Ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία

09:04 3/2/2023 - Πηγή: KoutiPandoras

Άναψα τυχαία την τηλεόραση και αντίκρυσα ένα θέαμα που, τρία χρόνια τώρα, δεν είχα ξαναδεί στο γυαλί. Τουλάχιστον όχι στα εγχώρια δελτία ειδήσεων και λοιπές ειδηεσογραφικές εκπομπές. Κρεβάτια με ασθενείς που πνέουν τα λοίσθια. Μισοπεθαμένα θύματα του Covid-19. Απελπισμένους νοσοκόμους και γιατρούς. Και νοσοκομεία σε κατάσταση συναγερμού.

Δεν ήταν φυσικά από την Ελλάδα, αλλά από το εξωτερικό. Από τη Μεγάλη Βρετανία, που τις μέρες της έξαρσης της πανδημίας ένιωθε απελπιστικά μικρή. Από μια σειρά μυθοπλασίας, που όμως ήταν

κάθε άλλο παρά μυθοπλασία. «This England», αν θέλετε να το ψάξετε. Με τον Κένεθ Μπράνα στον ρόλο του Μπόρις Τζόνσον. Στην Cosmote TV.

Αλλά οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ότι το θέαμα με ξάφνιασε. Στα μάτια μου έμοιαζε βγαλμένο από κάποιον ξένο, απομακρυσμένο πλανήτη. Ή από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ή από το μακρινό παρελθόν ή από το δυστοπικό μέλλον. Πάντως, όχι από τη δική μας ζωή. Τότε συνειδητοποίησα ότι η πλύση εγκεφάλου, με θύτες από τα τηλεοπτικά κανάλια, κάνει θαύματα.

Θρηνήσαμε 35.000 νεκρούς, αλλά δεν τους θρηνήσαμε. Κάθε μέρα θάβουμε 20-30 συνανθρώπους μας και το αντιμετωπίζουμε ως ρουτίνα. Ζήσαμε και ζούμε ακόμα έναν απερίγραπτο εφιάλτη, αλλά πέρασε από πάνω μας και δεν μας ακούμπησε. Το χειρότερο όλων: δεν κάνουμε το παραμικρό για να ζητήσουμε ευθύνες. Λες και δεν είχε ο κορονοϊός συνενόχους, σε αυτό το έγκλημα. Λες και κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να το αποσοβήσουμε ή για να το περιορίσουμε.

«Το 2023 θα ξεκινήσει στη Βρετανία  ανεξάρτητη έρευνα για την απόδοση ευθυνών», ενημερώνει τους τηλεθεατές της η σειρά του σπουδαίου Μάικλ Ουίντερμποτομ. Και αυτό δεν είναι καθόλου μυθοπλασία. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχασε 205.000 ψυχές στα τρία χρόνια της πανδημίας. Η Ελλάδα, περίπου 35 χιλιάδες. Αυτοί θα ζητήσουν εξηγήσεις από τους υπαίτιους. Εμείς πάλι όχι. Σε αναλογία πληθυσμού, οι δικοί μας είναι περισσότεροι.

Στην πραγματικότητα, μόνο 12 χώρες και ένα κρατίδιο μετρούν αναλογικά περισσότερους θανάτους από την Ελλάδα. Οι περισσότερες είναι βαλκανικές και ανατολικοευρωπαϊκές, με νοτιοαμερικανικές πινελιές: Περού, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βόρεια Μακεδονία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Γεωργία, Τσεχία, Σλοβακία, Λιθουανία, Σαν Μαρίνο και Ρουμανία. Ακολουθούν οι Σλοβενία, ΗΠΑ, Λετονία, Χιλή, Γιβραλτάρ, Βραζιλία.

Tριανταπέντε χιλιάδες νεκροί πάει να πει ότι χάσαμε μία πόλη σαν τη γενέτειρά μου, το Ρέθυμνο. Έναν νομό όπως τα Γρεβενά ή και η Ευρυτανία του Μπακογιάννη. Ένα νησί σαν τη Ζάκυνθο. Έναν αθηναϊκό Δήμο, όπως η Νέα Φιλαδέλφεια. Ένα γήπεδο σαν το Καραϊσκάκη, όταν γεμίζει.

Τα νούμερα τα γνωρίζουμε όλοι, αλλά τα νούμερα δεν έχουν μάτια να μας κοιτάξουν με απόγνωση ούτε στόμα να μας αποχαιρετήσει. Οι Άγγλοι έκαναν αυτό που οι Έλληνες δεν έκαναν ποτέ. Έδωσαν φωνή και πρόσωπο στα θύματα του κορονοϊού. Έδειξαν τον πατέρα μου και τη μάνα σας να ψυχορραγούν. Έστρεψαν την κάμερα προς τον γεράκο που άφηνε την τελευταία του πνοή. Ακούμπησαν το μικρόφωνο μπροστά στα χείλη της χαροκαμένης συζύγου που έκλαιγε γοερά. Εισχώρησαν στα γηροκομεία και είδαν τη γιαγιάκα να απομακρύνεται άψυχη μέσα σε σακούλα.

Πήγαν στα σπίτια των συγγενών και τους άκουσαν να μιλάνε για την απέραντη μοναξιά του δικού τους ανθρώπου, που πάλευε απεγνωσμένα σε κάποιο παγερό νοσοκομείο. Κρυφάκουσαν το τηλεφώνημα του γιατρού, που ανακοίνωνε στην οικογένεια τον θάνατο ενός νέου παιδιού. Μέτρησαν την αβάσταχτη κόπωση στα μάτια των άυπνων νοσηλευτών και τα άοκνα στοργικά χάδια τους προς τα αβοήθητα γεροντάκια.

Στηλίτευσαν την αναλγησία της Πολιτείας, που έκανε το παν για να μετατρέψει τα πτώματα σε άψυχους αριθμούς για να βγει λάδι. Έστειλαν τηλεοπτικά συνεργεία στα νεκροταφεία, που γέμισαν με φρεσκοσκαμμένους ρηχούς τάφους. Συνδέθηκαν με τα ipad και με τα κινητά, που υποκαθιστούσαν με τις ψυχρές οθόνες τους το απαγορευμένο επισκεπτήριο.

Πότε μας έδειξε τέτοιες εικόνες η ελληνική τηλεόραση; Πότε, μωρέ; Πότε; Παρατηρήσατε εσείς κανένα πλάνο από το εσωτερικό νοσοκομείου; Σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μετρήσετε τα ράντζα και τους αυτοσχέδιους θαλάμους που βαφτίζονταν «εντατική» χωρίς να είναι; Αφουγκραστήκατε ποτέ το παράπονο των εξαντλημένων γιατρών και των νοσηλευτών; Μάθατε ποτέ τι συνέβαινε στους οίκους ευγηρίας που μετατρέπονταν σε νεκροτομεία;

Ακούσατε τις οργισμένες καταγγελίες συγγενών που είδαν τους ανθρώπους τους να πεθαίνουν σαν σκυλιά στο αμπέλι; Είδατε να απαιτούνται εξηγήσεις από τους υπουργούς, υφυπουργούς, τους πρωθυπουργούς και τους ενσωματωμένους λοιμωξιολόγους; Διαβάσατε ρεπορτάζ από τις γαλάζιες συναθροίσεις επί πανδημίας και τα σουλάτσα του πρωθυπουργού στις Πάρνηθες; Από το αντίστοιχο Partygate έπεσε ο Μπόρις Τζόνσον, εάν το ξεχάσατε.

Ακόμα και η ημερήσια ενημέρωση από τον ΕΟΔΥ καταργήθηκε πολύ γρήγορα και πάντως πριν πλησιάσει η στιγμή της απαλλαγής από το τρομακτικό μικρόβιο. Η Πολιτεία κουκούλωσε την πανδημία κάτω από το χαλί, όπως η γάτα τα κόπρανά της, που ωστόσο είναι λιγότερο δύσοσμα.

Για τα περαιτέρω, φρόντισαν ομοθυμαδόν οι πετσωμένοι των καναλιών και των ιστοσελίδων. Στυγνοί προδότες της δημοσιογραφίας, έριξαν νερό στη φωτιά και καμουφλάρισαν ένα ομαδικό έγκλημα, που υπό κανονικές συνθήκες θα τελείωνε με κρεμάλες και πατσαβούρες. «Και με Ειδικά Δικαστήρια», θα πείτε. Με καθισμένους στο εδώλιο τον άνθρωπο που έδωσε και δίνει το γενικό πρόσταγμα, τους υπουργούς που κράτησαν το χαρτοφυλάκιο της Υγείας και το λοιπό πολιτικό προσωπικό που εμπλέκεται στην εκατόμβη.

Αμ δε. Προνοείν, ου μετανοείν χρη τον άνδρα τον σοφόν. Έτσι δεν έλεγαν οι ημών πρόγονοι; Η κυβέρνηση φρόντισε να θεσπίσει ένα ανεκδιήγητο και ξεδιάντροπο ακαταδίωκτο για όλους τους παρακαθήμενους στην επιτροπή των σοφών: πολιτικάντηδες που κοιμούνται τις νύχτες δίχως Ερινύες, αλλά και επίορκους γιατρούς που λέρωσαν την ποδιά τους στον βωμό του κομματισμού.

Κάπως έτσι, καλπάζουμε ξένοιαστοι ως έθνος προς το ηλιοβασίλεμα, προς τη δική μας δύση, με το αφήγημα περί «επιτυχούς διαχείρισης της πανδημίας» να καμαρώνει σε περίοπτη θέση στην προεκλογική καμπάνια της κυβέρνησης. Ποιος νοιάζεται για τα νούμερα, αδερφέ; Αλήθεια είναι μόνο αυτό που δείχνουν ο Σκάι και η ΕΡΤ, στα διαλείμματα από τα ριάλιτι και τη μπάλα.

Τα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται σε πλήρη διάλυση και οι κλινικάρχες πανηγυρίζουν, αφού περνούν την πανδημία με τα πόδια στεγνά, χωρίς φόβους άνωθεν επίταξης, χωρίς ανεπιθύμητους θανάτους από Covid-19 στα κρεβάτιά του, και με άφθονη πελατεία να συνωστίζεται στην πόρτα τους: είναι ο φιλελευθερισμός, ανόητε.

Ακόμα και μέσα στη δίνη μίας υγειονομικής συμφοράς, το ψεκασμένο κράτος της Δεξιάς επιμένει να προσλαμβάνει μπάτσους και παπάδες, αντί για νοσηλευτές και γιατρούς. Χρειάζεται βλέπετε ορκισμένους πραιτωριανούς με στολή ή ράσο, για να ψέλνει τους νεκρούς και για να δέρνει τους ζωντανούς που διαμαρτύρεται.

Ντοκιμαντέρ και ταινίες με ανατριχιαστικές εικόνες οδυρμού από τα νοσοκομεία, τα γηροκομεία και τα νεκροτομεία; Θα αστειεύεστε βέβαια. Λιγόστεψαν τα γερόντια, μειώθηκε συνεπώς και το κονδύλι για τις συντάξεις. «Win–win», που λένε και στην πατρίδα του Μπόρις Τζόνσον. Θα τους αφήσουμε ατιμώρητους και στην κάλπη, τους ακαταδίωκτους εγκληματίες; Ή μήπως θα έρθει η ώρα να τους πάρουμε στο κυνήγι;