Αν είχαμε σήμερα εκλογές, ποιά δημοσιογραφία θα ψήφιζες;

13:21 2/12/2022 - Πηγή: KoutiPandoras

«Αποτελούν οι υποκλοπές πρώτης τάξης ζήτημα για τους πολίτες;», αναρωτιούνται δήθεν, οι «τηλέ» και όχι μόνο, μεγαλοαστέρες της δημοσιογραφίας. Βέβαια, «αυτοί ξέρουν». Σαν τους «100 κατασκευαστές πλυντηρίων», ένα πράγμα. Το ερώτημα τίθεται απροκάλυπτα. Ξεδιάντροπα. Γιατί ποντάρουν στην ανέχεια και στον τρόμο που σου προκαλεί η επόμενη μέρα. Τζογάρουν με το «κι αν δεν έχω να φάω;».

Εσένα ρωτάνε. Που τους χαζεύεις μουδιασμένος. Μουδιασμένη. Με τον τσουχτερό λογαριασμό της ενέργειας στο χέρι. Και με τη σκέψη «πρέπει να πάω πάλι σούπερ μάρκετ», να σε στοιχειώνει. Να σε τρομοκρατεί – ξανά.

«Η

κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για την ακρίβεια μπλα, μπλα…», ακούς, «αυτά είναι τα προβλήματα που απασχολούν τον κόσμο – τίποτε άλλο», σου λένε μαζί με κάτι ακατάλειπτα για το θρυλικό πια «καλάθι του νοικοκυριού». Ναι, «θρυλικό»! Γιατί; Μα γιατί… θρυλείται πως βοηθά τα νοικοκυριά. Ε, άμα το λέει ο Αναπτύξεως Γεωργιάδης, έτσι θα ‘ναι. Κι ας δηλώνει το 72,7% των πολιτών πως το καλάθι «δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της ακρίβειας».

Ζαπ! Γυρίζεις κανάλι.

«Για να περάσουμε τώρα σε αυτή την ιστορία με τις υποκλοπές…», λένε. «Ιστορία», όχι σκάνδαλο – καραμπινάτο σκάνδαλο! Αλίμονο. «Ναι, εντάξει με τις αποκαλύψεις. Έχουν όμως αποδείξεις;». Μόνιμη επωδός. «Μόνο τοξικότητα προκαλεί αυτή η ιστορία στον δημόσιο διάλογο». Το ακούς σε λούπα. Μέχρι να χτυπήσει ξεδιάντροπα ο τηλε-κυνισμός ταβάνι: «Λες και δε ξέραμε ότι όλοι πια παρακολουθούνται, αυτά πια είναι γνωστά».

Λένε πως στις εκλογές ο κυρίαρχος(;) λαός, καλείται να επιλέξει τον πολιτικό χώρο εκείνο που κρίνει πως μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια την ίδια την κοινωνία, αλλά και την χώρα στην «επόμενη μέρα». Αυτές οι εκλογές θα ‘ναι λιγάκι διαφορετικές όμως. Έστω και άτυπα, οι πολίτες καλούμαστε να διαλέξουμε και κάτι ακόμη, πριν εκφράσουμε πλειοψηφικά την περιλάλητη «λαϊκή ετυμηγορία».

Το είδος της ενημέρωσης που εμπιστευόμαστε! Κι αυτό δεν είναι ψευτοδίλημμα.

Από τη μια πλευρά, εύκολα συναντάς τη λαμπερή, γραβατοφόρα σπέκουλα, την καλοφωτισμένη (κυρίως καλολαδωμένη) προπαγανδιστική μηχανή. Τις «φωνές της λογικής», τα πρώτα βιολιά μιας πιάτσας που βρώμισε, αλλά που δουλεύει ακόμη σκληρά (άξια τα λεφτά της λίστας Πέτσα) για να συντηρήσει ό,τι πιο σάπιο γέννησε ο πολιτικός κόσμος από τη Μεταπολίτευση και μετά. Την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ένα καθεστώς που δεν καταλαβαίνει από ψωμιά, από δημόσιες παιδείες και υγείες κι από ελευθερίες. Αυτά είναι «Crap», «σκατά» που θα ‘λεγε και μια ψυχή που καταφανώς το ‘χει σε κακό να αφήσει στη μέση τις «δουλίτσες» που άνοιξε για τα μάτια των «νομίμων ιδιοκτητών της χώρας».

Από την άλλη, στέκεται η… αντιεμπορική, η σχεδόν «αντιτουριστική» ερευνητική δημοσιογραφία. Απαιτεί διάβασμα. Τεκμηρίωση. Πηγές. Αυτή δεν γουστάρει γραβάτες – με κάτι τζιν κυκλοφορεί, και βγάζει και γλώσσα. Τς, τς, τς. Που πήγαν οι κάμερες, τα λαμπερά φώτα; Αυτή είναι η (ευτυχώς πολύ ενοχλητική!) ενημέρωση του ρεπορτάζ, των πηγών, του ιερού και οσίου δημοσιογραφικού απορρήτου – αυτού που στο εξωτερικό έχει ρίξει κυβερνήσεις. Αυτού που έχει ξεμπροστιάσει κολοσσιαία συμφέροντα και για αυτό βραβεύεται με Πούλιτζερ. Είναι η ενημέρωση που προσφέρει γνώση στην κοινωνία, ρίχνει φως «σε όσα συμβαίνουν» και τελικά υπηρετεί τη δημοκρατία. Είναι τα ρεπορτάζ, οι έρευνες συναδέλφων που απλώς γουστάρουν την δουλειά, είναι η δημοσιογραφική δουλειά ανθρώπων δίχως παχυλά συμβόλαια, που δεν νιώθουν ούτε παράγοντες, ούτε λομπίστες, ούτε πουλάνε λέζα συνομιλητή κέντρων (ή wanna be κέντρων) εξουσίας.

«Ωραία και τι σχέση έχει η ψήφος μου με την ενημέρωση;», ρωτάς. Απόλυτη!

Αν η κάλπη λογίζεται (τουλάχιστον ακόμη) ως ουσιαστική γιορτή της δημοκρατίας, κι όχι ως το ηλιοβασίλεμα στο νεοφιλελεύθερο λιβάδι, ως η ώρα δηλαδή που ο βοσκός μαζεύει τα πρόβατα στο… μαντρί, τότε η καλή, τεκμηριωμένη ενημέρωση αποτελεί το «άπλετο φως» που τη λούζει, για να μη μένει τίποτε κρυφό. Και συγχρόνως, τελειώνει στην μιντιακή τους κούνια, τα ψευτοδιλήμματα τύπου «ή υποκλοπές ή ακρίβεια».

Σε χαλεπούς καιρούς για τις κοινωνίες και με τον διαρκή κίνδυνο της ακροδεξιάς πάντα να ελλοχεύει, η ερευνητική δημοσιογραφία γίνεται πιο πολύτιμη από ποτέ. Καθίσταται ο θεματοφύλακας του ίδιου του πολιτεύματος για λογαριασμό των πολιτών που – ναι! – διψούν για ενημέρωση. Θέλουν ουσιαστική ελευθερία του Τύπου. Για να μπορούν εκ θέσεως πια, γνώσης κι όχι άγνοιας, να κρίνουν ενώπιον της κάλπης σοφά, βαθιά πολιτικά, τι είναι καλό για τους ίδιους, για το κοινωνικό σύνολο, τελικά και για τη χώρα.