Είναι Έλληνας ή Αλβανός ο Αλέκος Χατζής

11:22 4/7/2013 - Πηγή: KoutiPandoras

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και τον Διοικητή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.

Αξιότιμοι κύριοι,

Απευθύνομαι σε σας λόγω της θεσμικής σας ιδιότητας. Ο Δρ Αλέκος Χατζής είναι ένας επιφανής Έλληνας από την Πολύτσανη του Πωγωνίου ηλικίας 82 ετών και με βεβαρυμμένη υγεία, οικονομολόγος, δημοσιογράφος και λόγιος, συγγραφέας οκτώ βιβλίων και εκδότης των εφημερίδων «Μεγαλόχαρη Πολύτσανη» και «Αφύπνιση».

Είναι ο πρώτος Έλληνας που αντιτάχθηκε

στο παλιό καθεστώς της Αλβανίας με την αρθρογραφία του, που αναδημοσίευσε μάλιστα το περιοδικό του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών. Υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και από το 1991 ζει στην Ελλάδα.

Η μητέρα πατρίδα του φέρθηκε με την γνωστή υποκρισία και αθλιότητα που συνηθίζει να αντιμετωπίζει τους ομογενείς. Η περίπτωσή του όμως είναι ξεχωριστή, καθώς είναι μια αδέσμευτη προσωπικότητα. Επειδή ο φίλος μου Αλέκος Χατζής είναι σε προχωρημένη ηλικία και η πατρίδα οφείλει να του αποδώσει την ελληνική ιθαγένεια που του στερούν οι πολιτικάντηδες και οι γραφειοκράτες (ΣΣ: για να μην γίνω πιο συγκεκριμένος), σας ζητώ να προχωρήσετε άμεσα στην απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε αυτόν και στα παιδιά του.

Παραθέτω δύο αποσπάσματα από το πρόσφατο βιβλίο του «Ένας “Αλβανός” στην Ελλάδα» που καταδεικνύει την τυχοδιωκτική πολιτική που ασκεί η ελληνική Πολιτεία έναντι των Βορειοηπειρωτών.
Μετά τιμής

Μάκης Ανδρονόπουλος
δημοσιογράφος

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ

Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός στην μακρόχρονη ιστορική διαδρομή, συνεχώς, έχει βρεθεί σε μια τροχιά αδιεξόδου, συνεχώς σ’ ένα σταυροδρόμι χωρίς φως. Αυτή είναι η ιστορική καταδίκη από τους ισχυρούς του κόσμου. Σαν αποτέλεσμα αυτής της καταδίκης σε όλη την περίοδο του ψυχρού πολέμου, ολόκληρο μισό αιώνα, βίωσε τα δεινά της πιο στυγνής αλβανικής δικτατορίας.

Μετά την κατάρρευση της στα πλαίσια της κατάρρευσης γενικά του υπαρκτού σοσιαλισμού και της μεγάλης κοσμογονικής αλλαγής πρόβαλε μια αναλαμπή, μια ελπίδα. Δημιουργείται μια νέα κατάσταση, δημιουργούνται προϋποθέσεις μιας δημοκρατικής πορείας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ιστορική ευκαιρία. Το ζητούμενο να βρει και ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός μια αντάξια θέση κάτω από τον ήλιο του δημοκρατικού κόσμου και πρωτίστως, κάτω από τον ήλιο της μητέρας πατρίδας.

Η δημοκρατική αλλαγή, με πρώτο βήμα την αναγνώριση του πολυκομματισμού έδωσε το δικαίωμα και στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό να βγει στην πολιτική επιφάνεια και να ιδρύσει κι’ αυτός την δική του πολιτική οργάνωση. Τον Ιανουάριο του 1991 ιδρύεται και εγκρίνεται επίσημα η «ΟΜΟΝΟΙΑ», η Δημοκρατική Ένωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, η οποία επωμίζεται την ιστορική εθνική αποστολή.

Όμως, δεν ευνόησαν την κατάσταση οι εσωτερικές εξελίξεις στην Αλβανία. Ακόμα περισσότερο, δεν ευνόησαν οι λανθασμένες πολιτικές που ακολούθησε το εθνικό μας κέντρο. Σε αυτό το πνεύμα των απερίσκεπτων πολιτικών καταστάσεων και σκοπιμοτήτων, δυστυχώς παγιδεύτηκε και η Ομόνοια. Δεν επιδίωξε και δεν μπόρεσε να αρθρώσει εθνικό ανάστημα. Σβαρνίστηκε με τα της Αθήνας και των Τιράνων.

Αυτές οι πολιτικές δημιούργησαν μια δυσμενή κατάσταση για το εθνικό μας θέμα, μια ομιχλώδη κατάσταση χωρίς καθαρούς στόχους και προοπτική. Κι’ αυτό συμβαίνει σε μια δύσκολη συγκυρία που βίωνε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός στη μεταψυχροπολεμική μεταβατική περίοδο. Σε μια περίοδο, όπου η βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση στην Αλβανία ανάγκασε το μεγαλύτερο κομμάτι του να μεταναστεύσει στην Ελλάδα.

Ήταν αναμενόμενο. Η Ελλάδα πλημμυρίστηκε από το ρεύμα των Αλβανών μεταναστών και άλλων χωρών. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς με τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες. Δεν είχανε άλλη επιλογή από το να βρούνε αποκούμπι στη μητέρα πατρίδα. Ήρθανε με τα καλύτερα όνειρα.

Όμως, διαψεύστηκαν. Η ονειρεμένη πατρίδα, η Ελλάδα απρόθυμη να καλοδεχτεί τους πονεμένους Βορειοηπειρώτες. Ταλαντεύεται και αρνείται την πατρότητά τους, την ελληνικότητά τους, την εν γένει ιθαγένειά τους. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα επιφύλαγε στους Βορειοηπειρώτες μια τέτοια υποδοχή.

Βρέθηκαν στον κλοιό του αποκλεισμού και της εθνικής ταπείνωσης, στον κλοιό της μεταχείρισης τους σαν ξενόφερτοι Αλλοδαποί. Ξένοι στη Ελλάδα τους, στερούμενοι την ελληνικότητά τους. αλβανοποιημένοι Έλληνες, «πολίτες κάποιας άλλης ξεθωριασμένης κατηγορίας κατώτερου Ελληνισμού».

Οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, δεκαέξι χρόνια στην Ελλάδα πορεύονται με αλβανική υπηκοότητα. Στην Αλβανία θεωρούνται Έλληνες, στη Ελλάδα Αλβανοί. Εκεί υπάρχει Εθνική Ελληνική Μειονότητα, εδώ κανείς δεν ξέρει πως να την βαπτίσει. Πρωτόγνωρο και πρωτότυπο. Πουθενά ανά τον κόσμο δεν συναντάμε κάτι τέτοιο. Φυλετική διάκριση μέσα στη ελληνική φυλή.

Έλαβε χώρα και μια άλλη εξευτελιστική διάκριση τύπου «αδελφοκτονίας», η διάκριση μέσα στο σώμα του ίδιου του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Ένα κομμάτι από αυτό το σώμα, το παλιό κατεστημένο χαίρεται όλα τα αξιώματα του Έλληνα πολίτη.

Δηλαδή, έχομε δυο παιδιά της ίδιας μάνας, το ένα κατατάσσεται στο ρετιρέ και το άλλο στο υπόγειο. Αυτοί που καλοπέρασαν μακριά από το αλβανικό κολαστήριο ζουν και βασιλεύουν. Οι άλλοι, το ολοκληρωμένο κομμάτι, το οποίο υπέστη τα ελέη του Θεού, ξανά στο «κολαστήριο». Στο νέο ελλαδικό κολαστήριο.

Δεκαέξι χρόνια στην Ελλάδα το πιο οικείο σπίτι για τον Βορειοηπειρώτη έγινε το τμήμα Αλλοδαπών. Περισσότερο επικοινωνεί με τους νέγρους και Ασιάτες παρά με τα αδέρφια του, τους Έλληνες. Όλα τα προϊόντα της ταπείνωσης στο τραπέζι. Έξω και μακριά από το τραπέζι έχει πάρει θέση το αυτονόητο δικαίωμα της επίσημης αναγνώρισης της ελληνικότητας του.

Ανώτατοι αξιωματούχοι δηλώνουν ότι και «οι Αλβανοί μπορούν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα αλλά οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες ποτέ». Μια άλλη χαρακτηριστική δήλωση από πολιτικό πρόσωπο που πρωτοστατεί στο βορειοηπειρωτικό θέμα εδώ και μισό αιώνα, που θεωρείται ιδεολόγος αυτού του θέματος και που επιτέλεσε και υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο κ. Παπαθεμελής: «Οι Βορειοηπειρώτες για ευνόητους λόγους (;;!!) δεν πρέπει να λάβουν την ελληνική υπηκοότητα». Δηλαδή για εθνικούς λόγους. Για εθνικούς λόγους οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες πρέπει να μείνουν Αλβανοί, όπως είναι.

Να υπενθυμίσουμε στον κύριο πρώην υπουργό αφού είναι αυτής της άποψης, έστω και απαράδεκτης, γιατί δεν σεβάστηκε αυτό το καθεστώς, το οποίο προϋπήρχε για τους προγενέστερους Βορειοηπειρώτες, όπως έχομε ήδη επισημάνει και βάλθηκε σε εφαρμογή για «ευνοϊκούς εθνικούς λόγους»; Δεν μας εξήγησε κανείς ποτέ γιατί καταργήθηκε αυτό το καθεστώς διαχείρισης για τους νεοερχόμενους; Μάλλον γιατί άλλες επιδιώξεις στόχευαν, προφανώς όχι ευνοϊκές;

Ο κ. Παπαθεμελής, βαθύς γνώστης της ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας γνωρίζει καλά ότι η στέρηση του δικαιώματος της ιθαγένειας που είχε λάβει χώρα στην Αθηναϊκή Συμμαχία του Περικλή, όπου η Αθήνα αρνήθηκε να δώσει στις συμμαχικές πολιτείες την αθηναϊκή ιθαγένεια, δίχασε τους Έλληνες και αποδυνάμωσε τη Συμμαχία. Αυτό επιδίωκε; αυτό θεωρεί το εθνικό συμφέρον;

Υπάρχουν και άλλα πιο προχωρημένα κηρύγματα. Ειπώθηκε στην Ελληνική Βουλή, ότι «η αναγνώριση της ελληνικής υπηκοότητας για τους Βορειοηπειρώτες αποτελεί εθνικό έγκλημα».

Στα ίδια χαρακώματα και η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, η οποία έφθασε μέχρι το σημείο να στερήσει ακόμα και τη δυνατότητα να αγωνιστούν οι Βορειοηπειρώτες και να διεκδικήσουν την ελληνικότητά τους. Γι’ αυτό το σκοπό μια ομάδα Βορειοηπειρωτών ίδρυσε το Φόρουμ εθνικής δικαίωσης και ζήτησε την έγκριση από το Πρωτοδικείο Αθηνών.

Το Πρωτοδικείο, παραδόξως, την απέρριψε ως αβάσιμη διαπιστώνοντας: «Ενόψει δε, αφενός μεν έλλειψη ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου που να αναγνωρίζει και απονέμει ρητά την ελληνική ιθαγένεια στους Βορειοηπειρώτες της Αλβανίας, οι οποίοι θεωρούνται και είναι υπήκοοι Αλβανίας ελληνικής καταγωγής(αλλοδαποί ομογενείς), αφετέρου δε της τάσης που νομοθετικά (δέον να) τηρείται, απευκταία η κτήση και διατήρηση πολλαπλής ιθαγένειας».

Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πρωτοδίκης μας λέει ότι, η Ελλάδα της δημοκρατίας με την νομοθεσία της δεν επιτρέπει στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες να διεκδικήσουν την ελληνικότητά τους. Αυτό είναι το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο που προκαθόριζε και τις συμπεριφορές των κυβερνόντων.

Το 1991 είναι η χρονιά της μεγάλης αλλαγής και του μεγάλου ξόδι. Τότε κυβερνούσε ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος είχε στο πλευρό του σύμβουλο τον γνωστό Νικόλα Γκατζογιάννη, σημαντικός παράγοντας στην Αμερική του Απόδημου Ελληνισμού και ειδικότερα του Βορειοηπειρωτικού. Σε αυτούς χρεώνεται το ξεκίνημα της νέας πολιτικής και το πρώτο αμάρτημα της.
Η κυβέρνηση Μιτσοτάκη εξουσιοδότησε τους ομοϊδεάτες «εθνοπατέρες» του παλιού βορειοηπειρωτικού κατεστημένου, να κουμαντάρουν το άμοιρο κοπάδι των νεοαφηχθέντων Βορειοηπειρωτών με την «ταυτότητα», υπογραμμένη και σφραγισμένη από αυτά τα αφεντικά, με το «ψυχοχάρτι» «Πιστοποιητικό παραμονής και εργασίας», όπως προαναφέραμε. Αυτό το καθεστώς διαχείρισης κράτησε μερικά χρόνια με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.

Έρχεται το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Κληρονόμησε από τη Νέα Δημοκρατία αυτό το χρεοκοπημένο καθεστώς του «Πιστοποιητικού». Έπρεπε να κάνει κάτι άλλο. Αλλά όχι για να αποδώσει εθνική δικαιοσύνη στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, όχι για να κάνει το αυτονόητο και να τους χορηγήσει την ελληνική ιθαγένεια. Αυτό, εξαιρούνταν απριόρι. Επινόησε να αντικαταστήσει το «Πιστοποιητικό» με το «ειδικό Δελτίο Ταυτότητας Ομογενών», με το γνωστό «Πράσινο Δελτίο».

Το σκεπτικό ιδεαλιστικό. Πολύ απλά, έχουμε να κάνομε με μετανάστες. Επομένως, αυτό είναι το ζητούμενο πλαίσιο που πρέπει να κινηθούνε, όπως κάνουν και οι άλλες χώρες. Το εύρημα πάει γάντι. «Πράσινη Κάρτα» – αυτές; «Πράσινο Δελτίο» – εμείς. Έπειτα, να μη ξεχνάμε και το «Πράσινο» έμβλημα του ΠΑΣΟΚ. «Τρυγόνια λύση», τα 3Π.

Να επισημάνουμε όμως, ότι το «Πράσινο Δελτίο» είναι ελληνικό προϊόν, παραλλαγμένο και σαν τέτοιο δεν είχε πέραση στην Ευρώπη όπως η «Πράσινη Κάρτα». Η ταλαιπωρία δεν ξεγράφεται από τη μοίρα του ταλαίπωρου Βορειοηπειρώτη.
Εν τω μεταξύ, το ΠΑΣΟΚ επινοεί φραστικά ότι πρέπει να χορηγηθεί η ελληνική ιθαγένεια στους Βορειοηπειρώτες και το δήλωσε επισήμως ο κ. Σημίτης. Από δηλώσεις μη τι άλλο. Όμως, ο χρόνος κυλούσε και τίποτα δεν γινόταν. Την κωλυσιεργία το ΠΑΣΟΚ την απέδιδε στην απροθυμία της Νέας Δημοκρατίας. Απεδείχθη, εκ τω πραγμάτων ότι και το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καμιά διάθεση να κάνει πράξη τα υποσχόμενα.

Φεύγει από του Μαξίμου άπρακτα και το διαδέχεται η Νέα Δημοκρατία. Εκτός του Μαξίμου, στην αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ ανεβάζει τους τόνους και μιλάει για την χορήγηση εδώ και τώρα στους Βορειοηπειρώτες της ελληνικής ιθαγένειας. Η κυβέρνηση Καραμανλή κάθετα αρνητική βαδίζει στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ, αλλάζοντας μόνο το χρώμα του Δελτίου. Από πράσινο το κάνει γαλάζιο και από τρίχρονο το κάνει δεκάχρονο.

Πειραματόζωα οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες. Δεν έφταναν αυτά που πέρασαν έπρεπε να δοκιμαστούν ακόμα άλλα δέκα χρόνια. Δεν αρκούν τα δεκαέξι χρόνια σκληρής διαχείρισης που περάσαμε στο καθεστώς του αλλοδαπού, τώρα θέλουν ακόμα να του παρατείνουν τη ζωή σε μια άλλη δεκάχρονη δοκιμασία για να συμπληρωθεί το τέταρτο του αιώνα της εθνικής ταπείνωσης.
Και στην πρώτη περίπτωση και στην δεύτερη, και με το ΠΑΣΟΚ και με την Νέα Δημοκρατία στην ίδια μοίρα. Μαρτυρικά θύματα του δικομματικού πολιτικού παιχνιδιού της κολοκυθιάς. Όταν συμφωνεί η μια παράταξη απορρίπτει η άλλη και πάει λέγοντας. Όταν απορρίπτει η μια παράταξη το πράσινο Δελτίο Ταυτότητας το υιοθετεί η άλλη με τη μορφή του γαλάζιου Δελτίου.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ

Η απόφαση της κυβέρνησης Καραμανλή για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους Βορειοηπειρώτες αποτελεί σημαντικό πολιτικό γεγονός. Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός λαμβάνει θεσμικά την ισότιμη θέση που του ανήκει με όλα τα δικαιώματα του Έλληνα πολίτη. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την ολοκληρωτική ένταξη των Βορειοηπειρωτών στην ελληνική κοινωνία.
Αυτό το επίτευγμα έγινε πραγματικότητα στις μέρες της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και ομολογουμένως σηματοδοτεί στροφή στην πολιτική της. Και το λέμε αυτό γιατί τον Αύγουστο του 2005, όταν συζητήθηκε στη Βουλή το θέμα, το κλίμα ήταν πολύ δυσάρεστο και απελπιστικό, έχοντας υπόψη τα όσα ειπώθηκαν τότε από τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Το κλίμα άλλαξε στις αρχές του Αυγούστου του 2006 όταν η υπουργός των Εξωτερικών δέχτηκε την αντιπροσωπία του Συλλαλητηρίου της 15 Ιουλίου 2006 και της ανακοίνωσε ότι, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να ανταποκριθεί στο αίτημα των Βορειοηπειρωτών για την χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας. Η νομοθετική ρύθμιση έγινε τον Νοέμβριο του 2006.

Η απόφαση πάρθηκε, ο δρόμος άνοιξε, αλλά η εφαρμογή της πέρασε και περνάει από σαράντα κύματα. Πέρασε και περνάει μέσα από ένα γεμάτο εμπόδια πολιτικό πεδίο, μέσα από συμπλέγματα κομματικών συμφερόντων και πολιτικών σκοπιμοτήτων, μέσα από την κομματική χειραγώγηση του εκλογικού βορειοηπειρωτικού σώματος.

Η αλλαγή πολιτικής της Νέα Δημοκρατίας από το κατηγορηματικό Όχι στο Ναι για την χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σχετίζεται άμεσα με αυτές τις σκοπιμότητες, όπου οι εκλογές βρίσκονταν προ θυρών. Η βορειοηπειρωτική δεξαμενή ψηφοφορίας δεν ήταν αμελητέα και έπρεπε να υπολογιστεί. Και ο υπολογισμός απονομής έγινε ασφαλώς με κομματικά κριτήρια, προτιμώντας τους πολιτικά προκείμενους. Στα χρόνια της διακυβέρνησης του Καραμανλή, δηλαδή στα δύο τελευταία χρόνια, επωφελήθηκε ένα συμβολικό κομμάτι από το πλήθος των δικαιούχων Βορειοηπειρωτών.

Το ΠΑΣΟΚ, όπου κυβέρνησε μια δεκαετία και έπρεπε να είχε λύσει το πρόβλημα δεν ανταποκρίθηκε και θυμήθηκε να ασχοληθεί όταν αποχαιρετούσε το Μέγαρο Μαξίμου. Αφού πέρασε στη αντιπολίτευση άρχισε να διακηρύττει μεγαλόφωνα ότι μόλις θα ανέβει ξανά στο Μέγαρο Μαξίμου θα χορηγήσει αμέσως την ελληνική ιθαγένεια σε όλους τους Βορειοηπειρώτες.

Ήρθε στη εξουσία, ανέβηκε ξανά στο κυβερνητικό Μέγαρο. Όμως, στερούνταν μνήμης και ξέχασε την υπόσχεσή του. Ακολούθησε τα πεπατημένα των προγενεστέρων με χειρότερο τρόπο. Στα δύο χρόνια διακυβέρνησης χορήγησε την ιθαγένεια σε πολύ λιγότερους Βορειοηπειρώτες από τη Νέα Δημοκρατία. Συγκεκριμένα γύρω στις 9 χιλιάδες που σημαίνει ότι είναι τρεις φορές μικρότερος αριθμός. Και πρέπει να επισημάνομε, ιδιαιτέρως, ότι με το ρυθμό χορήγησης που ακολουθείτε για να πάρουν οι δικαιούχοι Βορειοηπειρώτες την ελληνική ιθαγένεια θα χρειαστούν άλλα είκοσι χρόνια.

Θέατρο του παραλόγου. Αυτό είναι που παίζεται στην πολιτική σκακιέρα με τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό. Οι περισσότεροι Βορειοηπειρώτες που βρίσκονται στην Ελλάδα την μόνη ιθαγένεια που χαίρονται ακόμα είναι η Αλβανική. Και αυτοί οι περισσότεροι είναι νέοι. Υπάρχουν και οι ογδοντάρηδες. Αυτό το λέω εξ ιδίων, όπου τα πέρασα τα ογδόντα και στερούμαι την ελληνική ιθαγένεια. Είμαι ένας «Αλβανός» στην Ελλάδα. Έλληνας «Αλβανός» στην Ελλάδα.

Πάτησα τα ογδόντα στις 24 Αυγούστου 2011. Το τελευταίο τέταρτο κομμάτι της ζωής μου το πέρασα στη μητέρα πατρίδα όπου με δέχτηκε και με κρατάει ακόμα, ολόκληρα είκοσι χρόνια, στην «τιμητική» θέση του ξενόφερτου Αλβανού. Είκοσι χρόνια αμφισβήτηση με αναπάντητο το ερώτημα είμαι ή δεν είμαι Έλληνας (;) Η μητριά πατρίδα, η Αλβανία, δεν αμφισβήτησε ποτέ τον Γκρέκο, Αλέκο Χατζή, και τον αναθεμάτισε, όταν τόλμησε να δηλώσει βροντόφωνα δημοσίως τον Μάρτιο του 1991, όταν ακόμα κυβερνούσε η Νετζμίε Χότζα και Ο Ραμίζ Αλία, δηλαδή, οι συνεχιστές της πολιτικής του Χότζα, ότι οι Γκρέκοι είναι Γκρέκοι και δεν μπορεί κανείς να τους κάνει Αλβανούς, όπως το έκανε το καθεστώς τους στην απογραφή του πληθυσμού το 1986.

Θα χαιρόμουνα πολύ εάν σε αυτή την κρίσιμη στιγμή των πολιτικών ανακατατάξεων στην Αλβανία θα υπήρχε ένας δεύτερος που θα διαμαρτύρονταν δημοσίως για την ανθελληνική πολιτική του δικτατορικού καθεστώτος. Θα χαιρόμουνα πολλαπλά εάν έστω κι’ ένας από τους αναδυόμενους πολιτικούς του χώρου μας θα τολμούσε να στηρίξει δημοσίως την δεδηλωμένη πολιτική τοποθέτηση στο άρθρο μου για την «Τραγωδία της Ελληνικής Μειονότητας».

Δεν υπήρχε. Κι’ όμως αυτοί είναι οι ευνοούμενοι κι’ εκεί κι’ εδώ. Χαίρονται την ελληνική ιθαγένεια ακόμα και τα αγγόνια τους. Ενώ εγώ και τα παιδιά μου, που ήρθαν ανήλικα και μεγάλωσαν στην Ελλάδα ζούμε στην αγωνία του αναμένοντος σε αόριστο χρόνο.

Πρωτοστάτης και μαχόμενος δημοσιογράφος στην Αλβανία για τα δίκαια των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Πρωτοπόρος και ενεργά μαχόμενος. με πένα και δράση για την εθνική δικαίωση τους κι’ εδώ στην Ελλάδα. Στην υπηρεσία τους και οι δυο εφημερίδες, η «Μεγαλόχαρη Πολύτσανη» και η «Αφύπνιση». Αναγνωρισμένος παράγοντας από τους πιο δραστήριους στον αγώνα για την χορήγηση στους Βορειοηπειρώτες της ελληνικής ιθαγένειας. Δύο από τα οκτώ βιβλία μου: «Το Βορειοηπειρωτικό σε φαύλο κύκλο» και «Μονόδρομος η υπερκομματική πολιτική» γραμμένα για τον ίδιο σκοπό.

Και εντούτοις, όλα αγνοούνται και διαγράφονται. Η επίσημη Ελλάδα, το ελληνικό κράτος σιωπεί. Δεν αξιώνεται να δώσει απάντηση στο αίτημά μου. Ο φάκελος μου με το αίτημα της ελληνικής ιθαγένειας αφού πέρασε πολλά κύματα, πριν από ένα χρόνο ολοκληρώθηκε και η αρμόδια υπηρεσία με διαβεβαίωσε ότι σε λίγους μήνες θα είναι έτοιμη η ελληνική ταυτότητα. Πέρασαν όχι λίγοι μήνες αλλά ένας χρόνος. Ούτε βοή, ούτε ακρόαση.
Απευθύνομαι ξανά στην αρμόδια υπηρεσία. Μου απαντάνε: – «Θα περιμένετε τη σειρά σας κύριε».

Ρωτάω:

- «Πια είναι η σειρά της ηλικίας περασμένα ογδόντα;

Απάντηση:

- «Κάνετε μια Αίτηση για να σπεύσομε τη διαδικασία».
Την έκανα. Πέρασαν έξι μήνες και δεν έχω πάρει καμιά απάντηση. Τι να πω, ίσως, να σκοπεύουν σε τούτη τη ζωή να μείνω «Αλβανός». Υποκλίνομαι και παρακαλώ τον Παντοδύναμο να τους διαψεύσει.

Πηγή:http://makisandronopoulos.blogspot.gr