17η Νοέμβρη: Η μέρα που βγαίνουν οι Μελίστες να μας πουν την… αλήθεια για το Πολυτεχνείο

13:50 18/11/2022 - Πηγή: KoutiPandoras

Άφησα να περάσει μια ημέρα από την 49η επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν ξέρω γιατί, αν με ρωτάς. Ίσως για να πάρω μια ανάσα από κάτι τόσο μεγάλο. Από κάτι που νιώθω, ταυτόχρονα να με συνεπαίρνει, αλλά και να με υπερβαίνει. «Εσύ τι θα έκανες εκείνη την ημέρα;». Το αμείλικτο ερώτημα που στριφογυρίζει κάθε χρόνο, κάθε 17η του Νοέμβρη στο μυαλό μου. Εσύ; Εσύ τι θα έκανες, εκείνη την ημέρα;

Τις τελευταίες τρεις ημέρες, εκείνες που επετειακά αντιστοιχούν σε εκείνες τις τρεις μεγάλες ημέρες του 1973, είδαμε, διαβάσαμε – ξανά – πολλά. Τα ίδια. Τα «δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυχνείο».

Τα «μια μικρή μερίδα του λαού αντιστάθηκε». Τα «εξαργύρωσαν το Πολυτεχνείο με πολιτικές καριέρες». Είδαμε μπροστά στα μάτια μας – ξανά – να μπαίνει  στο τηλε-πλυντήριο, μπας και ξεπλυθεί στα μέτρα τους, η πουτάνα η συλλογική μνήμη – αυτή που πάνε να την πεθάνουν, αλλά δεν βάζει μυαλό, ευτυχώς! Είδαμε την επιχείρηση τηλε-ανάνηψης με σύγχρονα μέσα να βάζει τα δυνατά της.

«6000 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ – ΑΣΤΑΚΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑ».

«ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ».

«ΕΝΤΟΝΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ».

Τα «σούπερ» των «δηθενημερωτικών» τηλεοπτικών εκπομπών, έδιναν ξανά τον τόνο. Ένα μιντιακό, δυστοπικό, «ένα-δύο-εν-δυό». Σαν να ακούς την αρβύλα. Την ακούς; Σε καθηλώνει. Στον φθαρμένο καναπέ. Έντρομο. Έντρομη. «Που να τρέχω τώρα;», σκέφτεσαι, «πάλι θα τα κάψουν όλα».

Κι αυτός είναι ο στόχος. Το που να τρέχεις τώρα. Στόχος που υπηρετείται από την ίδια εικόνα. Τότε ήταν οι μαύρες στολές των μπάτσων της Χούντας. Οι ασφαλίτες, οι ρουφιάνοι του «εθνικού κορμού» με τα μαύρα γυαλιά ηλίου. Με φόντο το χακί.

Σήμερα το χακί των μπάτσων «καλύπτει κάθε εκατοστό των πεζοδρομίων». Και τότε μπάτσοι στους δρόμους, καταστολή. Και τώρα τα ίδια μέσα γίνονται τα εργαλεία, φόβου. Το πλαίσιο άλλαξε, όχι ο τρόπος.

«Κάτσε στα αβγά σου», η επωδός. Στην ψιθύρισαν από νωρίς. Σε μια κανονική χώρα, η χθεσινή μέρα θα ήταν ημέρα γιορτής – εθνικής γιορτής. Σε μια κανονική χώρα που δεν στηρίζει, δεν εξαντλεί την αυτοπεποίθησή της σε παρελάσεις, αλλά σε μια χώρα που θυμάται, που τιμά τις επαναστάσεις της ως πράξεις αντίστασης απέναντι στον εξωτερικό κι εσωτερικό εχθρό, η 17η Νοέμβρη θα έμπαινε στο ιερό, ιστορικό καλεντάρι των εθνικών εορτών. Μαζί με την Ελληνική Επανάσταση. Δίπλα στην Αντίσταση απέναντι στον Φασισμό και στον Ναζισμό.

«Μα, πως τολμάς!». Οι «νόμιμοι ιδιοκτήτες-κληρονόμοι» των συγγραφικών… δικαιωμάτων της Ιστορίας μας, σβήνουν, γράφουν, κόβουν, πετσοκόβουν, ράβουν, ξηλώνουν, αναθεωρούν. Μα και βέβαια! «Τα γεγονότα. Κτήμα μας κι αυτά». «Εμείς θα σου πούμε και πως θα γιορτάσεις και τί θα γιορτάσεις». Είναι οι ίδιοι που τσιρίζουν πως «η οικονομία ήταν κούκλα επί Χούντας». Είναι εκείνοι που δεν ντράπηκαν να δηλώσουν πως ήταν πολιτικοί κρατούμενοι «σε ηλικία έξι μηνών». Οι ίδιοι του «τι τον νοιάζει τον 17χρονο για τον Λαμπράκη; Τι τον ενδιαφέρει τι έγινε το 1963».

17η Νοέμβρη. «Αυτή είναι η μέρα που βγαίνουν οι Μελίστες να μας πουν την αλήθεια για το Πολυτεχνείο», έγραφε ο φίλος μου ο Βασίλης στο Twitter. Αυτή είναι η μέρα που κάθε χρόνο βγαίνουν στην γύρα οι κάθε λογής Μελίστες, οι απολιτικο-άπλυτοι του «κάτσε να στα πω εγώ που τα ξέρω».

Υ.Γ.

Δεν με εξέπληξε η δήλωση του… Ανέγγιχτου, που μεταξύ άλλων τόνιζε: «Το Πολυτεχνείο ήταν μια κορυφαία στιγμή εθνικής ανάτασης. Πολύ μεγάλη για να χωρέσει στις μικρές κομματικές σκοπιμότητες που ακολούθησαν. Γιατί εκείνες οι 3 πυκνές σε νόημα ημέρες, σάρωσαν σαν κύμα τις παλιές διχόνοιες».

Γνωρίζει βέβαια πως το Πολυτεχνείο ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές «εθνικής αντίστασης». Γνωρίζει ακόμη, την βολικότητα της αναφοράς «στις μικρές κομματιές σκοπιμότητες». Γνωρίζει – κυρίως – πως «εκείνες οι 3 πυκνές σε νόημα ημέρες», δεν «σάρωσαν σαν κύμα τις παλιές διχόνοιες». Σάρωσαν ένα καθεστώς το οποίο νοσταλγούν αρκετοί στην πολιτική του συντροφιά.