, αλλά καλλιέργησαν το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και των ωχαδερφισμό, δικαιούμαι να ελπίζω και να αγωνίζομαι να το καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, που βεβαίως είναι ένα πολιτικό υβρίδιο σε εξέλιξη. Αν μπορέσει να ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες του αριστερισμού και της κομμουνιστικής μεταφυσικής, τότε, μπορεί να έχουμε μια δημιουργική ριζοσπαστική αριστερά που θα κάνει ότι δεν μπόρεσε η “καχεκτική” αστική τάξη, για να εδραιώσει και να διευρύνει τους δημοκρατικούς θεσμούς, ώστε στη συνέχεια να πάει παραπέρα.

ΜΑΚΗΣ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ – Δημοσιογράφος – Οικονομικός συντάκτης